Σε πανηγυρικό κλίμα και υποβλητική ατμόσφαιρα εγκαινιάστηκε η Παλαιά Μητρόπολη της Βέροιας
Δήμητρα Σμυρνή
Στον όρο “πανηγυρικός” ενυπάρχει πάντα η έννοια της χαράς, της επίτευξης ενός στόχου, της δικαίωσης ενός αγώνα, πράγματα που ισχύουν στην περίπτωση των εγκαινίων της Παλαιάς Μητρόπολης, αφού η σημερινή ημέρα ήταν η ευτυχής κατάληξη ενός μακροχρόνιου αγώνα, ενός αγώνα που έκαναν μαζί Εκκλησία, Πολιτεία, αλλά και μεμονωμένοι πολίτες.
Πανηγυρικό, λοιπόν, το κλίμα, αλλά και εξαιρετικά υποβλητική η ατμόσφαιρα της πρώτης Θείας Λειτουργίας του Ναού. Ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας, κ. Παντελεήμων, καθαγίασε με ειδική τελετή το Ναό, περιστοιχισμένος από πλήθος ιερωμένων της Ελληνικής και Εξωελλαδικής Ορθοδοξίας.
Ο κόσμος των πιστών, που πλημμύρισε το χώρο, με ιδιαίτερη κατάνυξη και απόλυτη συναίσθηση της ιστορικής στιγμής, να βρίσκεται σ’ έναν από τους ωραιότερους ναούς των Βαλκανίων, που κινδύνεψε από το βάρος του χρόνου και την εγκατάλειψη, παρακολούθησε τη Λειτουργία με απόλυτη προσοχή και μέθεξη, ακουμπώντας κάποιες φορές το βλέμμα στις εκπληκτικές τοιχογραφίες, που μοιραία το μαγνήτιζαν.
Με παρούσες τις Αρχές, ο Μητροπολίτης μίλησε στο τέλος της Λειτουργίας για τον αγώνα που έγινε, για να φτάσει η ποθητή στιγμή της αναστήλωσης του Ναού, για κείνους που τον έκαναν, αναφέροντάς τους ονομαστικά, αλλά αναφέρθηκε με αγάπη και στον απλό λαό, όπως τον χαρακτήρισε, που περίμενε να λειτουργήσει η παλιά εκκλησιά του, η παλιά του Μητρόπολη.
«Θα μπορούσα να πω ‘νυν απολύοις’, τώρα πια» είπε με φωνή σπασμένη από τη συγκίνηση ο Μητροπολίτης, «αλλά θέλω να ζήσω, για να μπορώ να χαίρομαι μαζί σας αυτόν το Ναό».
Και ήταν πραγματικά συγκινητικό και υποβλητικό ν’ ακούει κανείς τους ύμνους της Ορθοδοξίας να αναπέμπονται μονοφωνικά ή πολυφωνικά στην ελληνική ή σε σλάβικές γλώσσες, δείχνοντας τους στέρεους δεσμούς ανάμεσα στις εκκλησίες, θυμίζοντας ένα λαμπρό και για πάντα χαμένο παρελθόν.
Φεύγοντας, σε συνόδευαν, όπως γίνεται συχνά στη ζωή μας, οι στίχοι του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή, του Καβάφη, που πάντα αναδύεται μέσα μας, για να φωτίσει προσωπικές ή συλλογικές στιγμές με το δικό του στοχαστικό λόγο.
Την εκκλησίαν αγαπώ — τα εξαπτέρυγά της,
τ’ ασήμια των σκευών, τα κηροπήγιά της,
τα φώτα, τες εικόνες της, τον άμβωνά της.
Εκεί σαν μπω, μες σ’ εκκλησία των Γραικών·
με των θυμιαμάτων της τες ευωδίες,
μες τες λειτουργικές φωνές και συμφωνίες,
τες μεγαλοπρεπείς των ιερέων παρουσίες
και κάθε των κινήσεως τον σοβαρό ρυθμό —
λαμπρότατοι μες στων αμφίων τον στολισμό —
ο νους μου πηαίνει σε τιμές μεγάλες της φυλής μας,
στον ένδοξό μας Βυζαντινισμό.
Κ. Π. Καβάφης
Φωτογραφίες: Faretra.info
