Όντως μεγάλος ο σάλος για τη διάταξη του πολυνομοσχεδίου με την οποία επιτρέπεται σε βουλευτές και άλλους πολιτικούς αξιωματούχους να διατηρούν offshore εταιρίες “αρκεί αυτές να βρίσκονται σε φορολογικά συνεργαζόμενες χώρες”.
Και μπορεί βέβαια κάποιος να αντιτείνει το τετριμμένο επιχείρημα για τα αμαρτωλά κόμματα του παρελθόντος που σήκωσαν αμέσως το θέμα , ότι “δε δικαιούνται να ομιλούν”, η κοινωνία όμως δικαιούται και να ομιλεί και να κρίνει . Μάλιστα και οι απαντήσεις πάνω στη συγκεκριμένη διάταξη έχει μεγαλύτερη σημασία να είναι προς αυτήν πειστικές και όχι προς τους εκπροσώπους των διαφόρων κομμάτων στα τηλεοπτικά παράθυρα και όπου αλλού.
Πόσο πειστικές όμως μπορεί να είναι οι απαντήσεις που αφορούν τις γνωστές πλέον εξωχώριες εταιρίες που το όνομά τους είναι συνδεδεμένο στη συνείδηση του κόσμου μόνο με τη διακίνηση του μαύρου χρήματος ; Όταν μάλιστα πρόσφατη έρευνα αποκάλυψε ότι το 11% του παγκόσμιου ΑΕΠ είναι κρυμμένο σε έξι φορολογικούς παραδείσους στερώντας από τις χώρες απ’ όπου αποκρύβονται πολλά δις ευρώ έσοδα το χρόνο ! Tα οποία στη συνέχεια θα εισπραχθούν με σκληρά φορολογικά μέτρα από κοινωνικά στρώματα που δεν έχουν προσβάσεις στους… παραδείσους. Επομένως η διάκριση που αφορά τις φορολογικά συνεργαζόμενες ή μη χώρες είναι άνευ σημασίας , εφόσον οι ίδιες οι offshore έχουν νομιμοποιήσει τις διόδους απόκρυψης των κεφαλαίων και της διαφυγής των κατόχων τους όπου κι αν βρίσκονται. Και φυσικά με τις ευλογίες και της ΕΕ και του ΟΟΣΑ εξυπηρετώντας το παγκόσμιο επιχειρηματικό περιβάλλον.
Είχε δίκιο ο γενικός γραμματέας για τη διαφθορά μιλώντας στην ΕΡΤ όταν ανέφερε : «το θέμα δεν είναι να νομοθετούμε, να βγάλουμε μια γενική απαγόρευση που στο τέλος θα καταρρέει νομικά. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων δεν μπορεί να υπάρξει απαγόρευση που να σταθεί νομικά» Σαφώς να νομοθετείς για να νομοθετείς συνιστά λαϊκισμό , να πρωτοστατείς όμως για να καταγγείλεις , να πολεμήσεις και να ανατρέψεις την αδιαφάνεια , τη διαφθορά και τη διαπλοκή συνιστά φιλολαϊκή πολιτική απόλυτα εναρμονισμένη με το λαϊκό αίσθημα.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση η κυβέρνηση ας μην περιμένει η αξιωματική αντιπολίτευση , όπως αναφέρει στο Δελτίο τύπου που εξέδωσε “να θέσει θέμα περί καθολικής απαγόρευσης συμμετοχής ή κατοχής μετοχών των Βουλευτών και λοιπών πολιτικών προσώπων σε οποιαδήποτε μη ελληνική εταιρεία… αρκεί να είναι συμβατή με τις διεθνείς συνθήκες και το κοινοτικό κεκτημένο”
Ας το κάνει από μόνη της και αντίθετα από τις διεθνείς συνθήκες και το κοινοτικό κεκτημένο.
Όσο αφορά τώρα τη στάση των βουλευτών αλλά και άλλων πολιτικών αξιωματούχων στο συγκεκριμένο θέμα , που θέτει και το ζήτημα του ασυμβίβαστου της επιχειρηματικής δραστηριότητας των πολιτικών προσώπων αλλά και των ασυλιών που απολαμβάνουν, θεωρώ ότι οι ίδιοι θα έπρεπε να πρωτοστατήσουν στην περικοπή των προνομίων τους: από τους μισθούς τους που φτάνουν μέχρι είκοσι και τριάντα φορές πάνω από το βασικό, ως τις φοροαπαλλαγές και τώρα την άδεια για κατοχή ή συμμετοχή σε οffshore.
Και μάλιστα να το παλέψουν για να το φτάσουν ως το τέλος ώστε να μην είναι απλά ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα. Πολύ περισσότερο που στην πτωχευμένη μας χώρα υποχρεώνονται πλέον εκατομμύρια άνθρωποι να κάνουν έκπτωση από τα όνειρά τους μέχρι τις βασικές προϋποθέσεις επιβίωσής τους , ζητώντας υπομονή για μέτρα που οι ίδιοι νομοθετούν.
Και εδώ κάπου θα έπρεπε να ακουστεί και η φωνή του κυβερνώντος κόμματος το οποίο οφείλει να αφουγκράζεται την κοινωνία νωρίτερα από τα social media ή τους τιμητές του παλαιού συστήματος. Αν βέβαια έχουν ακόμη νόημα όσα έλεγε ο πρόεδρός του Αλέξης Τσίπρας ένα χρόνο πριν σε ομιλία του στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ: “να μη γίνει μηχανισμός νομής της εξουσίας… αλλά να ευθυγραμμιστεί με το αίσθημα του κόσμου… να τραβάει απ’ το μανίκι την κυβέρνηση όταν χρειάζεται… να γίνει πιο μαζικός, πιο αποτελεσματικός , πιο αντάρτης ”
Το θέμα επομένως δεν έχει μόνο ηθική διάσταση που όμως έχει πολύ σημασία για την κοινωνία. Είναι και βαθιά πολιτικό για έναν λαό που βρέθηκε στο δρόμο από την έναρξη της κρίσης ελπίζοντας να τελειώσει με το παλιό , το διεφθαρμένο , το άνισο και άδικο… Που έδειξε ότι μπορεί να κάνει θυσίες…
όχι όμως χωρίς αντίκρυσμα…
όχι χωρίς ημερομηνία λήξης…
