Δήμητρα Σμυρνή
«Το πιάνο, μακρινός φίλος, οικείος ξένος» έπαιξε για 11η χρονιά στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών της Βέροιας, προσφέροντας αγάπη και τα έσοδα της βραδιάς στο Σύλλογο Καρκινοπαθών Ημαθίας «ο Άγιος Παρθένιος».
Οι βραδιές, που οργανώνονται από την πιανίστρια και Διευθύντρια του Δημοτικού Ωδείου Πόπη Φιρτινίδου, ξεκινούν από την αγάπη της για τη δασκάλα της του πιάνου, Πόπη Χατζηδήμου, που τη διαμόρφωσε ως μουσικό και που την έχασε από καρκίνο.
Έτσι, για χρόνια τώρα η Φιρτινίδου και οι μαθητές της στο πιάνο, μικροί και μεγάλοι, μαθητές και απόφοιτοι, αποτίουν αυτόν το φόρο αγάπης στη σχέση μαθητή- δάσκαλου αλλά και στον πάσχοντα άνθρωπο.
Φέτος η βραδιά είχε για θέμα της τη σχέση της Μουσικής με την Ιστορία.
Από τότε που υπάρχει η Ιστορία, από τότε δηλαδή που υπάρχει η γραφή, η Μουσική είναι συνοδοιπόρος της, εκφράζοντας κάθε φορά τα ανθρώπινα πάθη μέσα από τους κύκλους της.
Το κείμενο της Φιρτινίδου, πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η εκδήλωση, ήταν μια μελέτη αυτής της συνύπαρξης, πάντα μέσα από την προσωπική οπτική της ίδιας.
Ξεκινώντας από τον 18ο αιώνα, από τη γυναίκα – σύμβολο της Γαλλικής Μοναρχίας, τη Μαρία Αντουανέτα, και τον Dussek, που περιέγραψε με τις νότες του το μαρτύριο και το θάνατό της, πέρασε στον Beethoven, στις ελπίδες που στήριξε πάνω στο Ναπολέοντα, καταγράφοντας όμως και τη διάψευσή τους.
Το μακρύ ταξίδι μέσα στους αιώνες άγγιξε τον Chopin και το πάθος του για την πατρίδα του την Πολωνία, τον Rachmaninov, αλλά και τη μουσική του κινηματογράφου, με μικρές στάσεις στην « Καζαμπλάνκα» του Hupfeld, την «Πολίτικη Κουζίνα» της Ρεμπούτσικα, τις «ζωές των άλλων» του Yared και τον «Forest Gump» του Silvestri.
Η πικρή ελληνική πραγματικότητα με τη δικτατορία του Μεταξά και το ζόφο της Κατοχής περνούν μέσα από το Θεοδωράκη, τον Τσιτσάνη και τον Καλδάρα («Στο παραθύρι στέκοσουν», «Συννεφιασμένη Κυριακή», «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι»), για να θίξουν για λίγο το έλλειμμα ελευθερίας στην έκφραση, στο σχολείο και στη ζωή (Peterson, Lennon, Pink Floyd), με κατάληξη τον ανθρώπινο πόνο, όπως εκφράζεται ατομικά ή συλλογικά μέσα από τον πόνο της μάνας ή ολόκληρων λαών που αντιμετώπισαν τη γενοκτονία και την προσφυγιά («ο θρήνος της μάνας» του Γιάννη Σπανού, το « Ils sont tompes» του Garbarentz, «το τραγούδι των πουλιών» του Casals ή το ποντιακό «Την πατρίδα μ’ έχασα»).
Σε μια πλήρη αρμονία Λόγου και Μουσικής, με γέφυρα την εικόνα, με προβολή διαφανειών με προσοχή επιλεγμένων, ο ήχος του πιάνου ταξίδεψε το κοινό μέσα στο χρόνο και τις ιδέες που τον καθόριζαν κάθε φορά, επικαλούμενος άλλοτε τη λογική και τις περισσότερες φορές το συναίσθημα.
Η σχέση της δασκάλας-πιανίστριας με τους μαθητές της, τους τωρινούς αλλά και τους παλιούς, που είναι πάντα κοντά της, οδήγησε σ ένα αποτέλεσμα άξιο των προσδοκιών της, αφού η σύνθετη δουλειά της, αποδόθηκε απ’ όλους με κατάθεση συναισθήματος και μελέτης.
‘Έτσι, πέρα από τους μαθητές της και μαθητές του Δημοτικού Ωδείου Βέροιας, συμμετείχαν στη βραδιά απόφοιτοι του Ωδείου με ενεργή δράση στο μουσικό χώρο αλλά και καθηγητές.
Έπαιξαν οι: Ελένη Ιωακειμίδου, Θανάσης Τσολάκης, Χριστίνα Παπαχαρίτων, Ιωάννα Λαζαρίδου, Ειρήνη Τουλίκα, Μαρία Ανδρεάδου, Κατερίνα Σαρρή, Βίκυ Καρανικόλα, Σέβη Σαρρή, Χρυσούλα Καρανικόλα, Ορέστης Ουσουλτζόγλου, Ιφιγένεια Τσιμούρα, Παναγιώτης Λεκός, Ανθία Τσιτούρα.
Ιδιαίτερο χρώμα έδωσαν με τη συμμετοχή τους η τσελίστρια Μαριάννα Τσιάνου, η σοπράνο και καθηγήτρια τραγουδιού Ελένη Αναγνώστου, που συγκίνησε παίζοντας στο πιάνο και ερμηνεύοντας με πάθος δύο συγκλονιστικά κομμάτια, αλλά και ο μαθητής μονωδίας Παύλος Καγκελίδης, που τραγούδησε, γυμνό χωρίς μουσική, το νοσταλγικό και πονεμένο τραγούδι του ποντιακού ξεριζωμού, δένοντας σε μια κοινή μοίρα το τότε με το τώρα, καθώς διαβάζονταν οι στίχοι της Κενυάτισσας ποιήτριας Ουαρσάν Σάιρ, υπόμνηση της τραγωδίας των προσφύγων του σήμερα.
Το κείμενο διάβασαν υποβάλλοντας με τις φωνές τους η Μαρία Ανδρεάδου, η Σοφία Παυλίδου και ο Θανάσης Τσολάκης.
Μια εκδήλωση, όπου η ευαισθησία, η γνώση του αντικειμένου και η δουλειά συνυπήρξαν, οδηγώντας σ’ ένα άκρως ποιοτικό αποτέλεσμα.
Φωτογραφίες: faretra.info
