Ένα από τα ευστοχότερα ποιήματα που γράφτηκαν για τη μορφή του δασκάλου είναι το «Σελίδα γραπτού» του Γάλλου ποιητή Ζακ Πρεβέρ.
Ο δάσκαλος του Πρεβέρ μηχανοποιεί τη διδασκαλία του στερώντας από τους μαθητές τη φαντασία, την ουσιαστική επαφή με τη ζωή και τη μάθηση, μετατρέποντας το σχολείο σε φυλακή και τους μαθητές του σε φυλακισμένα πουλιά. Ένας τέτοιος δάσκαλος είναι πολύ μακριά από τα όνειρα και τις επιθυμίες των παιδιών.
Το κείμενο του μικρού μαθητή, της Β’ τάξης του 2ου Γυμνασίου της Αλεξάνδρειας Ημαθίας, του Τζιλόπουλου Παναγιώτη, απαντώντας σε ερώτηση σχολικής εργασίας, δείχνει τον ιδανικό δάσκαλο, όπως θα τον ήθελε κάθε μαθητής. Κρατάμε τη φράση του «ιδανικός δάσκαλος κατά τη γνώμη μου είναι αυτός που μπορεί να γίνει παιδί, γονιός, φίλος… δάσκαλος.»
Παραθέτουμε τα δύο κείμενα
Ζακ Πρεβέρ «Σελίδα γραπτού»
Δύο και δύο τέσσερα
τέσσερα και τέσσερα οχτώ
οχτώ κι οχτώ κάνουν δεκάξι.
Επαναλάβατε! λέει ο δάσκαλος.
Δύο και δύο τέσσερα
τέσσερα και τέσσερα οχτώ
οχτώ κι οχτώ κάνουν δεκάξι.
Μα να το πουλί-λύρα
που περνά στον ουρανό.
Το παιδί το βλέπει,
το παιδί το ακούει,
το παιδί το φωνάζει:
Σώσε με, παίξε μαζί μου,
πουλί!
Τότε το πουλί κατεβαίνει
και παίζει με το παιδί.
Δύο και δύο τέσσερα.
Επαναλάβατε! λέει ο δάσκαλος.
Και το παιδί παίζει,
το πουλί παίζει μαζί του…
Τέσσερα και τέσσερα οχτώ
οχτώ κι οχτώ κάνουν δεκάξι
δεκάξι και δεκάξι πόσα κάνουν;
Δεν κάνουν τίποτα δεκάξι και δεκάξι
και προπάντων όχι τριάντα δύο
έτσι ή αλλιώς
και φεύγουν.
Και το παιδί έκρυψε το πουλί
μες στο θρανίο του
κι όλα τα παιδιά
ακούν το τραγούδι του
κι όλα τα παιδιά ακούν τη μουσική
κι οχτώ κι οχτώ στη βόλτα τους φεύγουν
και τέσσερα και τέσσερα και δυο και δυο
στη βόλτα τους το σκάνε
κι ένα κι ένα δεν κάνουν ούτε ένα ούτε δύο
ένα ένα το ίδιο φεύγουν.
Και το πουλί-λύρα παίζει
και το παιδί τραγουδάει
κι ο καθηγητής φωνάζει:
Πότε θα πάψετε να κάνετε τον καραγκιόζη!
Μα όλα τ’ άλλα παιδιά
ακούν τη μουσική
και οι τοίχοι της τάξης
σωριάζονται ήσυχα.
Και τα τζάμια ξαναγίνονται άμμος
το μελάνι ξαναγίνεται νερό
τα θρανία ξαναγίνονται δένδρα
η κιμωλία ξαναγίνεται ακρογιαλιά
το φτερό ξαναγίνεται πουλί.
Πώς θέλω τον ιδανικό δάσκαλο;
Όλοι μας θυμόμαστε κάποιο δάσκαλο ή καθηγητή μας για κάποιο ξεχωριστό λόγο. Δύσκολη η δουλειά του δασκάλου… αν και πιο πολύ θα την έλεγα λειτούργημα.
Για εμένα λοιπόν ο ιδανικός δάσκαλος είναι κάποιος ο ο οποίος δεν αρκείται μόνο να διδάξει σωστά το μάθημα στους μαθητές του, αλλά συγχρόνως δίνει μαθήματα ανθρωπιάς , συμπεριφοράς και αξιών. Θα πρέπει να έχει υπομονή όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό πολλές φορές. Να τους «ξυπνά» το ενδιαφέρον για μάθηση γύρω από διάφορα θέματα ουσιαστικά και χρήσιμα. Να αγαπά τα παιδιά , να αφουγκράζεται τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς τους και να καταφέρνει να τον εμπιστεύονται οι μαθητές του. Να διαμορφώνει σωστούς και χρήσιμους ανθρώπους. Με λίγα λόγια, ιδανικός δάσκαλος κατα τη γνώμη μου είναι αυτός που μπορεί να γίνει παιδί, γονιός, φίλος…δάσκαλος.
Αυτός που η θύμησή του θα μας φέρνει ένα χαμόγελο στα χείλη και στην καρδιά την ευχή να τον ξανασυναντήσουμε κάποτε και να είναι περήφανος για εμάς.
Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2016
Τζιλόπουλος Παναγιώτης
(Επιμέλεια Δήμητρα Σμυρνή)
