Διότι, υπάρχουν σε κάθε παράταξη, ιδιαίτερα σε δύσκολες ώρες, εκείνοι που συμπυκνώνουν, κατά κάποιον τρόπο, το μυαλό της. Εκείνοι που συμπυκνώνουν, κατά κάποιο τρόπο, την Ιστορία της. Αλλά κι εκείνοι που συμπυκνώνουν, κατά κάποιον τρόπο, την ψυχή της. Ε, ο Μουζάλας, είναι ένας από τους τελευταίους. Μια χαρακτηριστική περίπτωση ανθρώπου που φαίνεται να δίνει πιο πολλά από όσα παίρνει. Που ανέβασε τον ηθικό πήχη της πολιτικής με το λόγο και την πράξη του. Και που αν, ό μη γένοιτο, υποχρεωθεί σε παραίτηση, θα χάσουμε πολύ περισσότερα από έναν καλό υπουργό.
Και να πέσει η κυβέρνηση για έναν άνθρωπο; Φαίνεται λογικό. Σκεφτείτε, όμως, παρακαλώ: Η υπόθεση δεν αφορά έναν άνθρωπο. Αφορά εκατομμύρια ανθρώπους. Αφορά τον ηθικό -και αριστερό βεβαίως- εκείνο κανόνα που λέει ότι αν αδικήσεις για λόγους σκοπιμότητας έναν, έστω έναν, τότε τους αδικείς όλους. Και τον εαυτό σου. Και όσους σε εμπιστεύτηκαν γιατί πίστεψαν ότι σε κάτι διαφέρεις από τους άλλους. Κι εκείνους ακόμα που με καλή πίστη -υποθέτουμε- ζητούν να φύγει από τη μέση ο Μουζάλας. Κι εμάς, στο κάτω – κάτω, τους «δεδομένους», που και φωνή, και ψυχή θέλουμε να έχουμε.
Δεν υπάρχει περίπτωση, σύντροφοι. Και σύμμαχοι. Να εξοστρακίσουμε έναν καλό υπουργό, ως κακό Έλληνα. Για μια λέξη! Αυτό κι αν θα καταρράκωνε κάθε ηθικό πλεονέκτημα. Αυτό κι αν θα μας εμφάνιζε ίδιους με τους άλλους. Και χειρότερους, μάλιστα, διότι εκείνοι έχουν το ελαφρυντικό της χρόνιας υποκρισίας. Αυτό κι αν θα μας έσπρωχνε από το εμείς στο αυτοί ή το εσείς. Συνεπώς, είναι απλό: Στηρίζουμε τον Μουζάλα επειδή μας στηρίζει κι αυτός. Όπως και άλλοι σαν κι αυτόν. Και διότι, εάν το άλας μωρανθεί, μας πήρε και μας σήκωσε…
Θανάσης Καρτερός
