Παίρνω αφορμή από κείμενο όπου μεταξύ των άλλων πομπωδών διατυπώνεται και η φράση: «Η χώρα πληρώνει σήμερα βαρύτατα την αναξιοπιστία, την παραπλάνηση και τα ψέματα του Αλέξη Τσίπρα»!
Ας δούμε λοιπόν με νηφαλιότητα, χωρίς ιδεοληψίες και εμμονές, με βάση τα πραγματικά γεγονότα των οποίων γίναμε μάρτυρες, του τι πληρώνει σήμερα η χώρα (ποιές αμαρτίες).
Πληρώνει την κρίση του νεοφιλελευθερισμού που επί χρόνια ακολούθησε το δρόμο των απελευθερωμένων αγορών, της ανεξέλικτης αναζήτησης κέρδους και προσωπικού οφέλους που υποτίθεται ότι «αποτελούν το κλειδί της ευημερίας» για τους ανθρώπους. Το δρόμο που οδήγησε στη χρηματοπιστωτική κρίση και στην κατάρρευση τραπεζών στη μητρόπολη του καπιταλισμού.
Πληρώνει την επέκταση της κρίσης στη Ευρώπη. Με το Ευρώ αντιμέτωπο με ένα «ασύμμετρο σοκ, το οποίο επιδεινώθηκε από την απουσία δημοσιονομικής ολοκλήρωσης».
Πληρώνει το γεγονός πως η χώρα με τη «δημοσιονομική ανευθυνότητα», με τις ιδιαίτερες δομές και λειτουργίες του πολιτικού, τραπεζικού, μιντιακού κλπ συστήματος, ως «sui generis», το Μάιο του 2010 οδηγήθηκε στην τρόικα και τα μνημόνια κάτω από δυσμενέστατους όρους, με τις πολιτικές άγριας λιτότητας να κυριαρχούν. Θυμηθείτε ποιός τότε, κυβερνούσε την Ελλάδα και ποιος λίγους μήνες πριν.
Πληρώνει τέλος το ότι εκείνοι που οδήγησαν στο αδιέξοδο και την επιτροπεία και εκπροσωπούσαν, τουλάχιστον στα χαρτιά, πάνω από το 80% του ελληνικού λαού, καταπιάστηκαν να τη σώσουν και την οδήγησαν σε πιο βαθιά ύφεση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας ανέλαβαν ένα χρόνο πριν, είναι αλήθεια με πολλές υποσχέσεις και ελπίδες, αλλά και εν μέσω απειλών και εκβιασμών που μόνον όσοι φορούν παραμορφωτικούς φακούς τους δεν τους είδαν. Ο Τσίπρας, ως επικεφαλής της προσπάθειας κοινωνικής και εθνικής σωτηρίας, αφού τράβηξε το σχοινί μέχρι το όριο θραύσης, κατά γενική ομολογία- περί αυτού, δέχτηκε και συνεχίζει να δέχεται άγρια κριτική- προφανώς εκτιμώντας όλα τα δεδομένα εκείνης της περιόδου αναγκάστηκε να κάνει ένα συμβιβασμό.
Δεν υπάρχουν ούτε «ψέματα», ούτε «παραπλάνηση» του ελληνικού λαού, όπως με περισσή εμπάθεια και επιπολαιότητα γράφεται. Θα μπορούσαν να τον κατηγορήσουν για λάθος εκτίμηση σε ότι αφορά τη στάση των κέντρων εξουσίας της Ευρώπης, ίσως για υπερβολικές υποσχέσεις και για καλλιέργεια αυταπατών, δεν το κάνουν όμως. Και δεν το κάνουν γιατί και οι ίδιοι είχαν τότε παρόμοιες εκτιμήσεις και μάλιστα πρωτοστατούσαν σε υπερβολές και αυταπάτες. Για όποιον θέλει να βλέπει την πικρή πραγματικότητα και όχι να διαφεύγει με παχιά λόγια, ο Τσίπρας είχε να επιλέξει μεταξύ ενός συμβιβασμού και του «χάους» κατά την έκφραση του Κ. Λαπαβίτσα. Επέλεξε το πρώτο. Μάλιστα αυτό το συμβιβασμό είχε την εντιμότητα και το θάρρος να τον θέσει υπό την κρίση του ελληνικού λαού.
Δεν είναι ούτε πρωτόγνωρο, ούτε πρωτάκουστο για την αριστερά. Έχει γραφεί και είναι πλέον κλασικό πως «το να αρνείσαι γενικά οποιονδήποτε συμβιβασμό, αποτελεί κάτι το παιδαριώδες» και έχει ειπωθεί πως «αν δεν είσαι διατεθειμένος να προχωρείς σερνόμενος με την κοιλιά στη λάσπη, τότε δεν είσαι αριστερός αλλά φαφλατάς». Αποτελεί συνταγή ήττας, πολιτικής αφέλειας και παιδικής αρρώστιας το να παραβλέπει κανείς τους υπάρχοντες κάθε φορά συσχετισμούς δύναμης και τις συμμαχίες στα πεδία λειτουργίας και παρέμβασης της χώρας και να μην αντιλαμβάνεται ποιες είναι οι καταλληλότερες στιγμές για αντιπαραθέσεις, συγκρούσεις και ρήξεις.
Ο συμβιβασμός σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι σταματάει ο αγώνας για την αποδέσμευση της χώρας από την επιτροπεία και την απελευθέρωση από τη μέγγενη των μνημονίων. Είναι βαρύ να λέγεται πως κάποιοι «πρόδωσαν τις ελπίδες και τα οράματα του λαού μας». Συμβιβασμός σημαίνει πως παραχωρείς χώρο για να κερδίσεις χρόνο, χρόνο για συσσώρευση δυνάμεων, για να πείσεις το λαό να ενωθεί για να υπερασπιστεί καλύτερα τα δικαιώματά του και τη χώρα. Είναι βέβαιο πως δεν μπορούμε να κερδίσουμε το μεγάλο στοίχημα, να απαλλαγούμε από την επιτροπεία μόνον με συνθήματα, αλλά με το να συμμετέχουμε οργανωμένα σε μια συστηματική προσπάθεια διαρκείας, με σχέδιο, με επιμονή, με πειθαρχία, με έμπνευση και σκληρή δουλειά, με το να είμαστε καλύτεροι από όσους μας κουνάν το δάχτυλο. Αρωγός αλλά και προϋπόθεση στα παραπάνω, ο ειλικρινής δημοκρατικός διάλογος και η ευρεία συζήτηση γύρω από τις αποφάσεις που παίρνονται, η κριτική και ο έλεγχος με βάση τα γεγονότα και την ιστορική πείρα.
Τέλος, στα μυαλά κάποιων συνεπών της αμετροέπειας, τα ουρλιαχτά ορισμένων αμαρτωλών ΜΜΕ φαντάζουν σαν «γενική κοινωνική κατακραυγή» κατά της κυβέρνησης.
Οι εργαζόμενοι όμως, οι άνεργοι, οι αυθεντικοί λαϊκοί άνθρωποι που δεν μένουν στα μεγάλα λόγια και τις εύκολες λύσεις, αντιλαμβάνονται αυτό που ο Νέλσον Μαντέλα διατύπωσε με τόση σαφήνεια: «Μην βιάζεστε όλα θέλουν τον ανάλογο χρόνο για να γίνουν». Αντιθέτως, τα διαπλεκόμενα συμφέροντα βιάζονται. Επείγονται για τα σενάρια της αριστερής παρένθεσης. Από την πρώτη στιγμή συστηματικά τα προωθούν και απεργάζονται την αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης και της χώρας. Από κοντά οι πιο επιπόλαιοι και παρορμητικοί από τους «συνεπείς» με πομφόλυγες όπως: «τα μνημονιακά συνεταιράκια του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ», των «συναλλαγών παρασκηνίου με το μιντιακό κατεστημένο της χώρας» κλπ, όμως οι υπερβολές και ύβρεις πάντα αποτελούν αψευδείς μάρτυρες της αδυναμίας και της ανασφάλειας αυτών που τις εκτοξεύουν.
Κώστας Καραγιάννης Φυσικός
