Το νέο κύμα προσφύγων στην Ελλάδα έχει δημιουργήσει συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης και αποτελεί άμεση απειλή για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε συνδυασμό με την ατελείωτη κρίση της ευρωζώνης και το δημοψήφισμα για το Brexit, το προσφυγικό μπορεί να καταλήξει σε υπαρξιακή κρίση για την ΕΕ το 2016. Απαιτείται ηγεσία με όραμα, η οποία επί του παρόντος σπανίζει.
Στο σημείο αυτό απαιτείται ψύχραιμη θεώρηση των πραγμάτων. Η ΕΕ έχει τη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, με το ΑΕΠ της να φτάνει τα 18,5 τρις δολάρια το 2014. Ο συνολικός πληθυσμός της υπερβαίνει τα 500 εκατομμύρια. Μερικά εκατομμύρια απελπισμένοι άνθρωποι δύσκολα θα ανέτρεπαν τη συνολική ισορροπία, ειδικά καθώς οι μετανάστες είναι συνήθως νέοι και συχνά καλά μορφωμένοι. Λαμβάνοντας υπόψη την ηθική υποχρέωση της Ευρώπης προς τους Σύρους και Ιρακινούς, οι χώρες των οποίων καταστράφηκαν εν μέρει με ευρωπαϊκή συνενοχή, μια ορθολογική και ανθρωπιστική προσέγγιση από την πλευρά της ΕΕ θα συνεπάγονταν ασφαλή διέλευση, ανθρωπιστική βοήθεια, αναλογική κατανομή σε ολόκληρη την επικράτειά της και βοήθεια στην ενσωμάτωση.
Τίποτα από αυτά δεν έχει συμβεί, επειδή η πραγματικότητα της ΕΕ είναι πολύ διαφορετική από την εικόνα που επιθυμεί να καλλιεργήσει η ίδια για τον εαυτό της. Η πολιτική της ισχύος, ο εθνικισμός, ακόμα και ο ρατσισμός έχουν πάρει το πάνω χέρι.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα η ΕΕ αντιμετώπιζε την Τουρκία, το Λίβανο και άλλες γειτονικές χώρες ως τα εξωτερικά της σύνορα, δηλαδή μια βολική αποθήκη για τις ανθρώπινες ψυχές που εγκαταλείπουν τη Συρία. Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν το 2015-16, καθώς η ρωσική επέμβαση στη Συρία πυροδότησε νέες βιαιότητες. Η Τουρκία, με στόχο να συντρίψει το Κουρδικό κίνημα ανεξαρτησίας, αναζήτησε μια «υγειονομική ζώνη» κατά μήκος των συριακών της συνόρων. Η έκρηξη των προσφυγικών ροών στο Αιγαίο προσέφερε στην Τουρκία μία χρήσιμη επιπλέον πίεση στη Δύση για να δεχτεί τους τουρκικούς στόχους. Αντιμέτωπη με την πρόκληση, η ΕΕ απέτυχε να δώσει μια συνεκτική απάντηση και βρέθηκε σε σύγχυση.
Κάποιες βόρειες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, της Σουηδίας και της Δανίας, προς τιμήν τους, υποδέχτηκαν αρχικά σημαντικό αριθμό προσφύγων. Άλλα ισχυρά έθνη, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, τήρησαν σιγή ιχθύος. Ωστόσο, καθώς ο αριθμός των προσφύγων και μεταναστών άρχισε να διογκώνεται, δημιουργήθηκε πίεση από την άκρα Δεξιά και λόγω της ισλαμοφοβίας, η οποία πλέον γίνεται αισθητή ακόμη και από την καγκελάριο Μέρκελ στη Γερμανία.
Από τις αρχές του 2016, η πολιτική προς τους πρόσφυγες έχει αλλάξει αισθητά στην ΕΕ. Στα μέσα Φεβρουαρίου, η λεγόμενη ομάδα του Βίσεγκραντ (Πολωνία, Δημοκρατία της Τσεχίας, Σλοβακία και Ουγγαρία) στην ουσία έκλεισε τα σύνορα στους πρόσφυγες. Λίγο αργότερα, η Αυστρία πραγματοποίησε σύνοδο κορυφής των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων (όλων εκτός από την Ελλάδα) που αποφάσισε, επίσης, να περιορίσει τις εισροές προσφύγων. Τα σύνορα της Ελλάδα ουσιαστικά έχουν σφραγιστεί, μετατρέποντας τη χώρα σε αποθήκη για τους πρόσφυγες που έρχονται από την Τουρκία. Είναι, βέβαια, εξαιρετικά απίθανο οι μικρές χώρες της Ε.Ε. να είχαν λάβει μια τόσο βαρύνουσα απόφαση όπως ο περιορισμός των εισροών των προσφύγων, χωρίς να έχουν τουλάχιστον τη σιωπηρή ανοχή της Γερμανίας.
Κατά την προσεχή σύνοδο κορυφής της 7ης Μαρτίου, η ΕΕ θα έχει μία ακόμη ευκαιρία να υιοθετήσει μια ορθολογική και ανθρώπινη πολιτική απέναντι στους πρόσφυγες, εκτονώνοντας με αυτό τον τρόπο την εκκολαπτόμενη κρίση στο εσωτερικό της Ένωσης. Οι οιωνοί δεν είναι καλοί. Η ΕΕ μάλλον οδεύει προς μεγάλη αναταραχή. Σύντομα θα ξέρουμε.
Πρώτη δημοσίευση: The Guardian, 4 Μαρτίου 2016
