Είναι άραγε τόσο ανίκανοι οι Ευρωπαίοι διασώστες της παραπαίουσας ελληνικής οικονομίας που, παρά τα τρία οδυνηρά μνημόνια που επέβαλαν, ακόμη να πετύχουν την ανάνηψη του ασθενούς; Ή μήπως για τον παρατεταμένο επιθανάτιο ρόγχο φταίει η εγγενής ελληνική ανοσία στον εκσυγχρονισμό και τον ευρωπαϊκό νεοφιλελεύθερο ορθολογισμό;
Έχουμε την εντύπωση ότι τα παραπάνω ερωτήματα, που σε γενικές γραμμές περιγράφουν και την εγχώρια πολιτική συζήτηση, είναι παραπλανητικά και επανέρχονται διαρκώς στο προσκήνιο για να κρύψουν την ουσία, η οποία είναι προφανής: έπειτα από έξι χρόνια διεθνούς εποπτείας για την εφαρμογή τριών μνημονίων, η ελληνική οικονομία εξακολουθεί να παραπαίει, η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να διαλύεται και το ελληνικό πολιτικό σύστημα παραμένει δέσμιο και εξαρτημένο σε απόλυτο βαθμό από τους δανειστές.
Κοιτώντας αυτήν την πραγματικότητα από μια άλλη σκοπιά (με τη ματιά των δανειστών δηλαδή) τα πράγματα πηγαίνουν (για τους δανειστές προφανώς) ρολόι:
– Η παραπαίουσα ελληνική οικονομία προσφέρει ευκαιρίες σε εξευτελιστικές τιμές.
– Η διαλυμένη και απογοητευμένη ελληνική κοινωνία εμφανίζεται με ολοένα και περισσότερο μειωμένη δυνατότητα αντίστασης.
– Το ελληνικό πολιτικό σύστημα παγιδευμένο στη μέγγενη των «προστατών» δανειστών δεν είναι σε θέση να προβάλει μια εναλλακτική πορεία.
Είναι προφανές ότι η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα προσφέρει ευκαιρίες κέρδους (όχι μόνο οικονομικού), τις οποίες αξιοποιούν οι δανειστές. Με την υλοποίηση των μνημονίων οι δανειστές έχουν εξασφαλίσει το δημοσιονομικό «πλεόνασμα», το οποίο θα καταλήγει στα σεντούκια τους. Ο έλεγχος επί της Γ.Γ. Εσόδων (ως βασικό προαπαιτούμενο) τους κατοχυρώνει θεσμικά προς τούτο. Ανάλογη θεσμική κατοχύρωση οι εταίροι και δανειστές έχουν εξασφαλίσει και για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μέσα από το «νέο» Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων.
Δεμένη χειροπόδαρα και λεηλατημένη (οικονομικά και πολιτικά) η χώρα αντιμετωπίζει πλέον μια ακόμη οδυνηρή απόφαση των δανειστών της: την αποβολή της από τη Συνθήκη Σένγκεν, γεγονός που θα τη μετατρέψει σε αποθήκη προσφύγων και μεταναστών.
Προφανώς, έχοντας ολοκληρώσει το (πολιτικό – οικονομικό) πλιάτσικο οι Ευρωπαίοι πλιατσικολόγοι, θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι τους συμφέρει σ’ αυτόν τον τόπο…
