(Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε και δημοσιεύτηκε πριν από χρόνια. Ο συντάκτης του μας το έστειλε ως επίκαιρο.)
Είμαστε (να μην πω είμαι) περήφανοι γιατί προς το τέλος του περασμένου αιώνα:
α) Αντιδράσαμε στις παραπλανητικές ωραιολογίες Σημίτη, Παπαντωνίου, Παπανδρέου (Υπουργός Εξωτερικών) για δήθεν θαύματα και μεγάλα επιτεύγματα της και τότε «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης στον τομέα της οικονομίας,
β) Δεν χαλαλίσαμε ούτε ένα ευρώ ούτε μία δραχμή στο χρηματιστήριό τους που σε σχετικά λίγο καιρό αναδείχθηκε στο μεγαλύτερο σκάνδαλο του αιώνος,
γ) Εκφράσαμε γραπτώς την ανησυχία μας γιατί τα «αδερφά» (τότε δεκατέσσερα) κράτη της ΟΝΕ επικείμενης της εισόδου μας στην Ευρωζώνη αμφισβήτησαν το δικαίωμα του Εθνικού μας νομίσματος για αναβαθμισμένη σχέση με το κοινό Ευρωπαϊκό νόμισμα (Η ΕΟΚ με τα χρυσά κουτάλια).
δ) Κρούσαμε τον κώδωνα του κινδύνου τον ξανακρούσαμε τώρα – όταν η προσέλκυση ξένου κεφαλαίου φάνηκε ότι ήταν και είναι;- επιθυμητές όχι για άμεσες παραγωγικές επενδύσεις αλλά για να απορροφά μεγάλο ποσοστό κρατικών ομολόγων.
Ήξερε – ξέρει – κανείς πόσοι κρατικοί τίτλοι βρισκόταν –βρίσκονται- στα χέρια αλλοδαπών και άγνωστης ταυτότητας «επενδυτών»;
ε) Φωνάζαμε όταν τα συναλλαγματικά διαθέσιμα της Τράπεζας της Ελλάδας στηρίζονταν κυρίως σε τέτοια κεφάλαια
στ) Τσιρίξαμε όταν φάνηκε ότι και αυτά τα ομόλογά τους θα πάνε περίπατο γιατί αυτό επιτάσσει η συνθήκη του Μάαστριχτ.
ζ) Φωνάζαμε για το α
φορολόγητο των κομιστών κρατικών χαρτιών
η) Προειδοποιήσαμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι πανάκεια, δεν δίνει κανένα εχέγγυο για τα «αδερφά» – ιδίως τα μικρά κράτη – όταν μας σπρώχνει αναμφίβολα σ’ έναν ξέφρενο καταναλωτισμό και όταν η εξάρτηση της εσωτερικής αγοράς από τα εισαγόμενα προϊόντα διευρύνεται συνεχώς με ταυτόχρονη μείωση των Ελληνικών εξαγωγών κυρίως προς την κοινοτική αγορά. (Πόσα ροδάκινά μας πάνε στην αγορά του Μονάχου;)
θ) Τα χρεολύσια και οι τόκοι που καταβάλλονταν (τώρα θα υπερκαταβάλλονται) κάθε χρόνο για την εξυπηρέτηση του Δημοσίου χρέους, δημιούργησαν καταναλωτικές ευχέρειες ασυμβίβαστες με την επιδίωξη ελαχιστοποίησης του πληθωρισμού.
ι) Τα παραπάνω σε συνδυασμό με το πετσόκομμα που έγινε τώρα στα λαϊκά βαλάντια αναγκάζουν το λαό να είναι έρμαιο των πολυεθνικών αφού η εσωτερική κατανάλωση δεν είναι σε θέση να στηρίξει τα έστω και λίγο ακριβότερα Ελληνικά προϊόντα (πώς την εννοούν την ανάπτυξη δεν κατάλαβα. Μήπως την εννοούν με το σιγούρεμα των εμφανώς ή μη, ΔΝΤ δανειστών μας;)
ια) Λέγαμε –και λέμε- ότι υποτίθεται πως ο δανεισμός πρέπει να συναρτάται με την ανάπτυξη αλλά πώς θα γίνει αυτό όταν εξυπηρετούνται μόνο οι τράπεζες –όχι μόνο τόκοι αλλά και προμήθεια- και δε μένει δραχμή για την όποια οικονομική κινητικότητα.
ιβ) Διαμαρτυρηθήκαμε όταν η ΟΝΕ επέβαλε τη διαμόρφωση χαμηλών –βλέπε σχεδόν μηδενικών- επιτοκίων.
ιγ) Όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση σιγά σιγά ξεκλήρισε και τώρα αποτ
ελειώνει την Ελληνική Γεωργία. Πώς κατάντησε η Ημαθία –Καλιφόρνια στον καιρό μας, αγαπητοί μου; Το ζούμε καθημερινά.
ιδ) Όταν άρχισε το ξήλωμα της εργατικής τάξης με αμφισβήτηση κατακτήσεων πλέον του αιώνος και σήμερα συνεχίζεται ακάθεκτα ο κατήφορος και η συρρίκνωση του εργατικού εισοδήματος. Με ποιους θα κινηθούν –αν υπάρξουν- οι επενδύσεις; Με τους ανεμόμυλους;
ιε) Ούτε αναστάτωση θέλω να φέρω ούτε κομίζω γλαύκαν εις Αθήνας αλλά την παραμονή της εισόδου μας στην Ευρωζώνη όλοι μιλούσαν για σκληρή δραχμή, είναι έτσι ή δεν είναι;
ιστ) Και από τότε τα δισεκατομμύρια που κέρδισαν οι διάφοροι από τις φούσκες του χρηματιστηρίου, τι έγιναν; Έγινε καμία επένδυση; Η εκμηδένιση των λαϊκών καταθέσεων και το αιφνίδιο φούντωμα σε τρελό βαθμό του χρηματιστηρίου ήταν τυχαία;
Δεν ξέρω κατά πόσον ήταν και είναι τυχαία η εμπλοκή μας στο ΔΝΤ και στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα αφού όπως είπαμε την παραμονή της ένταξής μας στην ΟΝΕ φάνηκε τι ρόλο παίζει η πρώην ΕΟΚ και μόνο κοντόμυαλος είναι όποιος δε βλέπει ότι η διαχείριση της κρίσης στις ημέρες μας έγινε με γνώμονα να εξασφαλιστούν τα λεφτά των διεθνών τοκογλύφων. Τα άλλα τα ακούω βερεσέ.
Πυθαγόρας Ιερόπουλος
