Και τώρα έρχεται η ώρα του ταμείου της σοφίας του Ελληνα ψηφοφόρου, εργαζόμενου, άνεργου, γεννημένου τε και αγέννητου, όλων δηλαδή των βραχυπρόθεσμων αλλά και μακροπρόθεσμων κοψοχέρηδων.
Είναι η ώρα που κανένα δικαίωμα «αποζημίωσης» δεν αναγνωρίζεται αλλά και κανένα δικαίωμα γενικώς δεν αποζημιώνεται. Οι κάλπες έκλεισαν προ πολλού, οι όρκοι δόθηκαν, οι κανονισμοί ξεδιπλώθηκαν και φάνηκαν οι μαύρες τρύπες των επιλογών του καθενός. Εκτός κι αν θεωρήσουμε πως ένα τεράστιο πλήθος τώρα, χάσκει με αυταρέσκεια, καθώς θα του μπήγονται στη σάρκα, στην τσέπη και τον ύπνο του, προαπαιτούμενα για τη μετά θάνατον σωτηρία του… Εκτός κι αν,
Εκτός κι αν ο αριστερός ίλιγγος απ’ το αμερικάνικο κοπλιμέντο «good job» («καλή δουλειά»!) του πλανητάρχη, αρκεί όχι μόνο στον πρωθυπουργό, αλλά και σε μικρούς το δέμας, γιγάντιους όμως στην κλοπή εντυπώσεων υπουργούς εκτελέσεως μνημονίων και εργαζομένων, σαν τον κύριο Κατρούγκαλο.
Γιατί τι άλλο σημαίνει αυτό το γεμάτο υπονοούμενα, έκανες καλή δουλειά αγόρι μου, από κάποιον που δεν ωφελείται απ’ αυτήν; Εδώ που τα λέμε, πρόκειται για κλασική φιλοφρόνηση αφεντικού σε υπάλληλο, άντε και σε διευθυντικό στέλεχος της εταιρείας του. Ο οποίος έχει πουλήσει καλά κι ακριβά, είτε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, είτε προγράμματα αθανασίας σε ετοιμοθάνατους, ίσως δε και ευρωδημοκρατικά συγχωροχάρτια σε κάτι φασιστοειδείς μοδερνοναζί κυβερνήσεις σαν την ουκρανική, που προκηρύσσουν κεφάλια κομμουνιστών μαζί με αυτά των Ρώσων πλουτοκρατών που παίζουν σε άλλα γήπεδα της ευρωαγοράς…
Την ώρα που Αμερικανοί και Ρώσοι συνεννοούνται πόσες βόμβες θα ρίξουν στον… ξένον αχερώνα της Συρίας, γεμίζοντας τσέπες επενδυτών, πτώματα τις θάλασσες και τις στεριές, και πρόσφυγες τα υπολείμματα του ακριβοπληρωμένου ευρωπαϊκού ψευτοπαράδεισου,
Την ώρα που το φιτίλι μιας τεκτονικής γεωπολιτικής σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή άναψε και καίει τις κοινωνίες των πρώην ευρωπαϊκών αποικιών απ’ άκρου σ’ άκρο της Μεσογείου,
Την ώρα που τα ψηφισμένα ναζιστικά ανθρωπάρια, βάζουν τους δικηγόρους, αλλά και τα διαδικτυακά τσιράκια τους να ξανασκοτώνουν, δυο χρόνια μετά, το θύμα τους μέσα στην καρδιά της μάνας του, σε μια δίκη που όφειλε να σημαδέψει κατάστηθα το πολιτικό κτήνος κι όχι απλώς τα όρνια που αυτό ακόμα καταφέρνει να διατάζει,
Οι προγραμματικές δηλώσεις της συριζανελικής απόπειρας Νο 2, αρχίζουν αύριο με στόχο να πεισθεί ο χειμαζόμενος λαός, πως έδωσε τη συναίνεσή του στα βάσανα, στις στερήσεις, στην ανασφάλεια, στον τρόμο που συνεπάγεται η αριστερή τήρηση και διαχείριση των αγριότερων καπιταλιστικών ληστρικών προαπαιτούμενων και συμφωνιών. Σ’ αυτήν τη Βουλή, το μεγαλύτερο κίνδυνο τον διατρέχουν οι δημιουργοί της σύνθεσής της. Ο λαός δηλαδή που είτε προσχώρησε σε ψευδαισθήσεις, είτε υπαναχώρησε σε απαιτήσεις, είτε καμώθηκε πως δίνοντας μια δεύτερη ευκαιρία στην αριστερούτσικη ευκαμψία θα έχει κι αυτός μια δεύτερη ανάσα. Αυτός ο λαός, τώρα, θα πρέπει να πληρώσει ακριβά το προνόμιο να αντιπροσωπεύεται σε μια φωτό-ενθύμιο δοξασμένης ζητιανιάς. Να δεχτεί ότι μπήκε από αριστερή πόρτα στον οίκο το λευκό κι ας χάσει και το σπίτι, και το μαγαζί, και τη δούλεψή του… Η ευρωατλαντική ομοιογένεια της κοινοβουλευτικής σύνθεσης έχει στόχο να εξασφαλίσει «ησυχία επενδύσεων».
Μουγκά, φτηνά, ξεφτιλισμένα μεροκάματα. Συνδικαλισμός με άδεια ή και πριμοδότηση του αφεντικού – εργοδότη. Υποταγή σε σχεδιασμούς της κατάλληλης κάθε φορά εργαλειοθήκης για το ξεδόντιασμα των δικαιωμάτων που απέμειναν. Συμμετοχή σε φιέστες ταξικού προσοδοφόρου πατριωτισμού.
Ο θανατηφόρος εναγκαλισμός με την εκλογική νομιμοποίηση της κυρίαρχης πολιτικής, θα έφερνε την εργατική τάξη σε θέση εξουδετέρωσης, αν δεν χάλαγε τη συνταγή το ΚΚΕ. Οχι γιατί απλά θα καταλάβει τη δυσανάλογα καυτή θέση της ουσιαστικής αντιπολίτευσης, αναντίστοιχη σε βάρος με τις έδρες που διατήρησε. Αλλά γιατί θα πρέπει και το μπορεί, και το τηρεί άλλωστε απαρέγκλιτα, να κρατήσει εκτός των άλλων και ψηλά το φρόνημα μιας εργατικής τάξης που θα αλυσοδένεται νομοθετικά, και θα παλεύει να σπάει τις αλυσίδες έξω. Εκεί που η πραγματική ζωή, ο κόπος κι ο πλούτος της ληστεύονται κάθε μέρα. Στα εργοτάξια, στις σχολές, στα γραφεία, στα χωράφια, στα μικρομάγαζα, στις οικοδομές, στους δρόμους, στα λιμάνια, στα στρατόπεδα, στα νοσοκομεία, στις ουρές της ανεργίας… Δουλειά σκληρή σε σκληρά αντικομμουνιστικούς καιρούς δεκαπλάσια για κάθε ψήφο που πήραμε, δεν αρχίζει. Συνεχίζεται. Ετσι που να μην τολμάει κανείς εμάς να μας πει «good job»…
Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
