Ανέδειξαν στο έπακρο τις δυνατότητες της ποντιακής λύρας και της φωνής οι αδελφοί Τσαχουρίδη, στη χθεσινή συναυλία τους, στη Βέροια

Δήμητρα Σμυρνή

Σε μια ατμόσφαιρα γιορτινή, όπου ο εκπολιτιστικός αθλητικός σύλλογος Ημαθίας «Πήγασος» – διοργανωτής της εκδήλωσης- βράβευσε τους αθλητές του, οι αδελφοί Τσαχουρίδη, ο Κωνσταντίνος και ο Ματθαίος, δώσανε μια από τις τελευταίες συναυλίες τους του καλοκαιριού, στην πόλη τους, τη Βέροια, χθες, 14/9/2015, στο Θέατρο Άλσους «Μελίνα Μερκούρη».

Σ’ ένα θέατρο ασφυκτικά γεμάτο, και με όρθιους να παρακολουθούν επί δυόμιση ώρες το πρόγραμμα, ο Κωνσταντίνος και ο Ματθαίος απέδειξαν όχι μόνο την αναγνωρισμένη αξία τους στο χώρο της Τέχνης, αλλά και την αγάπη του κοινού, που είχε γεμίσει το θέατρο μία ώρα πριν από την έναρξη της παράστασης.

Παράσταση ονομάζουν τα δύο αδέλφια τις συναυλίες τους που, με τη συνοδεία μεγάλης και εντυπωσιακής ορχήστρας, έχουν ως στόχο τους να αναδείξουν τις δυνατότητες της ποντιακής λύρας και της φωνής σ’ ένα αδιάσπαστο σύνολο, όπως αδιάσπαστο σύνολο είναι η «Ψυχή» και το «Σώμα».
Ξεκινώντας με τη δική τους σύνθεση – λύρα και πιάνο – «Μεγαλώνοντας μαζί», που γράφτηκε στο Λονδίνο, σηματοδότησαν όχι μόνο την κοινή καλλιτεχνική τους πορεία, αλλά και την έκδηλη αδελφική αγάπη που τους ενώνει σ’ ένα σύνολο.

Μ’ ένα ρεπερτόριο που κάλυψε μια τεράστια γκάμα τραγουδιών και μελωδιών, που ξεκινούσε από το πιο εύπεπτο, για να καταλήξει στο πιο δύσκολο και απαιτητικό, με σημείο πάντα αναφοράς το ποντιακό τραγούδι, στο οποίο ήταν ολοφάνερο πως γινόταν όχι μόνο μια κατάθεση Τέχνης, αλλά και μια κατάθεση ζωής, οι καλλιτέχνες έδωσαν τον εαυτό τους, αλλά και εξέφρασαν με πολλούς τρόπους τη συγκίνησή τους, που έπαιζαν στην πόλη τους, τη Βέροια, και στη γειτονιά που μεγάλωσαν.

Το κοινό τούς αγκάλιασε με συγκίνηση και αγάπη, ιδιαίτερα σε στιγμές που απέδωσαν φόρο τιμής στο λυράρη παππού τους, Ματθαίο Τσαχουρίδη, που στα εφτά του χρόνια ήρθε το ’22 πρόσφυγας στην Ελλάδα, αφήνοντας παρακαταθήκη στα εγγόνια του τη λύρα και το ταλέντο του.

«Την πατρίδα μ’ έχασα… ν’ ανασπάλω κε πορώ..» ακούστηκε στο θέατρο, γεννώντας μνήμες και νοσταλγία για κείνους που «έφυγαν» αλλά έφτιαξαν μια καινούρια Ελλάδα, μεταφέροντας τα τραγούδια τους και την ψυχή τους από την απέναντι μικρασιατική ακτή, εδώ. Αυτών απόγονοι είναι οι αδελφοί Τσαχουρίδη και πολλοί από μας.

Αλλάζοντας μουσικές περσόνες με συχνότητα που προκαλούσε ευχάριστη έκπληξη και ενίοτε ενθουσιασμό στο ακροατήριο, πέρασαν απ’ όλα τα μουσικά μονοπάτια, διασχίζοντας τεράστιες αποστάσεις, όπως, παράδειγμα, ανάμεσα στον Παβαρότι και τον Καζαντζίδη.

Με την ποντιακή λύρα στα χέρια του Ματθαίου να μπορεί να παίζει από όπερα μέχρι πεντοζάλη αλλά και με άλλα όργανα- όπως  ουζμπέκικη λύρα, αφγανικό ρεμπάμπ, αραβικό ούτι, περσική λύρα, βιολί, λαούτο, μπουζούκι- με τη φωνή του Κωνσταντίνου να μπορεί να κυμαίνεται από τους ποντιακούς λαρυγγισμούς μέχρι την έκταση του Παβαρότι ή την ιδιαιτερότητα του ηπειρώτικου τραγουδιού, τα δύο αδέλφια απέδειξαν πως όλα αυτά μπορούν να γίνουν «γιατί η μουσική είναι μία…!».

Καθοριστική για το τελικό αποτέλεσμα η ορχήστρα που συνοδεύει το σχήμα, αποτελούμενη από τους
Αντώνη Σαρακατσιάνο (πιάνο)
Αθανάσιο Σωτηριάδη (πλήκτρα, καραντουζέν «μπάγλαμα»)
Σκηπητάρη Γεώργιο (καβάλ, κλαρίνο)
Γεώργιο Κορτσινίδη (τύμπανα, κρουστά, ποντιακό νταούλι)
Ιμπραήμ Ιμπραήμογλου (κρουστά)
Ιωάννη Πούλιο (λαούτο, κιθάρες)
Αθανάσιο Σοάννη (κρουστά)
Δημήτρης Γουμπερίτσης (κόντρα μπάσο, ηλεκτρικό μπάσο)
Πούλιο Ιωάννη (Βιολί)
Καρακώστα Αθανάσιο (βιολί)
Καλλιοντζίδη Χρήστο (βιολί)
Μέγγου Δήμητρα (βιολί)
Σεκέρογλου Στέφανο (βιόλα)
Σαραντζή Ντίνα (τσέλο)
αλλά καθοριστικά εξίσου ο  ήχος των Ιωάννη Ιωαννίδη, Νικόλαου Κοτζαδάμη, Κώστα Πατρίκα καθώς
και οι φωτισμοί του Ιωάννη Καπράρα.

Ανεξάρτητα από τις όποιες επιφυλάξεις θα μπορούσε να έχει κανείς ως προς την ποσόστωση των μουσικών επιλογών του ρεπερτορίου, η τελική αίσθηση που αποκομίσαμε όλοι ήταν πως οι δυνατότητες της ποντιακής λύρας και της φωνής αναδείχτηκαν στο έπακρο.

Φωτο: faretra.info

Διαβάστε τη συνέντευξη του Κωνσταντίνου και Ματθαίου Τσαχουρίδη στη Δήμητρα Σμυρνή,  εδώ