“Πιο επονείδιστη από όποια επονείδιστη συμφωνία
είναι η επονείδιστη απελπισία” Β. Λένιν
Η ραγδαία άνοδος και η νικηφόρα πορεία του ΣΥΡΙΖΑ κατά τα τελευταία χρόνια, συνέτειναν καθοριστικά σε παραμέληση της ενασχόλησης με τις δυσκολίες που θα συναντούσαν οι προσπάθειες υλοποίησης της πολιτικής του στο εξωτερικό μέτωπο αλλά και στο εσωτερικό. Το ίδιο μπορεί να υποστηρίξει κανείς και σε ότι αφορά τις εσωτερικές αντιφάσεις του κόμματος που γίνονται ορατές τώρα, μπροστά στα δύσκολα.
Ο Α. Τσίπρας κάτω από την απειλή του χάους που θα επακολουθούσε, με τα δεδομένα εκείνης της στιγμής, κατά γενική ομολογία (την ίδια λέξη, χάος, χρησιμοποίησε και ο Κ. Λαπαβίτσας για την επόμενη ημέρα κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες), αναγκάστηκε να δεχθεί να υπογράψει μια επονείδιστη συμφωνία με τους δανειστές και εκβιαστές σ’ αυτή την περίπτωση. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να εξωραΐζουμε την κατάσταση.
Το 3ο μνημόνιο που επιβλήθηκε στη χώρα αντανακλά τελικά τους δοσμένους συσχετισμούς δυνάμεων στα κέντρα των αποφάσεων, στους λεγόμενους θεσμούς και μάλλον μια ακραία εκδοχή τους.
Είναι βέβαιο ότι οι εν λόγω κύκλοι δεν θα δίσταζαν να επιβάλουν κάτι χειρότερο αν δεν υπήρχε ευελιξία και υποχώρηση της ελληνικής κυβέρνησης. Αυτό προκύπτει από το ότι, δοθείσης ευκαιρίας, κατ’ αυτόν τον τρόπο συμπεριφέρονται όλοι οι ισχυροί του κόσμου προκειμένου να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και πολύ περισσότερο να κάνουν επίδειξη δύναμης στους υπόλοιπους λαούς όταν τους συνεπαίρνει η απληστία και η αλαζονεία.
Όχι βέβαια χωρίς κόστος για τους ίδιους καθώς η δράση δημιουργεί και την αντίδραση των μικρότερων λαών και την καχυποψία των ομοίων τους. Όπως πολύ σωστά γράφτηκε στον ελληνικό τύπο : «πλέον η Ευρώπη δεν είναι η ίδια μετά το δύσκολο εξάμηνο» και στον ευρωπαϊκό: « ό,τι εμφανίζεται προσωρινά ως βραχυχρόνιο όφελος για τον ισχυρό της ημέρας συχνά καταλήγει να αποδεικνύεται μακροχρόνια και δυσαναπλήρωτη απώλεια για όλους, ακόμη και για τον εμπνευστή της». Εξ άλλου ο κορυφαίος Γερμανός φιλόσοφος Χάμπερμας επιμένει: «Αναλώσαμε σε ένα βράδυ ότι οικοδομήσαμε σε 70 χρόνια». ενώ ο Α. Τσίπρας πως : «Η ημέρα της συμφωνίας ήταν μαύρη μέρα για την Ευρώπη».
Ένα πικρό μα σοβαρό μάθημα για το λαό μας που τον καλεί σε εγρήγορση, σε συμμετοχή, σε οργάνωση και σε πειθαρχία, ώστε την κατάλληλη περίοδο να μπορέσει να κάνει πράξη την «απαλλαγή από τα μνημόνια και τη σκληρότητα που αυτά συνεπάγονται». Για να μπορέσει να αντέξει, γιατί αλλιώς θα είναι «ο μεγάλος χαμένος» και θα παραμείνει σε υποτέλεια επί μακρόν.
Αυτό το μάθημα δεν πρόκειται να καταλύσει την πολιτική «ηγεμονία» του ΣΥΡΙΖΑ, αν αυτός δεν επιτρέψει να ευδοκιμήσει στον ευρύτερο χώρο του η αδιαθεσία, η απελπισία, η μικρόνοια, «το θράσος της άγνοιας», ο αριστερίστικος ακτιβιστικός παρορμητισμός και μια ηθικιστική και τυπολατρική προσέγγιση της πολιτικής.
Αυτές τις μέρες ακούμε συνθήματα – και από άτομα αξιόλογα κατά τα άλλα- ενθουσιαστικά, ακόμα και μεθυστικά όπως «όχι μέχρι το τέλος», «ούτε βήμα πίσω», μα αστήρικτα, που συνιστούν απλώς μια «αγωνιστική» λογοκοπία. Κάποιοι μεθούν με τα δικά τους λόγια ενώ αποφεύγουν την ανάλυση της αντικειμενικής πραγματικότητας και του συσχετισμού δυνάμεων στην Ευρώπη και ευρύτερα.
Δεν έχουμε περιθώρια παρά, να μάθουμε να δουλεύουμε με έναν καινούριο τρόπο. Κάτω από ένα, προσωρινό ελπίζω, καθεστώς πίεσης και επιτήρησης από εταίρους και δανειστές. Αυτό είναι δύσκολο δεν είναι όμως και ακατόρθωτο. Μια υπέρβαση της ναρκοθετημένης περιοχής της συμφωνίας που υπογράφτηκε αυτές τις μέρες, με έμφαση « στη μάχη κατά της διαπλοκής και της διαφθοράς. Στη μάχη για να πληρώσουν επιτέλους οι αιωνίως κερδισμένοι, που κανείς μέχρι τώρα δεν τόλμησε να αγγίξει. Στη μάχη για την απόδοση δικαιοσύνης σε όσους μέχρι τώρα βρίσκονται υπεράνω των νόμων. Στη μάχη κατά της φοροδιαφυγής και ενός δίκαιου και σταθερού φορολογικού συστήματος. Στη μάχη των μαχών για να αλλάξουμε το κράτος κλπ κλπ.»
Μόνον με μια οιαδήποτε συμφωνία εντός Ευρωζώνης ή μόνον με το εθνικό νόμισμα εκτός, δεν ξεπερνιέται μια τέτοια ιστορικών διαστάσεων κρίση που βιώνει η χώρα.
Κάθε εχέφρων άνθρωπος, κάθε σοβαρός εργαζόμενος καταλαβαίνει πως, υπογράφοντας μνημόνιο με τη θηλιά στο λαιμό, μια αριστερή κυβέρνηση δεν σταματάει τους αγώνες για την ανάκτηση της κυριαρχίας της χώρας απέναντι στους δανειστές και την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας που σε μεγάλο βαθμό χάθηκαν το 2010. Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με έναν ιδιαίτερο αγώνα με κοινωνικά, εθνικά και ευρωπαϊκά απελευθερωτικά χαρακτηριστικά.
Μπροστά μας όμως διαγράφεται μια εποχή που εμπεριέχει και υποχωρήσεις και απώλειες. Αυτή είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να την αντιμετωπίσουμε ψύχραιμα και στωικά, πρέπει να είμαστε έτοιμοι για μια επίμονη δουλειά σε δύσκολες συνθήκες αναφοράς και υπαγωγής σε μια νεοφιλελεύθερη Γερμανική Ευρώπη. Υπήρξαν λαοί στην ιστορία, μεταξύ αυτών και ο ελληνικός, που και όταν τους πατούσαν ακόμα και με στρατούς, πολλές φορές πιο δυνατά από ό,τι εμάς τώρα, δεν απελπίζονταν και δεν θεωρούσαν περιθωριακή τη σημασία των εθνικών πολιτικών θεσμών. Κυρίως δεν υπόκυπταν σε πεσιμιστικά αισθήματα όπως: « Ό,τι και να γίνει είμαστε χαμένοι».
Μπορεί η χώρα να περάσει σε νέα επίθεση μόνον αν βρεθεί σε ένα σημείο καμπής που ωριμάζει τις διαθέσεις του λαού. Αν έρθει καιρός που τα εκατομμύρια των πολιτών και όχι μόνον οι χιλιάδες θα πουν, δεν επιτρέπω πια άλλο να με καταδυναστεύουν. Αν μπορέσουμε να δράσουμε οργανωμένα, αποφασιστικά, εφευρετικά, θα έλεγα σοφά, τότε παρά τις επιμέρους υποχωρήσεις και απώλειες, μπορούμε να πούμε με πεποίθηση ότι θα νικήσουμε στον οικονομικοπολιτικό πόλεμο που έχουμε εδώ και κάποια χρόνια.
Κάποια πράγματα μας τα υπαγορεύει η ανθρώπινη λογική και «…ο έλεγχος των πάντων με τα γεγονότα, με τα συμβάντα, με τα διδάγματα της ιστορίας». Πιστεύαμε πως οι Ευρωπαϊκοί τουλάχιστον θεσμοί λειτουργούν δημοκρατικά και με βάση την ισοτιμία των κρατών μελών. Διαπιστώσαμε εν τοις πράγμασι ότι η Ευρώπη λειτουργεί ως γερμανική και ότι οι Γερμανοί δεν καταλαβαίνουν από σύνεση. Όπως γράφει ο Βιεννέζος πολιτικός αρθογράφος Ρ. Μίζικ: « Για τη Μέρκελ αλληλεγγύη σημαίνει πάρτε μέτρα ». Και, τονίζει: Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ εταίρων, διεξάγονται «υπό την σκηνοθεσία των πιο βρώμικων παιχνιδιών» εις βάρος όσων αποκλίνουν από τις γερμανικές επιλογές, με την μορφή «τελεσιγράφων, εκβιασμών και διακίνηση απειλών, όπως θα άρμοζε σε παραμονές κήρυξης πολέμου».
Η ιστορία λοιπόν έδωσε σε όλους ένα καλό μάθημα και διέψευσε κάποια διαφορετική αίσθηση που υπήρχε. Η κατάσταση όμως δεν αντιμετωπίζεται με ωραία και με μεγάλα λόγια, με αριστερίστικές κορώνες.
Ο μεγάλος Λένιν, που φαίνεται πως οι «μπολσεβίκοι» της σήμερον με τη φαντασία τους να τον ξεπερνούν σε συνέπεια και αγωνιστικότητα (!) αλλά σίγουρα όχι σε γνώση και οξύνοια, γράφει πέντε μήνες μετά τον Οκτώβρη του 1917. « Να φτάσουμε στο σημείο κάποια στιγμή να υποχωρήσουμε και να δεχθούμε ταπεινωτικούς όρους; Ποτέ! … Όμως η ιστορία μας έβαλε τώρα σε εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Από αυτή δεν μπορούμε να απαλλαγούμε με λόγια και με εντυπωσιακά συνθήματα ».
Μιλάει για την ταπεινωτική συνθήκη του Μπρέστ που υπογράφηκε στις 3 Μαρτίου 1918 από την πενταμηνίτικη σοβιετική κυβέρνηση με την προτροπή και την επιμονή του ίδιου και σε σύγκρουση με την τότε «αριστερή» αντιπολίτευση η οποία έβγαζε, όχι την ηλεκτρονική εφημερίδα Ίσκρα, αλλά την έντυπη «Κομουνίστ». Η τελευταία μάλιστα φιλοξενούσε την απόφαση της οργάνωσης της Μόσχας που έκανε επίθεση σε όλα τα μετριοπαθή στοιχεία και υποστήριζε: « Προς το συμφέρον της διεθνούς επανάστασης νομίζουμε πως είναι σκόπιμο να δεχθούμε το ενδεχόμενο να χαθεί η Σοβιετική εξουσία που τώρα γίνεται καθαρά τυπική» (!!!)
Συνεχίζεται…
Κώστας Καραγιάννης Φυσικός
