Αυτό είναι ένα πραξικόπημα (This Is A Coup)… της Γερμανικής Ευρώπης, του Κ. Καραγιάννη

Το σχόλιο το οποίο κυριάρχησε σε παγκόσμιο επίπεδο, αμέσως μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας Ευρωζώνης -Ελλάδας ήταν το «This Is A Coup». Αυτό δέσποζε στις πρώτες θέσεις των ειδήσεων διεθνώς κατά τη διάρκεια της επόμενης ημέρας. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες αγνόησαν και προσπέρασαν μια δεύτερη, δημοκρατικά εκφρασμένη απόφαση του Ελληνικού λαού, μάλιστα, μπροστά στα μάτια της παγκόσμιος κοινής γνώμης.

Περιφρόνησαν τις δημοκρατικές παραδόσεις της Ευρώπης και τα δικαιώματα των λαών. Διεμήνυσαν επί του πρακτέου πως, οι εκλογές σε μία χώρα της Ευρωζώνης για τους ίδιους έχουν χάσει τη σημασία τους ( Η τρόικα Γιούγκερ, Τουσκ, Νταϊσεμπλουμ έμεινε αμήχανη μπροστά στην ερώτηση για «αφόρητες πιέσεις προς την ελληνική κυβέρνηση και τον ελληνικό λαό και άτυπου πραξικοπήματος».

Ο Γιούνκερ μόλις ψέλλισε κυνικά πως, μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος τα πράγματα ήταν χειρότερα.)
Από την Ευρωζώνη έλλειψε η αλληλεγγύη αλλά και η σύνεση. Περίσσεψε η τιμωρητική διάθεση, η πυγμή και η επιβολή απέναντι σε μια κυβέρνηση και σε ένα λαό. Το πολιτικό κόστος για τους πρωταγωνιστές του παρατεταμένου και κακόγουστου αυτού έργου θα είναι τεράστιο.

Η όλη ιστορία με την Ελλάδα και κυρίως η τελευταία μακρά νύχτα της συμφωνίας αποκάλυψε τη σκοτεινή και επικίνδυνη πλευρά της ΕΕ.
Ωστόσο, αν κάποιος λειτουργήσει ψυχρά πολιτικά παρακάμπτοντας τα συναισθήματά του, τρεις λόγους, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μπορεί να επικαλεστεί για να ψηφίσει την επαίσχυντη συμφωνία που επιβλήθηκε στη χώρα.

Ο πρώτος είναι ότι η άλλη επιλογή σήμερα, θα ήταν κατά πάσα πιθανότητα, πολύ χειρότερη. Επίσης, αν δει κανείς τα πράγματα από την οπτική της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού θα καταλήξει πως, παρά τα μεγάλα λόγια δεν έχει ωριμάσει κάποια εναλλακτική. Ο δεύτερος, να υπογράψει τη συμφωνία για να κερδίσει χρόνο και να επιλέξει πιο ευνοϊκές συνθήκες ρήξης αν και όταν χρειαστεί για να υπερασπιστεί καλύτερα τα συμφέροντα της χώρας.

Κάθε λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει πως και με την όποια βαριά συμφωνία δεν σταματάει ο αγώνας για την κοινωνική δικαιοσύνη, ο αγώνας ενάντια στη διαπλοκή κλπ. Και ο τρίτος, για να μην συμβάλλει με την ψήφο του στην υλοποίηση σχεδίων για ανατροπή μιας κυβέρνησης έξι μηνών που τόσες ελπίδες δημιούργησε στο λαό μας.
Στο μεταξύ μπορεί κανείς να βρει τον τρόπο να παραβιάσει τη συμφωνία και θα προσπαθήσει να μην τον πιάσουν( Όπως έπιασε ο Ναπολέων τους Γερμανούς να παραβιάζουν τη συμφωνία του Τίλσιτ του 1807) και γιατί όχι, σύντομα να την ανατρέψει.

Έχει αρχίσει εδώ και πολύ καιρό και θα συνεχιστεί, μια μακρόχρονη περίοδος για απελευθέρωση από τα μνημόνια, το χρέος και την κηδεμονία της χώρας. Και, αφού ορισμένοι υποστηρίζουν ότι «Η προοπτική της εξόδου από την ΟΝΕ θα τεθεί ξανά με εξαιρετικά επιτακτικό τρόπο εκ των πραγμάτων και μάλιστα πολύ σύντομα», θα δοθεί η ευκαιρία -αν στο μεταξύ δεν έχει επέλθει πολιτική κατάρρευση στη χώρα- να συζητήσουν και τα κόμματα και η κοινωνία και να προετοιμαστούν για εναλλακτικές απαντήσεις σε κάθε περίπτωση.

Εννοείται βέβαια πως αν δεχθούμε ολοκληρωτική επίθεση και σήμερα, επιβάλλεται να αντιδράσουμε με όποια όπλα μας έχουν απομείνει. . Όλη η ιστορία τέτοιων αγώνων μας δείχνει πως όταν αυτοί αγκάλιαζαν τις πλατιές μάζες η λύτρωση ερχόταν γρήγορα.

Μπορεί να ελπίζει κανείς σε τελική νίκη της «ανατροπής» από τη στιγμή που εκκολάπτεται ένα κίνημα αντίστοιχο, από τη στιγμή που αυτό ωριμάζει σε όλη την Ευρώπη. Στο αν δουλέψουμε, αν οργανωθούμε, αν πειθαρχήσουμε υποδειγματικά ως λαός για να αντέξουμε την πίεση. Αλλιώς θα μείνουμε υπήκοοι μιας αποικίας χρέους για πολλά χρόνια. Από την άλλη δεν κρύβουμε καμιά από τις υπάρχουσες δυσκολίες για το λαό και για την κυβέρνηση της πρώτης χώρας που τόλμησε να αντιπαρατεθεί.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ηθική ήττα της Ευρώπης και πολιτική ήττα, τουλάχιστον των πιο ακραίων στοιχείων της Γερμανίας, η διάσταση της οποίας δεν μπορεί να εκτιμηθεί σήμερα. Δεν είναι λίγοι πάντως αυτοί που μιλούν και για διπλωματικό «όλεθρο».

Ο P. Krugman για παράδειγμα έγραψε: «Το ευρωπαϊκό εγχείρημα, ένα εγχείρημα το οποίο επαινούσα και υποστήριζα πάντοτε μόλις έχει δεχθεί ένα σκληρό ίσως και θανάσιμο χτύπημα. Και ότι και να σκέφτεστε για τον ΣΥΡΙΖΑ ή την Ελλάδα, δεν ήταν οι Έλληνες που το έκαναν». Σπέρνουν ανέμους και αναπόφευκτα σύντομα θα θερίσουν θύελλες.

Ας ανησυχούν πλέον όλοι οι Ευρωπαϊκοί λαοί και όχι μόνον.