Το δημοκρατικό-ανθρώπινο προσωπείο του καπιταλισμού έχει ανάγκη να κρύψει και σε παγκόσμιο και σε τοπικό επίπεδο την αχίλλειο πτέρνα του, το οξυγόνο και το αίμα που τον αυτο/ανα-τροφοδοτεί : το κέρδος, τους πολέμους και τις τεχνητές οικονομικές κρίσεις. Συντάγματα, Νόμοι, Εκλογές, Δημοψηφίσματα, Θεσμοί όλα λειτουργούν άψογα μόνο ως εκείνο το όριο που δεν αμφισβητείται ουσιαστικά η επικυριαρχία του «δυνατού» επάνω στον «αδύνατο» που υφίσταται την κάθε είδους εκμετάλλευση σ’ όλη του τη ζωή.
Σήμερα εδώ, εγκλωβισμένη η πολιτική σκέψη σε μικροπολιτικούς ελιγμούς, σε κανάλια προπαγάνδας (κυριολεκτικά και μεταφορικά) και σε ιδεοληπτικά στερεότυπα αδυνατεί εκ των πραγμάτων να εκφραστεί και να καταδικάσει στο δημοψήφισμα το πραγματικό αίτιο της κοινωνικής κρίσης. Η πλάνη θα είναι μεγάλη όσο παραγνωρίζουμε την αναγκαιότητα δημιουργίας όρων για μία διέξοδο, με μία στρατηγική πολιτικών επιλογών και συμμαχιών στη βάση της κοινωνίας για μια άλλη Ελλάδα, μέσα σ’ έναν διαφορετικό κόσμο ακριβώς από την επόμενη μέρα της λαϊκής ετυμηγορίας.
Είναι ήδη θετικό ότι ο λαός πριν την κάλπη έχει αλλάξει το «γράμμα» του ερωτήματος του δημοψηφίσματος εκθέτοντας βαθύτερα ερωτήματα που δεν διατυπώθηκαν. Ακόμη και το φοβικά διατυπωμένο δίλημμα «Ευρώ ή Δραχμή» ή το αόριστα διακηρυγμένο στις πλατείες «ναι ή όχι στη λιτότητα»-«μέσα ή έξω από την ΕΕ» μας φέρνει πιο κοντά στο
«ΝΑΙ Η ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ»- «ΝΑΙ Η ΟΧΙ ΣΤΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ».
Ας βρούμε « εκείνο τ’ όχι – το σωστό-… » από αύριο κιόλας.
