Η Ιστορία και ο ρόλος της στην κατανόηση του σήμερα
Ο ιστορικός Ιάκωβος Μιχαηλίδης καλεσμένος των «Φίλων του Βυζαντινού Μουσείου Βέροιας»
Τον ιστορικό, αναπληρωτή καθηγητή του Τμήματος Ιστορίας – Αρχαιολογίας του ΑΠΘ, κάλεσαν οι «Φίλοι του Βυζαντινού Μουσείου», προκειμένου να μιλήσει στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη της Βέροιας, με θέμα: «Από την κρίση στην ανόρθωση: Η Ελλάδα στο τέλος του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου».
Εκπροσωπώντας τους «Φίλους του Βυζαντινού Μουσείου» η Ζωή Καρακώστα, παρουσίασε τον ομιλητή προσθέτοντας: «Τα κοινά χαρακτηριστικά κάποιων εποχών, οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και η ιδιοσυγκρασία της ελληνικής φυλής, δημιουργούν επαναλήψεις φαινομένων, ώστε πολλές φορές να καταλήξουμε στη διαπίστωση πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται».
Με αφορμή τα παραπάνω, ο ομιλητής, με μια μοναδική αμεσότητα στο λόγο του, απλός, χωρίς αυτό να μειώνει στο ελάχιστο το επιστημονικό του βάρος, επικοινωνώντας εξαιρετικά με το κοινό του, χωρίς σημειώσεις, ξεκίνησε από τη χρησιμότητα της Ιστορίας λέγοντας:
«Εμείς οι ιστορικοί λέμε πως τα γεγονότα δεν επαναλαμβάνονται ποτέ με τον ίδιο τρόπο, απλά επαναλαμβάνονται συμπεριφορές, νοοτροπίες, σχέσεις. Και βέβαια όλα αυτά δεν παράγουν το ίδιο αποτέλεσμα, είτε προς το καλό, είτε προς το κακό. Δεν μπορούμε να πούμε πως οι καταστάσεις του παρελθόντος θα γίνουν ένας οδηγός για την επίλυση προβλημάτων του σήμερα. Τα ίδια τα ιστορικά γεγονότα είναι πάντα μοναδικά και δεν επαναλαμβάνονται. Όμως ο ρόλος της Ιστορίας είναι πάντα σημαντικός, ως προς τη σύνδεση του παρόντος με το παρελθόν, και ως προς την εξαγωγή συμπερασμάτων».
Ξεκινώντας ο ομιλητής από το 1830, την ίδρυση του ελληνικού κράτους, χωρίς να παραλείψει να τονίσει την αντίθεση ανάμεσα στους όρους «ανεξαρτησία» και «προστασία», προχώρησε με σταθερά βήματα μέσα στο σώμα της Ιστορίας, θίγοντας, με κριτική ματιά, γεγονότα και καταστάσεις.
Σαν σε κινηματογραφική ταινία πέρασαν από τα μάτια των ακροατών προσωπικότητες όπως του Τρικούπη, του Βενιζέλου, των Βασιλέων Γεωργίου και Κωνσταντίνου, πάντα σε σχέση με πολιτικές και οικονομικές επιλογές, και φυσικά με τα ανάλογα αποτελέσματα αυτών των επιλογών, εφόσον ήταν σωστές ή λάθος.
Νοηματικά κέντρα, όπως «δάνεια», «γεωστρατηγικές επιλογές», «πολιτικές ισορροπίες», έδεσαν γύρω τους έναν λόγο μεστό και κατανοητό, που άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.
Ο ομιλητής σε ερώτηση του κοινού, σχετική με την παρούσα κρίση και τα οικονομικά της αδιέξοδα, κατέληξε, συνοψίζοντας όλη την οπτική του στη φράση: «Τη λύση θα τη δώσει εκείνος, που θα κάνει την καλύτερη γεωστρατηγική επιλογή για τη χώρα».
