Τελικά τι διαπραγματεύεται η κυβέρνηση;
Όσοι χωρίς εμπάθεια αλλά με αγωνία παρακολουθούνε το ξεκίνημα της νέας κυβέρνησης, πέρα από την ελπίδα και τη συγκρατημένη αισιοδοξία που διακατέχει τους περισσότερους, αισθάνονται και υπερηφάνεια. Σ’ αυτό συνετέλεσαν οι πρώτες δηλώσεις του πρωθυπουργού αλλά και πολλών υπουργών, δηλώσεις από τις οποίες προέκυπτε ότι είμαστε πλέον μια χώρα ανεξάρτητη, μια χώρα που έχει δική της φωνή, μια χώρα που η ίδια αποφασίζει για το μέλλον της!
Όμως, πέρα από τις παραπάνω δηλώσεις, έγιναν κι άλλες, όπως ο πλήρης σεβασμός στους κανόνες της ΕΕ, αλλά και των άλλων διεθνών οργανισμών, όπου συμμετέχουμε, η αναγνώριση του χρέους, η αδιαπραγμάτευτη παραμονή μας στη συμμαχία, ότι δεν θα προκαλέσουμε ρήξη, ότι συμφωνούμε με το 70% του μνημονίου, ότι θα καταλήξουμε τελικά σε συμφωνία!
Και αφού δεν διεκδικούμε διαγραφή ούτε καν μέρους τους χρέους και, όταν με τον πιο επίσημο και κατηγορηματικό τρόπο δηλώνουμε όλα τα παραπάνω, εύλογα προκύπτει το ερώτημα: Ποια είναι η κόκκινη γραμμή που εμείς, ως χώρα θέτουμε σ’ αυτές τις διαπραγματεύσεις; Τι θα είναι αυτό που θα μας κάνει να αισθανθούμε εθνικά υπερήφανοι και τελικοί νικητές;
Πάντως το τι είναι νίκη ή ήττα σ’ έναν αγώνα προκαθορίζεται πριν απ’ αυτόν!
