Ρίτσα Λίτσα. Εστιάζοντας στη λεπτομέρεια / Όταν η ερασιτεχνική φωτογραφία γίνεται Τέχνη

(Σημειώσεις στο περιθώριο)

Εκείνο, που χαρακτηρίζει τις φωτογραφίες της Βεροιώτισσας Αγορίτσας (Ρίτσας) Λίτσα, είναι η προσωπική της ματιά, που αιχμαλωτίζει τη στιγμή και τη μετατρέπει, με την ιδιαίτερη ευαισθησία της, σε καλλιτεχνικό γεγονός.

Χωρίς τον «οπλισμό» του επαγγελματία φωτογράφου, με όπλο μόνο την ικανότητα να δίνει ψυχή στα άψυχα και αθανασία στα πρόσωπα, με όχημα πάντα το συναίσθημα, ο φακός της Ρίτσας Λίτσα, άκρως διεισδυτικός, καταγράφει με μοναδική τέχνη τη λεπτομέρεια.

Οι λεπτομέρειες της φωτογράφου μπορεί να είναι ένα βρεγμένο πλακόστρωτο, το δέρμα ενός φρούτου που αναπνέει, μια αφημένη ομπρέλα μέσα στη βροχή και την ομίχλη, ένα κομμάτι τοπίου που «χαμογελά» μέσα από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου, μια αντανάκλαση της παλιάς πόλης…

Όλα, ζωντανά και παρόντα, υπενθυμίζουν πως η φωτογραφία είναι Τέχνη και μάλιστα Τέχνη ψυχής, χωρίς, απαραίτητα, διδασκαλία. Τέχνη πηγαία.

Αυτοδίδακτη δηλώνει η Ρίτσα Λίτσα, με το πάθος της φωτογραφίας μέσα της, από παιδί.

Ξεκίνησε από την αναμνηστική φωτογραφία, προσπαθώντας μ’ αυτήν να στήσει μια γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, όπως λέει, περνώντας αργότερα, και φυσικά ωριμάζοντας, στη λεπτομέρεια και το δυναμισμό που αναδίδει.

Μιλώντας για τη λεπτομέρεια λέει: «Η λεπτομέρεια συνθέτει το σύνολο σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Μ’ αρέσει να φωτογραφίζω όχι όμορφα πράγματα, αλλά με όμορφο τρόπο. Να ανακαλύπτω την ομορφιά και να τη δείχνω με το φακό μου και στους άλλους. Φωτογραφίζω με την ψυχή.

Αν είχα και τα μέσα ενός επαγγελματία φωτογράφου, θα μπορούσα να πετύχω ακόμη περισσότερα πράγματα.

Λατρεύω την τεχνολογία και πιστεύω πως η φωτογραφία, πέρα από το ταλέντο, έχει κάνει, χάρη σ’ αυτήν, τεράστια βήματα.

Αλλά και έτσι, με τα δικά μου λιγοστά μέσα, ζω το δυνατό συναίσθημα να παγώνω τη στιγμή και να νικώ το χρόνο».

 –