Το Κονάκι της Μαρίνας στην Ημαθία, από το 1840!
Του Ηλία Τσέχου
Στον Δήμο Ανθεμίων κάποτε, ” Καποδίστριας ” , στον Δήμο Νάουσας σήμερα,
” Καλλικράτης ”, στους Δήμους: Ιστορίας, Εγκατάλειψης, Αισχύνης, Τρίτης Παρουσίας…
Το θλιμμένο κονάκι στη Μαρίνα, κτίσμα κάστρο, πυργόσπιτο, μοναδικό σε όλο το νομό, βυζαντινού κι οθωμανικού αρχιτεκτονικού χαρακτήρα, από το 1840, δωρεά της οικογένειας Χατζηδημητρίου με το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου, δημοτικό πλέον, χάσκει ερειπωμένο, αφρόντιδο, αιωνιοσκονισμένο, εγκατάλειψης…
Η κεντρική είσοδος ορθάνοιχτη, μπαίνεις, λαθραία και ξεδιάντροπα δημόσια τουαλέτα, σπασμένα ματωμένα πλευρά τα πατώματα , οι δοκοί, ένα τυρανισμένο χειροποίητο μπαούλο, χλοερή σκοτεινιά, σαράκια, ποντίκια, σαύρες, όφεις- δεν φταίνε τα ζωντανά- έξωθεν οι πολεμίστρες άκαπνες, θηριώδης κισσός να κατατρώει δύο πλευρές του κτίσματος…
Ένα ιστορικό χάος, παρών ! Κρίμα , πίκρα, πόνος, δάκρυ, χολές, χιλιοσπασμένοι καθρέπτες στο στομάχι, κοιτάς ψηλά στον ουρανό για κουράγια… Πού είστε ψευτοάρχοντες, σύλλογοι πολιτιστικοί άσχετοι πολιτισμών, σχολεία , γυμνάσια, αρχαιολογικές υπηρεσίες, περιφέρεια, εκκλησίες , πανηγύρια άχαρα, αγρότες μάσας…
Το Κονάκι της Μαρίνας, το θλιμμένο κονάκι, ένα ποτάμι άλγους έως το Γιαννακοχώρι, το Υπ. Πολιτισμού, σε μια ατμόσφαιρα ντροπής, σας χαιρετά σας αποχαιρετά αργά αργά και μπαίνει βαθειά στην ψυχή να μας τυραννά, και θα ξαναπυροβολήσω αίμα … Πόνα ο,τι δεν πέθανε ακόμα
