Μια ταινία μικρού μήκους και ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ ολοκλήρωσαν με την προβολή τους τον εορτασμό της απελευθέρωσης της Βέροιας, χθες, 16 Οκτωβρίου, στο Χώρο Τεχνών.
Δύο ταινίες ποιότητας, που η κάθε μια άγγιζε τη μνήμη από τη δική της οπτική γωνία. Η πρώτη από την προσωπική, η δεύτερη απο την ιστορική.
“Ο σταθμός” του Νίκου Καλαρά γυρίστηκε από την ομάδα του Τμήματος Κινηματογράφου της ΚΕΠΑ Βέροιας.
Η ΚΕΠΑ θέλοντας να τιμήσει τον καταξιωμένο θεατρικό συγγραφέα της πόλης, που έφυγε από τη ζωή, Γιάννη Ταϊπλιάδη, επέλεξε τη συγκεκριμένη βραδιά, για να το κάνει, με την προβολή της ταινίας, στην οποία πρωταγωνιστούσε, πλαισιωμένος από τη Βάσω Ζώκου και τον Αντώνη Παυλίδη.
Η ταινία απέδειξε πως η δουλειά που γίνεται στο Τμήμα Κινηματογράφου είναι ιδιαίτερα αξιόλογη, όχι μόνο γιατί έχει υψηλό αισθητικό αποτέλεσμα, αλλά γιατί σ’ αυτό οδήγησε η γόνιμη συνεργασία των μαθητών με το δάσκαλο-σκηνοθέτη, Νίκο Καλαρά.
Ο Βεροιώτης Νίκος Καλαράς έχει δείξει το ταλέντο και τη γνώση του και σε παλιότερες ταινίες μικρού μήκους. Το να μπορεί όμως να μεταγγίσει τη γνώση στην ομάδα του είναι δύσκολό και γι αυτό επαινετέο.
“Ο Σταθμός”, με θέμα τη μνήμη και τη μοναξιά του “ηλικιακού Φθινοπώρου”, δεμένα με τη συνήθεια που καθορίζει τους ρυθμούς μιας ολόκληρης ζωής, έδωσε με τις λεπτότερες συναισθηματικές αποχρώσεις την πικρία του αδυσώπητου τέλους, καθώς συγκρίνεται με τη λάμψη της αρχής. Της αναχώρησης (γηρατειά) και της άφιξης (νιάτα), όπως για τον πρωταγωνιστή, τον παλιό σταθμάρχη των τρένων, επαναλαμβανόταν χρόνια ολόκληρα, με τη μορφή αναχωρήσεων και αφίξεων στο σταθμό.
Δυνατή η σύλληψη του θέματος, ολοκληρωμένη η πραγμάτωση και ευφυής η μουσική υπογράμμιση με κομμάτια, όπως το ερωτικό “γιουκάλι” του Κουρτ Βάιλ, που σηματοδότησε την εισβολή της νιότης στο τοπίο των γηρατειών.
Το ιστορικό ντοκιμαντέρ που ακολούθησε, παραγωγή κι αυτό της ΚΕΠΑ, σε συνεργασία με πολίτες της Βέροιας, ζωντάνεψε συγκινητικά την πόλη και το παρελθόν της.
Ο σκηνοθέτης Νίκος Αναγνωστόπουλος, χρησιμοποιώντας παλιές φωτογραφίες, κινηματογραφικά στιγμιότυπα της εποχής και αφηγήσεις ανθρώπων μεγάλης ηλικίας, που έζησαν την ιστορική πορεία της πόλης, από τους βαλκανικούς πολέμους μέχρι τη μεταπολίτευση, κατάφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα, να θυμίσει, να προβληματίσει και να συγκινήσει.
Με μια ιδιαίτερη προσοχή στην επιλογή του υλικού, με μια εξαιρετική ισορροπία ανάμεσα στο υποκειμενικό και το αντικειμενικό, στον ορθολογισμό και το συναίσθημα, κατόρθωσε να διεγείρει και το λογικό και το θυμικό των θεατών του.
Οι Σταύρος Πολυζωΐδης, Νίκος Καλλιγάς, Μιχάλης Αδαμίδης, Ιωσήφ Στρούμτσα, Αντώνης Χατζηκώστας, Μαρίκα Πιπιλίκογλου, Ελευθερία Μαρολαχάκη, Θόδωρος Πολυχρονιάδης και Δημήτρης Βλαχόπουλος ως αφηγητές – αυτόπτες μάρτυρες μιας μεγάλης ιστορικής περιόδου, έδωσαν με τις μαρτυρίες τους – διακόπτοντας τη ροή της εικόνας- χαρακτηριστικές στιγμές της ζωής της πόλης, συνυφασμένες με τη δική τους ζωή.
Το μαυρόασπρο των φωτογραφιών και των κινηματογραφικών στιγμιοτύπων σε κοντράστ με το χρώμα στη λήψη των αφηγήσεων λειτούργησε ταυτόχρονα και σαν κοντράστ ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν.
Αναμφισβήτητα το αποτέλεσμα της ταινίας δεν θα ήταν το ίδιο, χωρίς την ατμοσφαιρική μουσική του υπόκρουση, που υπέβαλλε, σ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, συναισθηματικά τους θεατές.
Μια βραδιά, που με την κινηματογραφική διάσταση που έδωσε στον εορτασμό της απελευθέρωσης της πόλης, κέρδισε τις εντυπώσεις, αποδεικνύοντας πως ο πολιτισμός είναι παρών και μέσα από τη τοπική δημιουργία, προσφέροντας πάντα στους πολίτες.
