Γιώργης Έξαρχος – Στιχουργήματα: …του Άμμωνος «υιέας»

Στου τύμβου μου την είσοδο σπασμένη Μιμαλλόνα
καρτέραγε το σώμα μου από την Βαβυλώνα
που οι εξήντα τέσσερις ίπποι το «μεταφέραν»
σέρνοντας την αρμάμαξα προς Δαμασκό και «πέραν»
να κάνει την παράκαμψη προς τις Αιγές και Πέλλα
σαν μια βαρκούλα στα νερά – σαν ντροπαλή κοπέλα
αλλά καρτέρι έστησε του Λάγου ο γιος «ο μούλος»
και του συνέδραμε «ο λειψός» και των χρημάτων δούλος
ο Αρριδαίος Φίλιππος – οι δυο τους «μηλαδέλφια»
του Φίλιππου εξώγαμα, της Μακετίας «ξέφτια»!…

*

Έτσι η σορός μου βρέθηκε στην Μέμφιδα σε μνήμα
κι ας ήθελα στου Άμμωνα να μπω κι εγώ το «σήμα»`
τι κι αν πολέμησε σκληρά με ηρωισμό κι ανδρεία
Περδίκκας κι οι εταίροι του να πάω Μακεδονία`
δυο χρόνια ήμουν άταφος, μετά σε σαρκοφάγο
κι ύστερα Αλεξάνδρεια σε μαυσωλείου τάφο
κατόπιν στην «Νεκρόπολη» μ’ άλλους των Πτολεμαίων
σημαντικούς κι ασήμαντους… ξεδοντιασμένος λέων`
κάποιοι Ρωμαίοι βασιλείς ήρθαν και με τιμήσαν
πήρανε τα κτερίσματα, σκύψαν και με φιλήσαν`
μετά κλέψανε την σορό, το νεκρικό μου σώμα
κι ο «Τάφος του Αλέξανδρου» έμεινε σκέτο σώμα!…

Μα είμαι, όμως, τυχερός, σε τρεις τοποθεσίες
μου κτίσαν «κενοτάφιο» – χωρίς αμφιβολίες`
Μέμφιδα και Αμμώνιο κι Αμφίπολη επίσης
τ’ Αλέξανδρου «νεκρόσπιτα» εκεί θα συναντήσεις`
και είναι της Αμφίπολης το πρώτο στην Ελλάδα
-το έχτισε η μάνα μου Μυρτάλη – Ολυμπιάδα-
να στεγαστεί το πνεύμα μου, ν’ αναπαυθεί η ψυχή μου
και να με συντροφεύουνε οι Μακεδνοί, οι δικοί μου
γιατί κι αν την κατάκτησα όλη την οικουμένη
στον τόπο τον γενέθλιο θέλ’ η ψυχή να «μένει»`
και το νεκρό το σώμα μου, το άψυχο κουφάρι
«χους» μες στο χώμα έγινε κι «αθάνατο καμάρι»!…

*

Μικρός «έφυγα» απ’ την ζωή κι είμαι ο πρώτος Μέγας
ένας επίγειος θεός χωρίς ιχώρ «’ς τας φλέβας»`
δεν βρέθηκε ένας Όμηρος για να με τραγουδήσει
με ραψωδίες και ωδές τα «έργα» μου να υμνήσει`
κι είχα δεκάδες αρετές, μυριάδες δε «κακίες»
μεγάλα προτερήματα, πολλές αδυναμίες`
φίλους κι αθώους σκότωσα, λευτέρωσα τους σκλάβους
για επιστήμες, γράμματα, προώθησα «εργολάβους»
να ταξιδέψει απανταχού του ελληνισμού η λάμψη
το σκότος της αμάθειας η αστραπή να κάψει
ο κόσμος να συμφιλιωθεί σ’ απέραντη οικουμένη
να γίνει η ανθρωπότητα των πολιτών της μέλι!…

*

–Αλέξανδρος ο Μακεδών, Ελλήνων βασιλέας
ο πρώτος Μέγας κι ύστατος, του Άμμωνος «υιέας»`
του «τάφου» μου κι ανιστορώ … εις ποιητών το ύφος
θα παραμένω σταθερά μυστήριο και «γρίφος»…

Γιώργης Έξαρχος

–

Φαρέτρα