Οι αγρότες δεν κατεβαίνουν στους δρόμους από χόμπι. Ούτε επειδή «υποκινούνται». Κατεβαίνουν γιατί «αποδεκατίζονται», γιατί η πραγματικότητα της ελληνικής υπαίθρου πια δεν υποφέρεται. Όσοι μιλούν για «μεμονωμένες αντιδράσεις» απλώς δεν έχουν πατήσει ποτέ σε χωράφι.
Το κόστος παραγωγής ξεπερνά το εισόδημα γιατί:
- Το πετρέλαιο είναι πανάκριβο.
- Το ρεύμα που κάνει την άρδευση έχει γίνει είδος πολυτελείας.
- Τα λιπάσματα και οι ζωοτροφές αυξήθηκαν 30-70%.
- Οι τιμές πώλησης μένουν καθηλωμένες ή πέφτουν.
Το αποτέλεσμα; Κάθε χρονιά είναι ζημιογόνος.Ο μικρός παραγωγός χρωστάει στον έμπορο, στη ΔΕΗ, στην τράπεζα και στο Δημόσιο.
Η κυβέρνηση από την πλευρά της λέει ότι δίνει στήριξη με:
- Επιστροφές ΕΦΚ στο πετρέλαιο.
- Ενισχύσεις μέσω ΠΣΕΑ.
- Επιδοτήσεις για καταστροφές από καιρικά φαινόμενα.
- Ψηφιακές εφαρμογές.
- Ευρωπαϊκά προγράμματα.
Οι αγρότες απαντούν απλά ότι «με επιδόματα δεν καλλιεργείς» κι αυτό γιατί τα μέτρα είναι αποσπασματικά, ενίοτε φτάνουν αργά, δεν καλύπτουν το ενεργειακό κόστος και δεν προστατεύουν τον παραγωγό από την ασυδοσία των μεσαζόντων.
Γι’ αυτό βλέπει κανείς νέους 35-45 ετών που μπήκαν στην παραγωγή πριν από μια δεκαετία να τα παρατάνε. Όχι επειδή «βαρέθηκαν», αλλά επειδή δουλεύουν 12 ώρες τη μέρα για να μπαίνουν μέσα.
Ο αγρότης συμμετέχει (οικογενειακώς) στις κινητοποιήσεις γιατί νιώθει ότι χάνει τη γη του, το επάγγελμά του, τις αξίες μιας ζωής που στηρίζεται στην αυτάρκεια και στον μόχθο.
Και τη στιγμή που βλέπει την τιμή της ντομάτας στη λαϊκή να φτάνει τα 1,80-2,50 ευρώ το κιλό, ενώ εκείνος εισπράττει 40-60 λεπτά, συνειδητοποιεί πως ένας ολόκληρος μηχανισμός λειτουργεί (και κερδίζει) στην πλάτη του.
Και, τελικά, όταν βγαίνει στα μανταλάκια το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, όπου οι κοινοτικές αγροτικές επιδοτήσεις μοιράζονται «αρμοδίως» σε ανθρώπους που απλώς έχουν τις (πολιτικές) άκρες, τότε η απόγνωση του αγρότη γίνεται οργή. Και η οργή βγάζει τα τρακτέρ στους δρόμους…
Η κυβέρνηση φαίνεται πως υποτιμά τα δυο όπλα των αγροτών: τα μπλόκα που μπορούν να παραλύσουν την οικονομία και την κοινωνική συμπάθεια, επειδή ο κόσμος βλέπει την αδικία.
Κάπως έτσι το πολιτικό κόστος μπορεί να γίνει δομικό, επειδή η οργή της υπαίθρου δεν είναι πρόσκαιρη, ούτε κομματική. Είναι συσσωρευμένη. Και χωρίς τη στήριξη ή την ανοχή της υπαίθρου οι κυβερνήσεις δεν (επαν)εκλέγονται.
Άρθρα
Ελλάδα
Αγροτικά
Αγροτικά
Αγροτικά
Αγροτικά
