Το παλιό βιολί
Ήταν μικρούλα ακόμα, τότε. Ήταν τα πρώτα χρόνια που ιδρύθηκε το Δημοτικό Ωδείο Βέροιας. Οι δικοί της τη ρώτησαν τι ήθελε να μάθει και είπε με σιγουριά “βιολί”.
Παράξενο για κορίτσι. Όλα τα κορίτσια τότε θέλανε να μάθουν πιάνο. Ήταν η εποχή του “πιάνο και Γαλλικά”. Εκείνη επέμενε με σιγουριά, “βιολί”. Όταν εγώ πήγα να τη γράψω ως μεγάλη αδελφή στο Ωδείο, (είχαμε έντεκα χρόνια διαφορά), ο μπάρμπα Γιάννης ο Σφηνίτσας, που δούλευε τότε στο Ωδείο ως φύλακας με το σώμα ρημαγμένο από τις εξορίες, το θυμάμαι σαν τώρα, με ρώτησε “Είναι σίγουρη; Το βιολί είναι δύσκολο, το ξέρει;”
Και ξεκίνησε το ταξίδι της στη μουσική με δάσκαλο τον Ευάγγελο Θεοφάνους. Τι μπορεί να κάνει ένα όργανο κι ένας δάσκαλος σε μια παιδική ψυχή! Μικροκαμωμένη καθώς ήταν πάντα και τότε και τώρα, το βιολί με τη θήκη του ήταν δυσανάλογο με το σώμα της. Το καμάρωνε, όμως, και το κουβαλούσε πέρα δώθε με τόση χαρά… Οι πιο ευτυχισμένες ώρες της ήταν στο Ωδείο και όχι στο σχολείο.
Επαναστάτρια καθώς ήταν πάντα, παρά το μικρό της δέμας, τολμά να γράψει σε μια της έκθεση πως το σχολείο δε σημαίνει τίποτα γι’ αυτήν, καθώς ούτε η ύλη του, ούτε ο τρόπος διδασκαλίας των περισσότερων καθηγητών της την εκφράζει. Αντίθετα, τολμά να γράψει πως ευτυχισμένη την κάνει μόνο το Ωδείο, ο δάσκαλος εκεί και το βιολί της.
Έκρηξη στο σχολείο! Πώς τόλμησε; Είναι δυνατόν; Ο πατέρας κλήθηκε αμέσως για να ενημερωθεί. Και πήγε ο καημένος…
Εκείνο, όμως, που πρέπει να ειπωθεί παράλληλα είναι πως ήταν πάντα η πρώτη μαθήτρια στο τότε Θηλέων και έτσι αποφοίτησε, ως σημαιοφόρος του. Ήταν, όμως, πάντα εκείνη που τολμούσε να πει αλήθειες, όσο σκληρές κι αν ήταν, που της κόστιζαν βαθμολογικά από κάποιους εμπαθείς.
Πόσο εκείνο το σχολείο ήταν καλύτερο από το σημερινό, παρά τα λάθη του; Πόσο το σημερινό θα είναι καλύτερο από το αυριανό, καθώς η βία βρίσκει χώρο για να επωαστεί στους χώρους του και να δείξει το σκληρό της πρόσωπο;
Καθώς βλέπω το παλιό βιολί της, έχει περάσει μισός αιώνας ζωής γι’ αυτό, (η μικρή μου αδελφή δεν έγινε μουσικός, παρότι το αγαπούσε τόσο, την κέρδισε η Νομική Επιστήμη), καθώς το βλέπω να έχει γεράσει πια, για μένα είναι ένα σύμβολο αγάπης για τη μάθηση, ένα σύμβολο αλήθειας και τόλμης σε μια εποχή, όπου όλα φαίνονταν πιο δύσκολα. Μήπως, όμως, δεν ήταν έτσι; Σε ποια εποχή τώρα ζούμε; Ποιοι είμαστε και πού πάμε;
Σκοτεινιά παντού… “Υπερασπίσου το παιδί, γιατί, όσο υπάρχει το παιδί, υπάρχει ελπίδα…”
…………….
*Οι «Παρενθέσεις» είναι μικρά κείμενα, μικρές πινελιές σε θέματα πολιτισμού ή ζωής, που φωτίζουν γωνιές από μεγαλύτερα θέματα, λειτουργώντας σαν παρ-εν-θέσεις
……………..
