“Το μεγάλο τζογάρισμα πάνω στον πόλεμο” γράφει ο Θέμης Τζήμας

Ο «τζόγος», που δεν είναι τζόγος αλλά σχέδιο επικίνδυνο για τη διεθνή ειρήνη και εντελώς τυχοδιωκτικό, της «Δύσης» για πόλεμο (και) με τη Ρωσία, όπως ήταν αναμενόμενο προκαλεί τις αντίστοιχες προειδοποιήσεις από την πλευρά της Ρωσίας.

Θα πρέπει εισαγωγικώς να δούμε όμως την ευρύτερη εικόνα: πέρα από τα «μπρος- πίσω», την επικοινωνία, τα πυροτεχνήματα και τις λογής πρωτοβουλίες, η συλλογική Δύση φαίνεται ότι ετοιμάζεται για ένα ταυτόχρονο ή σχεδόν ταυτόχρονο χτύπημα στους βασικούς αντιπάλους της: η Ρωσία παραμένει εγκλωβισμένη στον μακροχρόνιο πόλεμο στην Ουκρανία δεχόμενη ολοένα εντεινόμενες απειλές για έναν ολοκληρωμένο και ολοκληρωτικό πόλεμο με την Ευρώπη, δηλαδή με το ΝΑΤΟ. Το Ιράν βρίσκεται εν αναμονή πολέμου ξανά με το Ισραήλ. Η Βενεζουέλα, η Κολομβία, το Μεξικό και η Κούβα έχουν στοχοποιηθεί από τις ΗΠΑ στο πλαίσιο μιας πολύ πιο σαφούς και ευθέως πολεμικής εκδοχής του σχεδίου «Κόνδωρ». Και η Κίνα γνωρίζει πολύ καλά ότι στο βάθος όλων αυτών βρίσκεται η Ταϊβάν ως εφαλτήριο για την εσωτερική της αποσταθεροποίηση. Με άλλα λόγια έχουμε έναν συνδυασμό πολεμικών επιχειρήσεων και απειλών σε 4 ουσιαστικώς μέτωπα, με κλιμακούμενη ένταση ως προς την υλοποίησή τους, τα οποία μοιάζουν άλλοτε με κεραυνοβόλο πόλεμο και άλλοτε με επικοινωνιακή και οικονομική εκστρατεία αλλαγής καθεστώτων, σε άμεση συσχέτιση μεταξύ τους.

Η «Δύση» επιδιώκει να διαμορφώσει τον πλανήτη τώρα ξανά, να τον «κόψει» και να τον «ράψει» στα μέτρα της όσο ακόμα θεωρεί ότι έχει τη δυνατότητα. Ο ίδιος ο πρόεδρος Τραμπ δείχνει ότι προτιμά να το πετύχει χωρίς άμεση πολεμική εμπλοκή των ΗΠΑ, τουλάχιστον σε μακροχρόνια βάση αλλά καθίσταται εξίσου σαφές ότι θα το πράξει εναντίον των λιγότερο ισχυρών αντιπάλων του (στη Λατινική Αμερική συγκεκριμένα). Οι Ευρωπαίοι από την άλλη με τις ίδιες τις αλλαγές που επέφεραν στις προβλέψεις του σχεδίου Τραμπ για την Ουκρανία, δείχνουν ότι δεν έχουν καμία διάθεση για ειρήνη.

Σε σχέση με το εδαφικό, οι Ευρωπαίοι προβλέπουν όχι de facto αναγνώριση της ρωσικής κυριαρχίας στο Ντονμπάς και στην Κριμαία όπως πρότειναν οι ΗΠΑ αλλά ανάληψη από την Ουκρανία της υποχρέωσης να μην τα διεκδικήσει δια της βίας, ως προς την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ οι Ευρωπαίοι θέλουν απλώς πρόβλεψη για ομοφωνία προκειμένου η τελευταία να ενταχθεί στον οργανισμό (επομένως το ζήτημα μένει εντελώς ανοιχτό), ως προς τις εγγυήσεις ασφαλείας προς την Ουκρανία προτείνουν να μπορούν να αποφασίσουν οποιαδήποτε σχετική εγγύηση οι «Δυτικοί», χωρίς κανέναν λόγο για τη Ρωσία, ενώ ταυτοχρόνως θέλουν την κατάσχεση των υπεξαιρεθέντων ρωσικών πόρων από ιδρύματα του εξωτερικού, καμία εγγύηση για τη ρωσική γλώσσα μέσα στην Ουκρανία και κανέναν περιορισμό για τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις. Με άλλα λόγια δεν υπάρχει πρόταση ειρήνης από την πλευρά των Ευρωπαίων αλλά μόνο απειλές για πόλεμο με τη Ρωσία.

Υπό το φως τέτοιων απειλών, ο πρόεδρος της Ρωσίας είπε κάτι πολύ απλό και σαφές: η Ρωσία δεν σχεδιάζει και δεν επιδιώκει πόλεμο με την Ευρώπη (άρα ούτε με το ΝΑΤΟ). Αν όμως δεχτεί επίθεση θα φροντίσει να τον διεξάγει με τέτοιον τρόπο ώστε στο τέλος του να μην υπάρχει κανείς για να διαπραγματευτεί μαζί του η Ρωσία. Ήδη δυτικές πηγές αναφέρουν ότι η Ρωσία «χτίζει» αποθέματα πυραύλων και οχημάτων σε αριθμό ικανότερο από εκείνον που τα ξοδεύει στην Ουκρανία, προκειμένου να ετοιμαστεί για έναν μεγαλύτερο πόλεμο με το ΝΑΤΟ. Έναν πόλεμο τον οποίο θα διεξάγει ως όντως ολοκληρωτικό.

Αυτό το οποίο φάνταζε παρανοϊκό σενάριο δείχνει να έχει ήδη τεθεί σε κίνηση. Όπως γράφεται στον γαλλικό τύπο, στις γαλλικές ένοπλες δυνάμεις συζητείται το σενάριο της αποστολής τους στην Ουκρανία ως σχεδόν βέβαιο. Την ίδια προσέγγιση έχουν και οι ρωσικές υπηρεσίες πληροφοριών, κάτι που καθιστά την κατάσταση ακόμα πιο επίφοβη. Και οι μεν και οι δε συγκλίνουν στην πιθανότητα του πολέμου. Δείχνουν μάλιστα να υπνοβατούν προς αυτήν την κατεύθυνση.

Συνοψίζοντας, έχουμε τα εξής μέτωπα ταυτοχρόνως σε εξέλιξη: Λατινική Αμερική με επίκεντρο τη Βενεζουέλα, Ευρασία με επίκεντρο την Ουκρανία, Δυτική Ασία με επίκεντρο το Ιράν και στο βάθος την Κίνα. Τρία θερμά μέτωπα πλανητικών επιπτώσεων, με τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους να τα κινούν και να απειλούν.

Το τι θα συγκροτηθεί από την άλλη πλευρά μένει να φανεί και να αποδειχτεί. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση ο κατακλυσμιαίος πόλεμος μοιάζει να προβοκάρεται συστηματικώς και επιμόνως. Το αν θα ξεσπάσει ή όχι δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε, όμως αν γυρίσουμε λίγα χρόνια πριν, τα όσα σήμερα γίνονται και ακούγονται φάνταζαν αδιανόητα. Η περίοδος του αδιανόητου έχει έρθει για τα καλά.