“Γάζα: Διακηρυγμένο σχέδιο γενοκτονίας – βατήρας για το μέλλον των λαών της περιοχής” / γράφει ο Μαρουάν Τουμπάσι

Στις 29 Νοεμβρίου, τιμήθηκε η Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό, και με την επέτειο αυτή επανήλθε στο προσκήνιο μία βασική αλήθεια που ο κόσμος προσπαθεί να αποφύγει να κατονομάσει: Αυτό που συμβαίνει στη Γάζα, όπως και στη Δυτική Όχθη συμπεριλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ, δεν είναι στρατιωτικός πόλεμος ούτε «γύρος μαχών», αλλά ένα νέο επεισόδιο του συνεχιζόμενου σχεδίου γενοκτονίας και αποικιοκρατίας που υφίσταται ο λαός μας εδώ και περισσότερα από εβδομήντα χρόνια. Αυτή τη μέρα,  που γεννήθηκε από το Ψήφισμα του ΟΗΕ για διαμελισμό της ιστορικής Παλαιστίνης το 1948, διακρίνεται η κραυγαλέα ηθική αντίφαση ανάμεσα στη μαζική παγκόσμια λαϊκή αλληλεγγύη και τη συνενοχή των μεγάλων δυτικών δυνάμεων που προσπαθούν να επιβάλουν μια «διεθνή τάξη» που επιτρέπει στο Ισραήλ να διαφεύγει κάθε λογοδοσίας και τιμωρίας.

Με αυτή την έννοια, η Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης, δεν είναι απλώς μία συμβολική ετήσια επέτειος, παρά τις μαζικές διαδηλώσεις που πραγματοποιούνται σε όλο τον κόσμο. Δίνει αφορμή για να αποτελέσει μία πλατφόρμα αποκάλυψης αυτής της συνέργειας ενώ γίνεται παράθυρο επανακαθορισμού της σύγκρουσης ως εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα ενός λαού που αντιμετωπίσει ένα διακηρυγμένο σχέδιο υπαρξιακού ξεριζωμού- Μία πραγματικότητα που απαιτεί σοβαρή αναθεώρηση των οραμάτων και των παραδοσιακών εργαλείων προς μία παλαιστινιακή στρατηγική ικανή να αντιμετωπίσει το σχέδιο ρευστοποίησης και επίτευξης εθνικής απελευθέρωσης και ανεξαρτησίας.

Ενώ κάποιοι σπεύδουν να «ευχαριστήσουν» τις Ηνωμένες Πολιτείες για τη λεγόμενη κατάπαυση του πυρός, όποιος παρακολουθεί τις εξελίξεις στην περιοχή καταλαβαίνει ότι τίποτα δεν σταμάτησε. Το Ισραήλ δεν ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο για να τον τελειώσει· συνεχίζει ένα πολιτικό σχέδιο που εφαρμόζεται από το 1948 -και ακόμη νωρίτερα από τις σιωνιστικές συμμορίες- για να αδειάσει η γη από τον ιθαγενή λαό της. Σήμερα φτάνουμε στο σημείο όπου η Γάζα μετατρέπεται σε αιματηρό μοντέλο αποτροπής που θα χρησιμοποιηθεί ως πρότυπο για την περιοχή στο μέλλον, ενώ η Δυτική Όχθη ωθείται σε έναν χώρο όπου δεν θα απομείνει ούτε τετραγωνικό μέτρο χωρίς ρατσιστικό εποικισμό -ούτε καν χώρος για κυρίαρχο κράτος- καθώς το σιωνιστικό κατεστημένο συνεχίζει να απορρίπτει και αυτό το δικαίωμα.

Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τα γεγονότα επί του πεδίου, την προσάρτηση που επιβάλλεται ως τετελεσμένο και τις δηλώσεις των Ισραηλινών ηγετών. Αυτό που συμβαίνει στη Γάζα δεν είναι «απάντηση» ούτε «πόλεμος εναντίον της Χαμάς», όπως προείπαμε, ανεξάρτητα από τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου. Είναι πόλεμος εναντίον του παλαιστινιακού λαού συνολικά – και εναντίον της θέσης, του ρόλου και του ιστορικού νοήματος της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης ως ηγέτιδας της απελευθερωτικής πάλης. Διεξάγεται υπό θρησκευτικό-εθνικιστικό και ρατσιστικό μανδύα, παρόλο που ο Ιουδαϊσμός δεν είναι εθνότητα. Είναι πόλεμος που στηρίζεται σε μια αντίληψη που θεωρεί τον Παλαιστίνιο υπαρξιακή απειλή που πρέπει να εξαλειφθεί.

Όταν βουλευτές της Κνέσετ (σ.σ. ισραηλινή βουλή) και υπουργοί δηλώνουν ότι «ο εχθρός είναι η ιδέα» και ότι «η Γάζα είναι η ιδέα που πρέπει να σβηστεί», δεν μιλούν για στρατιωτική σύγκρουση, αλλά για πολιτική, πολιτιστική και υπαρξιακή εξάλειψη. Όταν πρώην αρχηγός των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών δηλώνει ότι «πάνω από 50.000 νεκροί είναι ιστορική αναγκαιότητα», δεν περιγράφει απλώς τη βία· ανακοινώνει έναν συστηματικό στόχο: την αναπαραγωγή της Νάκμπα σε μεγαλύτερη κλίμακα.

Ακόμη και ο Πρόεδρος του Ισραήλ δήλωσε καθαρά ότι πρόκειται για «πόλεμο για τη σωτηρία του δυτικού πολιτισμού». Δηλαδή δεν πρόκειται για τοπική σύγκρουση, αλλά για μια ιδεολογική εκστρατεία που παρουσιάζει τους Παλαιστίνιους ως «απειλή για τη Δύση», για να δικαιολογηθεί ό,τι συμβαίνει στον λαό μας.

Η απλή αλήθεια είναι ότι όσα βλέπουμε σήμερα σε κάθε καταυλισμό, χωριό και πόλη είναι άμεση συνέχεια όσων ξεκίνησαν ιστορικά. Η μόνη διαφορά είναι ότι το Ισραήλ -και ένα μέρος της κοινωνίας του που έχει στραφεί μαζικά προς την άκρα δεξιά, συμπεριλαμβανομένης μιας αίσθησης φυλετικής υπεροχής έναντι των Παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ- δεν νιώθει πια την ανάγκη να κρύψει τη ρητορική του. Η Νάκμπα που κάποτε την αρνούνταν, τώρα την δικαιολογούν δημόσια. Οι ηγέτες τους δηλώνουν: «Η Γάζα πρέπει να σβήσει», «όλη η Γάζα θα είναι εβραϊκή», «το πρόβλημα δεν είναι οι σήραγγες αλλά ο πληθυσμός». Αυτές δεν είναι τυχαίες κουβέντες· είναι ένα δυνατά εκφωνημένο πολιτικό πρόγραμμα, συνδεδεμένο με το γενικότερο όραμα του «Μεγάλου Ισραήλ», που αντανακλάται και σε όσα συμβαίνουν στον Λίβανο και τη Συρία, καθώς και στις συνεχιζόμενες απειλές προς την Ιορδανία.

Όλες οι μάσκες που φορούσαν για επτά δεκαετίες οι δυτικές και ορισμένες περιφερειακές δυνάμεις, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, έπεσαν. Οι αναφορές στο «διεθνές δίκαιο» και το «ποτέ ξανά» ήταν απλώς βιτρίνα.

Είδαμε στρατιωτική, μιντιακή και διπλωματική στήριξη -ακόμη και άμεση συνέργεια στα εγκλήματα- και πλήρη παρεμπόδιση κάθε σοβαρής πολιτικής προοπτικής.

Και όταν το Διεθνές Δικαστήριο λέει ότι υπάρχει «πραγματικός κίνδυνος» γενοκτονίας και ότι η κατοχή πρέπει να τερματιστεί, η Δύση συνεχίζει τις προμήθειες όπλων, μετατρέποντας τον «διαμεσολαβητή» σε συνένοχο.

Η επίθεση δεν σταμάτησε, διότι στόχος δεν είναι «στρατιωτική νίκη», αλλά η αλλαγή της ίδιας της δομής του τόπου. Το Ισραήλ θέλει μια Γάζα χωρίς Παλαιστινίους, μια Δυτική Όχθη χωρίς λαϊκή αντίσταση, μια Παλαιστίνη χωρίς λαό — και μια υπόθεση χωρίς εθνικό περιεχόμενο, παρά μόνο ένα «δημογραφικό πρόβλημα». Και όσο αυτός ο στόχος παραμένει, δεν θα τον σταματήσει ούτε η εκεχειρία ούτε η ανθρωπιστική συμφωνία ούτε οι δηλώσεις ούτε το τελευταίο παραπλανητικό ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας, διαμορφωμένο με την αμερικανοϊσραηλινή λογική.Όποιος θεωρεί τα παιδιά των Παλαιστινίων «μελλοντική απειλή», δεν θα αναγνωρίσει ποτέ το δικαίωμα αυτού του λαού στη ζωή -πόσο μάλλον το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και την εφαρμογή των ψηφισμάτων του ΟΗΕ από το 181 έως το 194.

Παρά όλη αυτή την επίσημη τρομοκρατία, το ισραηλινό σχέδιο δεν κατάφερε να κρύψει την αλήθεια. Εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο κατανοούν πλέον ότι αυτό που συμβαίνει στη Γάζα είναι σκόπιμη γενοκτονία, εθνοκάθαρση και απόπειρα βίαιης εκτόπισης – και ότι το ίδιο συμβαίνει στη Δυτική Όχθη και την Ιερουσαλήμ.

Η προσπάθεια να παρουσιαστεί ο Παλαιστίνιος ως «ναζί» ή «πολιτισμική απειλή» είναι μια μάταιη προσπάθεια να κρυφτούν τα εγκλήματα πίσω από την ιστορία του ίδιου του σιωνιστικού κινήματος.

Ο μύθος «του πιο ηθικού στρατού στον κόσμο» κατέρρευσε, αποκαλύπτοντας έναν στρατό που υψώνει θρησκευτικά και φυλετικά συνθήματα και θεωρεί κάθε Άραβα «νόμιμο στόχο». Κατέρρευσε και το ψέμα του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», αφήνοντας μόνο μαζική σφαγή, ολοκληρωτική καταστροφή, εξάλειψη ταυτότητας και πολιτικές απόπειρες εξόντωσης ενός ολόκληρου λαού.

Ακόμη και το αφήγημα του Ολοκαυτώματος και οι κατηγορίες περί αντισημιτισμού δεν μπορούν πλέον να καλύψουν τα γεγονότα, καθώς ένα ολοκαύτωμα σε βάρος του λαού μας διαδραματίζεται ζωντανά -και επειδή εμείς, και όχι εκείνοι, είμαστε ο σημιτικός, χαναανικός λαός αυτού του τόπου.

Ο πόλεμος δεν σταμάτησε γιατί δεν ξεκίνησε ως πόλεμος. Είναι ένα νέο κεφάλαιο μιας Νάκμπα που θέλουν να συνεχίσουν -με πιο καταστροφικά μέσα και με αναίσχυντη δυτική στήριξη.

Αυτό που όμως έχει αλλάξει είναι ότι οι λαοί του κόσμου -όχι απαραίτητα οι κυβερνήσεις τους-βλέπουν πλέον την αλήθεια καθαρά. Και αυτό παράγει μια διεθνή μετατόπιση.

Αυτό που θα καθορίσει το μέλλον δεν είναι η επίσημη διεθνής συνενοχή, αλλά η αντοχή του παλαιστινιακού λαού και η αποφασιστικότητα των προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων του κόσμου -ιδίως στις ΗΠΑ και τη Βρετανία- να απορρίψουν αυτό το βάρβαρο μοντέλο που θέλει να κάνει τη Γάζα ένα προηγούμενο για το πώς θα αντιμετωπίζονται οι αδύναμοι λαοί.

Η Γάζα δεν είναι μια απομονωμένη μάχη· και όσα συμβαίνουν εκεί δεν είναι αποκομμένα από τις παγκόσμιες εξελίξεις. Είναι σήμερα η ηθική μάχη του κόσμου.