Βέροια Γράμματα & Τέχνες Θέατρο Πολιτισμός

ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας – «Ματίας ο Α’»: Μια εξαιρετική παράσταση, που δικαιώνει τον όρο “Παιδικό Θέατρο”

16/11/2025, 22:10

Πρεμιέρα σήμερα για το έργο “Ματίας ο Α'”, που από αύριο 17 Νοεμβρίου θα απευθύνεται πια στα σχολεία, έχοντας το ειδικό βάρος να γοητεύσει παιδιά αλλά και εφήβους!

Το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας έστησε μια παράσταση, που από κάθε άποψη δικαιώνει τον όρο “Παιδικό Θέατρο”, αφού κατορθώνει να συναρπάσει τα μικρότερα παιδιά και να προκαλέσει τον προβληματισμό κινητοποιώντας τη σκέψη των μεγαλύτερων.

Και μην ξεχνάμε πως τη σημερινή παράσταση, που ήταν ανοιχτή για όλους, την παρακολουθήσαμε πολύ μικρά παιδιά, που ήταν σε απόλυτη μέθεξη και μεγάλοι ως πολύ μεγάλοι θεατές με την εμπειρία που κουβαλάμε.

Την καταχειροκροτήσαμε μικροί και μεγάλοι με ενθουσιασμό! Γιατί;

Επειδή, πρώτο και σημαντικότατο, είχε ένα εξαιρετικό κείμενο. Η Άλκη Ζέη που το διασκεύασε κάνοντάς το θεατρικό έργο, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Γιάνους Κόρτσακ, δεν χρειάζεται συστάσεις. Και μόνο το βιβλίο της “Το καπλάνι της βιτρίνας” να έχει διαβάσει κανείς, καταλαβαίνει πόσο καλά ξέρει την παιδική ψυχή.

Ο “Ματίας ο Α'”, χωρίς περιττές φωνασκίες, ασκεί κριτική στον κόσμο των μεγάλων, που εδώ και αιώνες στηρίζεται στο ψέμα, την εκμετάλλευση, την επιφάνεια, την καταπίεση, με μελανότερη κατάληξη όλων τον πόλεμο. Βαθιά αντιπολεμικό το έργο, προσφέρει το όνειρο της ειρήνης μέσα από την παιδική βούληση ν’ αλλάξουν επιτέλους αυτόν τον σάπιο κόσμο, κυβερνώντας τα ίδια τα παιδιά!

Όχι βασιλεία, λοιπόν, ούτε δημοκρατία, αλλά παιδοκρατία! Εύκολο; καθόλου. Γιατί ο κόσμος είναι δομημένος έτσι που μικροί και μεγάλοι να έχουν τον δικό τους ρόλο, αρκεί οι μεγάλοι να τον παίζουν σωστά. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το σημείο της ισορροπίας, που οδηγεί στον στόχο του έργου. Τα παιδιά διδάσκουν με την αθωότητά τους, διεκδικώντας τον κόσμο που θα ήθελαν. Είναι οι μεγάλοι έτοιμοι να τους τον προσφέρουν;

Έργο πολλαπλών αναγνώσεων, όπου υποδηλώνονται πολλά, όπως ο ρόλος του τύπου, ο ρόλος των “παρακοιμώμενων” σε βασιλείς και προέδρους, και προπαντός όχι υποδηλώνεται, αλλά κραυγάζει δυνατά, η ανάγκη για ειρήνη και ανθρωπιά μέσα από τη συνειδητοποίηση των συμφορών του πολέμου.

Πάνω σ’ αυτό το καλά δομημένο κείμενο ο Χρήστος Κυπαρισσόπουλος έχτισε σκηνοθετικά την παράστασή του, κινώντας ακατάπαυστα τους έξι ηθοποιούς του, έτσι, ώστε κίνηση και λόγος να καταλήγουν σε μια ελκυστική για τα μάτια και γόνιμη για το μυαλό εικόνα.

Οι έξι ηθοποιοί του, (με αλφαβητική σειρά), οι Λάζαρος Γιαννακόπουλος, Βασιλική Ζώκου, Αναστάσιος Καραγιάννης, Παναγιώτης Μιχαλόπουλος, Όλγα Πάπιστα, Χρήστος Τζιώτας, λειτούργησαν περίφημα κάτω από τις σκηνοθετικές του οδηγίες. Οι πέντε μάλιστα, (πέρα από τον ρόλο του Ματία, που δεν ήταν καθόλου εύκολος, αφού έπρεπε να υποδυθεί ένα 10χρονο παιδί), έπρεπε να εναλλάσσονται σε διάφορους ρόλους. Και οι έξι, λοιπόν, κέρδισαν το κοινό με την ενέργεια που εξέπεμπαν παίζοντας.

Και βέβαια δεν μπορεί να παραλείψει κανείς τους εύστοχους στίχους των τραγουδιών, γραμμένους από την Ξένια Καλογεροπούλου, που διέσχιζαν κυριολεκτικά όλη την παράσταση, ντυμένοι με τη μουσική του Αλέξανδρου Ιωσηφίδη. Μουσική με μοτίβα μελωδικά αλλά και μοντέρνα, που δεν ξεκόβουν το παιδί από τα ακούσματα της εποχής του. Και επιπλέον στην μουσική προσφορά του Ιωσηφίδη στην παράσταση πρέπει να προστεθεί και η διδασκαλία των τραγουδιών στους ηθοποιούς.

Αλλά μόνο μουσική, που από πολύ μικρά την επιζητούν τα παιδιά στο θέατρο; Όχι βέβαια! Και χορός, που τον δίδαξε η Αφροδίτη Γεωργιάδου με έμπνευση και συναρπαστικά αποτελέσματα στην αποδοχή τους από τους μικρούς θεατές! Γιατί το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης ήταν κίνηση και χορός.

Το σκηνικό του Δημήτρη Γεωργόπουλου λιτό και έξυπνο, αφού με πολλές κινήσεις καδράριζε τις διάφορες εικόνες της δράσης.