Γιώργης ‘Εξαρχος – στιχουργήματα: “Ξεχνώντας την Κολχίδα”
Θα ’θελα να ’μαι ένα πουλί, ένα μικρό σπουργίτι
να σας ξυπνώ κάθε πρωί με «τσίου» γλυκά στο σπίτι
να ’χω χτισμένη την φωλιά σε μιας μουριάς τον κλώνο
κι εκεί με τ’ άλλα τα πουλιά να κελαηδάω μόνο
και να χιμάω στον μπαξέ σε πιπεριές, ντομάτες
πλάι στον ροζ τον μενεξέ, σε σφήκες μαυρομάτες
κι όταν γεμίζω την κοιλιά ν’ ανοίγω τις φτερούγες
λέγοντας στην τριανταφυλλιά: «Τώρα παίρνω τις ρούγες
να βρω κοτσύφι, πελαργό, τον κούκο με τ’ αηδόνι
να τους μιλώ για την Αργώ, της Μήδειας τ’ αλώνι»!…
*
Κι εκεί να στήσουμε χορό, υπαίθρια συναυλία
σε μαγικότατο ρυθμό, με θεία μελωδία
να τρελαθεί η μάγισσα! Και το χρυσό τομάρι
να δώσει στον Ιάσονα, κι άντρα της να τον πάρει
κι όλοι μαζί του γυρισμού να πάρουμε τον δρόμο
γιατί ποτέ του χωρισμού δεν στέρξαμε τον πόνο
γυρνώντας εις την Ιωλκό, ξεχνώντας την Κολχίδα
γιατί το δέρας το χρυσό, δεν είν’ χρυσός του Μίδα
κι αυτό μονάχα τ’ ουρανού και τ’ άνεμου οι σπουργίτες
κι οι κανταδόροι του καημού το ξέρουν… κι οι οδίτες!…
Θα ’θελα να ’μαι καλαμιάς ένα κομμένο στάχυ
που του χειμώνα ο χιονιάς και του Φλεβάρη η πάχνη
των πέντε κόμπων δύναμη μου ’δωσαν σ’ έναν μήνα
κι ας είμαι «φύση αδύναμη» σαν τα λευκά τα κρίνα
να γκαστρωθώ σε οδό χαμού, καρπό για να μεστώσω
και στον καιρό του θερισμού κόκκους σταριού να δώσω
να γίνομαι φτωχών ψωμί, νηπίων αμβροσία
γεύση αγάπης και «οσμή» και «κοσμική αρμονία»
και όταν πέφτω ως ψίχουλα στο έδαφος – στο χώμα
σε μένα να ορκίζεται κάθε χορτάτου στόμα!…
*
–Δεν θα ’θελα να ’μαι γνωστός, κανείς να μη με ξέρει
μόν’ κόκκινος ήλιος ζεστός κι αέναο καλοκαίρι…
–Δεν θα ’θελα να ’μαι σπαθί, σουγιάς είτε μαχαίρι
μόν’ ένα αγριολούλουδο ή άσπρο περιστέρι…
–Δεν θα ’θελα σαν περπατώ, κάποιος να με γνωρίζει
στο κάθε βήμα που πατώ η μοίρα να μ’ ορίζει…
— Δεν θα ’θελα οι φίλοι μου για μένα να μιλάνε
την ύπαρξή μου ν’ αγνοούν, τα έργα μου ν’ αγαπάνε…
–Δεν θα ’θελα τα θέλω μου να μείνουν μόνο… θέλω
κόσμο καινούριο να δομούν… Έχασα το «τσερβέλο»!
–Το ξέρω πως το ξέρετε ότι δεν είμαι μάγος…
Κοινός θνητός κι ανήμπορος, λιώνω κι εγώ σαν… πάγος!
Γιώργης Έξαρχος
………………
