ΜΙΑ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Μαζεύει τα πεσμένα φύλλα στον κήπο.
Για λίγες στιγμές τα κοιτάζει, η ζωή τους είναι σύντομη.
Έπειτα τα θάβει σε ένα λάκκο.
Θυμάται τους νεκρούς, πόσο άχαρα τοποθετούνται στον τάφο.
Μέσα στα μπλεγμένα κλαδιά της ροδιάς μπροστά του,
το κελάηδημα ενός κοινού φλώρου
τον επαναφέρει στη γη σαν να παρηγορεί την καρδιά με το κελάηδημά του.
Για λίγες στιγμές
ρίχνει το θάνατο στο λάκκο της λήθης.
Κι αυτός έχει σαπίσει εδώ και καιρό.
————
ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ
Δεν γνωρίζω τον ασθενή δίπλα μου, αλλά νιώθω φιλία.
Δεν γνωρίζω τον γιατρό μας, αλλά νιώθω αγάπη.
Η νοσοκόμα έρχεται συχνά να μετρήσει την πίεση και το σάκχαρό μας.
Μας βάζει τον ορό, και μας κάνει την ένεση που πονάει σαν τσίμπημα σκορπιού.
Αλλά νιώθω καλοσύνη.
Σαν να είμαι μέσα στην οικογένειά μου, έρχονται να με βοηθήσουν.
Τα φάρμακα και το απολυμαντικό κάνουν δυσάρεστη τη μυρωδιά του θαλάμου, οι λεκέδες στους τοίχους
είναι τα ίχνη των ασθενών που ήταν εδώ πριν από εμάς.
Δεν ξέρω τίποτα γι’ αυτούς, παρόλα αυτά νιώθω σιγουριά.
Σαν να μας παρηγορούν, μας λέγουν, κι εμείς ήμασταν εδώ για λίγο και φύγαμε.
Αλλά δεν ξέρουμε πού πήγαν; Έγιναν καλά ή πέθαναν;
Η αμφιβολία, σαν επιδημία, αρχικά εξαπλώνεται από μια ψευδαίσθηση της οποίας η πηγή είναι άγνωστη.
Σε ένα ανοιγοκλείσιμο ματιού, βυθίζει τα πάντα σε κατάσταση ανησυχίας.
Αμφιβάλλει για τη ματαιότητα του φαρμάκου.
Για τη διάρκεια της παραμονής, για την ικανότητα του γιατρού και για τη δύναμη του σώματος να αντισταθεί.
Τα συναισθήματα που έρχονται απ’ έξω και για λίγο γαλήνη προσφέρουν.
Όμως έπειτα, οι άσκοπες σκέψεις τα διαλύουν.
Η ζωή έχει απομακρυνθεί τόσο που τα ίχνη της μοιάζουν με λεκέδες στους τοίχους.
Με λίγη ταραχή, η αμφιβολία ξεσπά.
—-
Dilshad Abdullah
Στους πρόποδες των αρχαίων βουνών του Κουρδιστάν, στην ιστορική πόλη του Ερμπίλ, το 1956 γεννήθηκε ένας άνθρωπος που αργότερα έγινε ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της σύγχρονης κουρδικής λογοτεχνίας. Ο Dilshad Abdullah, με την πένα του, έχει αφήσει το αποτύπωμά του βαθιά στην ποιητική παράδοση του λαού του. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’70, άρχισε να υφαίνει τον πλούσιο ιστό του κουρδικού πολιτισμού με τις λέξεις του. Το σύνολο του έργου του – 23 ποιητικές συλλογές και 6 βιβλία δοκιμίων – αποτελεί θησαυρό της κουρδικής λογοτεχνικής κληρονομιάς. Κάθε στίχος του είναι σαν μια κλωστή που συνδέει το παρελθόν με το παρόν, την παράδοση με τη σύγχρονη πραγματικότητα του κουρδικού λαού. Η φωνήτου Abdullah δεν περιορίζεται μόνο στα σύνορα της χώρας του. Τα ποιήματά του έχουνμεταφραστεί στα αραβικά, τα περσικά και τα σουηδικά, ταξιδεύοντας πέρα από τα βουνά τουΚουρδιστάν και μεταφέροντας τους παλμούςτης καρδιάς και της ψυχής του λαού του σε μακρινές ακτές. Μέχρι σήμερα, εξακολουθεί να ζει και να γράφει στην πόλη του (Ερμπίλ)…
Dilshad Abdullah, Δύο ποίηματα Μετάφραση από τα κουρδικά στα ελληνικά- Omed Qarani
