Ας είμαστε ξεκάθαροι, ειλικρινείς και ευθείς: η Γλυκερία διάλεξε πλευρά. Όπως έχει δικαίωμα να κάνει κάθε άνθρωπος, οποιαδήποτε στιγμή, ειδικά όταν το φέρνουν οι καταστάσεις.
Απλά η Γλυκερία διάλεξε τη λάθος πλευρά. Αν το μετρήσουμε με το μέτρο της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, της ευαισθησίας. Αν το μετρήσουμε στεγνά (και στυγνά) επαγγελματικά, ίσως πήγε με τη «σωστή» πλευρά, εφόσον οι αμοιβές που κέρδισε από τις εμφανίσεις στο Ισραήλ προ διμήνου, ήταν αρκετά υψηλές – αυτή ξέρει, με βάση και τα δικά της μέτρα.
Η Γλυκερία, όπως και κάθε αναγνωρίσιμος καλλιτέχνης, που απευθύνεται στο μεγάλο, πολυπληθές κοινό, γνωρίζει ότι οι πράξεις της έχουν σημασία, επιδρούν και κρίνονται. Ότι δεν είναι μόνο «τραγούδι και χορός», αλλά συνήθως κάτι πολύ περισσότερο. Όταν τραγουδούν την αγάπη, τα όνειρα, τους καημούς, τις χαρές των ανθρώπων, αγγίζουν κάτι περισσότερο από τα αυτιά οι καλλιτέχνες. Εκφράζουν πολλά περισσότερα από μία απλή διασκέδαση.
Γι’ αυτό και συνδέονται στενά και με ιδιαίτερο τρόπο με το κοινό τους, γίνονται ακόμα και σύμβολα.
Η Γλυκερία επέλεξε να πάει στο Ισραήλ για «συναυλίες», την ώρα που η κυβέρνηση Νετανιάχου με τον πιο ανήθικο στρατό του κόσμου, τον περιβόητο IDF, ο οποίος διαπράττει εγκλήματα πολέμου, δολοφονούσαν αμάχους στη Γάζα, εκτόπιζαν χιλιάδες ανθρώπους από τις εστίες τους και επέβαλαν σκληρά βασανιστήρια ακόμα και σε παιδιά, δια του λιμού, εκτελώντας την αποστολή της γενοκτονίας.
Η Γλυκερία δεν προσέφερε απλά «διασκέδαση» και «αναψυχή» σε πολίτες του Ισραήλ, πιθανόν και στρατιώτες του IDF. Προσέφερε, είτε το ήθελε, είτε όχι – μάλλον το πρώτο, όπως φροντίζει να αποδεικνύει με κάθε τρόπο – «αποδοχή», «κατανόηση», «αναγνώριση», «επιδοκιμασία» σε όσα κάνει το εγκληματικό καθεστώς του Τελ Αβίβ, με την σκληρή ακροδεξιά επιρροή.
Αδιαφόρησε για τη διεθνή κατακραυγή, τις καταδίκες από οργανισμούς, τα εντάλματα σε βάρος του Νετανιάχου.
Και αυτή η στάση της αξιολογήθηκε από το κοινό. Αξιολογήθηκε αρνητικά, διότι είναι δικαίωμα και του κοινού να κάνει τις επιλογές του. Δεν είναι πια το ίδιο «δημοφιλής», το ίδιο «αγαπητή» και «συμπαθής» όσο ήταν.
Και οι «συναυλίες» της στην Ελλάδα δεν έχουν πια την ίδια ανταπόκριση. Δεν χρειάζεται να κάνει κάποιος αναλύσεις επ’ αυτού. Το αντιλαμβάνεται βλέποντας τις διαθέσεις του ελληνικού λαού έναντι των εγκλημάτων του Νετανιάχου στη Γάζα – δεν πουλάνε όλοι σπίτι στους ισραηλινούς, ξέρετε, ούτε κάνουν δουλειές μαζί τους.
Στην απελπισία της για τη μείωση της όποιας δημοφιλίας απολάμβανε παλαιότερα, κατήγγειλε δήθεν απειλές από το κίνημα BDS (Boycott, Divestment, Sanctions – Μποϊκοτάζ, Απόσυρση Επενδύσεων, Κυρώσεις). Το οποίο BDS και τη διέψευσε και την εξέθεσε – έτσι κι αλλιώς δεν χρησιμοποιεί βία, παρά μόνο κάνει εκκλήσεις το κίνημα. Ο δε Μπάμπης Τσέρτος, που έτρεξε να υπερασπιστεί την Γλυκερία, μάλλον εκτέθηκε διπλά – εκτός κι αν έχει σκοπό να πάει κι αυτός για «συναυλίες» στο Ισραήλ.
Ευτυχώς που για κάθε Γλυκερία και Τσέρτο, υπάρχουν καλλιτέχνες όπως ο Στέλιος Ρόκκος, η Νατάσσα Μποφίλιου και άλλοι, που είναι πραγματικά στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Και της κοινωνίας και της ανθρωπιάς.
Καλλιτέχνες που δεν γοητεύονται από τις… «επαγγελματικές προοπτικές» – δεν λέω «χρήμα» και παρεξηγηθούμε – που δίνουν οι επιλογές τύπου «συναυλίες» στο Ισραήλ εν μέσω σφαγής αμάχων.
Ο Ρόκκος τα είπε όλα με την ανάρτησή του για το σύνθημα «Free Palestine» που έγραψαν κάποια παιδιά στον τοίχο του παλιού του σχολείου και προκάλεσε την αντίδραση μίας κατοίκου, που θεώρησε «βανδαλισμό» αυτή την πράξη, λέγοντας μάλιστα ότι είναι εξαγριωμένη.
«Εγώ προσωπικά εξαγριωμένος είμαι κάθε φορά που τη βλέπω μπροστά μου! Εξαγριωμένος είμαι με αυτό που γίνεται στην Παλαιστίνη με αυτή την γενοκτονία, αυτό είναι βανδαλισμός το άλλο είναι αντίσταση αλλά πού να καταλάβει ένα φασιστάκι τι σημαίνει αντίσταση! Ήρεμα το λέω!» έγραψε ο Στέλιος Ρόκκος και τα είπε ΟΛΑ.
Απλά, κανείς δεν μπορεί να περιμένει κάτι περισσότερο, ούτε από την κυρία που εξαγριώθηκε με ένα σύνθημα σε τοίχο, ούτε από την Γλυκερία, ούτε από τον Τσέρτο.
Τόσοι είναι, αυτοί είναι…
–
