Η ηγεσία της Χαμάς μπορεί να εξοντώθηκε, αλλά η αντίσταση επιμένει και ο βασικός πολιτικός στόχος της, που ήταν η ολική επαναφορά του Παλαιστινιακού Προβλήματος στο παγκόσμιο προσκήνιο, επιτεύχθηκε, έστω και με τρομακτικό κόστος
Γιώργος Τσιάρας
Πριν από λίγες μέρες είχα μια ωραία συζήτηση με έναν καλό φίλο και συνάδελφο – από αυτές τις σπάνιες, πια, πολιτισμένες διαφωνίες που ξεκινάνε αυθόρμητα, χωρίς σκοπιμότητα και ακροατήριο, και όπου οι δυο «αντίπαλοι» συνομιλητές σέβονται απόλυτα ο ένας τον άλλον, κατέχουν εξίσου καλά το θέμα και μιλάνε με επιχειρήματα και όχι με κραυγές, ειρωνείες ή εντάσεις. Θα επιχειρήσω λοιπόν να μεταφέρω εδώ τα βασικά μας επιχειρήματα, καθώς εκτιμώ ότι τα ηθικά και πολιτικά ζητήματα που βρίσκονται στον πυρήνα της κουβέντας μας απασχολούν ολόκληρο τον κόσμο.
Ο φίλος μου λοιπόν με… τσίγκλησε υποστηρίζοντας ότι, κατά τη γνώμη του, η Χαμάς διέπραξε τον Οκτώβρη του ’23 ένα καταστροφικό στρατηγικό λάθος, υποτιμώντας την αντίδραση του Ισραήλ και καταδικάζοντας τον λαό της Γάζας στα τρομακτικά μαρτυρία που υφίσταται μέχρι σήμερα, χωρίς να πετύχει κανέναν από τους διαπραγματευτικούς σκοπούς της. Τι καταφέρανε με τα εγκλήματα που κάνανε στις 7/10 κατά των άμαχων Ισραηλινών; – με ρώτησε. Η Γάζα ισοπεδώθηκε, δυο εκατομμύρια λιμοκτονούν, κι όμως, έπειτα από σχεδόν δύο χρόνια, κανείς Αραβας, Ευρωπαίος, Ρώσος ή Κινέζος δεν κάνει σχεδόν τίποτε για να τους σώσει – μόνο συμβολικές κινήσεις κι αυτές με ένα κάρο αστερίσκους.
Το κυριότερο, με έψεξε πως δεν μπορώ να γράφω στα κομμάτια μου για «σιωνιστική οντότητα», όταν το κράτος του Ισραήλ, με τα εκατομμύρια των κατοίκων του, καλώς ή κακώς, υπάρχει ογδόντα χρόνια τώρα, έχει ριζώσει εκεί, είναι πανίσχυρο και κανείς δεν μπορεί πια να το διώξει με τη βία. Και ότι δεν μπορεί η Χαμάς να μιλάει σήμερα για αφανισμό του Ισραήλ και για «ελεύθερη Παλαιστίνη από το ποτάμι ώς τη θάλασσα» – αυτά τα πράγματα όχι μόνο δεν γίνονται, αλλά είναι και η τέλεια συνταγή για τον αφανισμό όσων τα υποστηρίζουν και αμέτρητων αθώων γύρω τους.
Εγώ πάλι απάντησα πως η μάχη της Γάζας δεν ξεκίνησε το ’23 αλλά το 1948, το 1967 και κυρίως το 2005, όταν άρχισε η μετατροπή της δήθεν «ελεύθερης» πια Λωρίδας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Υποστήριξα πως ύστερα από είκοσι χρόνια ασφυκτικού αποκλεισμού, η Χαμάς και οι άλλες οργανώσεις της αντίστασης δεν είχαν πια άλλα περιθώρια υπομονής και ήταν υποχρεωμένες να δράσουν και ότι σε έναν μακρόχρονο εθνο-απελευθερωτικό αγώνα σαν αυτόν η επιτυχία ή αποτυχία δεν κρίνεται άμεσα αλλά σε βάθος χρόνου- ακόμη και δεκαετιών. Οτι τα «τρομοκρατικά εγκλήματα» έγιναν μέσα σε κιμπούτς και στρατόπεδα, παράνομα καταπατημένα, χτισμένα σε αραβική γη, με βάση δεκάδες ψηφίσματα του ΟΗΕ, και με σκοπό να αιχμαλωτιστούν όσο περισσότεροι ζωντανοί όμηροι, ώστε να μπορέσει η αντίσταση να διαπραγματευτεί με έναν κατακτητή που αρνείται στους Παλαιστινίους ακόμη και την ίδια την ανθρώπινη ιδιότητα.
Ότι η ηγεσία της Χαμάς μπορεί να εξοντώθηκε, αλλά η αντίσταση επιμένει και ο βασικός πολιτικός στόχος της, που ήταν η ολική επαναφορά του Παλαιστινιακού Προβλήματος στο παγκόσμιο προσκήνιο, επιτεύχθηκε, έστω και με τρομακτικό κόστος. Οτι εχθρός δεν είναι γενικώς οι Εβραίοι, αλλά ο σιωνισμός, το απαρτχάιντ και η ρατσιστική θεωρία του «εκλεκτού λαού», που πρέπει αργά ή γρήγορα να κατανικηθεί. Και, το κυριότερο, επέμεινα ότι με τις θηριωδίες που διαπράττει καθημερινά το Ισραήλ και τη συλλογική τιμωρία ενός ολόκληρου λαού βαθαίνει το στρατηγικό του αδιέξοδο, καθώς δεν διαθέτει κανένα σχέδιο για την «επόμενη μέρα», φθίνει πολιτικά, δημογραφικά και οικονομικά, θέτοντας ουσιαστικά σε κίνδυνο την ίδια του τη μελλοντική ύπαρξη και επιβίωση!
Άκρη, όπως καταλαβαίνετε, δεν βγάλαμε και είμαι βέβαιος πως όσες ώρες και να κράταγε η κουβέντα δεν θα πείθαμε ποτέ εντελώς ο ένας τον άλλον. Είναι άλλωστε ένα θέμα όπου, τελικά, και οι δυο αντικρουόμενες θέσεις έχουν αδιαμφισβήτητο μερίδιο ευστοχίας και αλήθειας και το ποιος έχει δίκιο ή άδικο είναι περισσότερο ζήτημα γωνίας και… χρόνου. Αυτό που σίγουρα μπορώ να σας βεβαιώσω είναι ότι ο συνομιλητής μου, και εκατομμύρια ακόμη που συμμερίζονται τις σκέψεις του, δεν λέει αυτά που λέει επειδή είναι λιγότερο ευαίσθητος ή δεν συμπονάει από καρδιάς τους Παλαιστινίους – το αντίθετο μάλλον ισχύει: αυτό που πιστεύω τον συνταράσσει και τον τρομοκρατεί είναι ακριβώς η υποψία ότι όλα αυτά τα τρομακτικά που συμβαίνουν και στοιχειώνουν τον ύπνο μας γίνονται εν τέλει μάταια, επειδή μια δράκα φανατικών ρίσκαρε τα πάντα σε μια ζαριά και έχασε. Ενώ εγώ, από την ασφάλεια του γραφείου μου, έχω το θράσος να επιμένω πως ένας τέτοιος υπεράνθρωπος αγώνας δεν γίνεται να πάει χαμένος και ότι οι Παλαιστίνιοι θα αποκτήσουν ξανά τα χώματα που τους ανήκουν!
Την άλλη μέρα, πάντως, έστειλα στον φίλο μου ένα βιντεάκι με μια φρεσκότατη συνέντευξη του Τζον Μιαρσχάιμερ στην Κέιτι Χάλπερ, με τίτλο «Israel is Doomed» – το Ισραήλ είναι καταδικασμένο… Εκεί λοιπόν ο τρομερός αυτός Αμερικανός καθηγητής, ηγετική μορφή της λεγόμενης «ρεαλιστικής σχολής» στη γεωπολιτική ανάλυση και συγγραφέας μεταξύ άλλων του κορυφαίου βιβλίου για το ισραηλινό λόμπι στις ΗΠΑ, εξηγεί μέσα σε μόλις δέκα λεπτά γιατί το μέλλον της σιωνιστικής οντότητας (αχ, δεν άντεξα!) είναι τόσο ζοφερό:
● Οι Ισραηλινοί πολίτες δεν νιώθουν πλέον ασφαλείς και παντοδύναμοι και εγκαταλείπουν τη χώρα όπως όπως, ιδίως μετά το πρόσφατο σοκ με τον πόλεμο με το Ιράν.
● Ο Νετανιάχου έκανε στρατηγικό λάθος εισβάλλοντας και καταστρέφοντας τη Γάζα και επιμένει στη φαντασίωση ότι η Δύση θα τον υποστηρίζει τυφλά για πάντα, κάτι που δεν ισχύει.
● Το Ισραήλ με τις πράξεις του προκαλεί ολόκληρη την ανθρωπότητα να το συγκρίνει με τους αυθεντικούς ναζί και το πετυχαίνει, αφού ακόμη και οι πλέον διάσημοι ειδικοί του Ολοκαυτώματος, όπως ο Ισραηλινός Ομέρ Μπάρτοφ, υιοθετούν πλέον τους όρους «Ολοκαύτωμα» και «γενοκτονία».
● Ο Νετανιάχου δεν διαθέτει κανένα σχέδιο για το πώς θα τελειώσει ο πόλεμος και απλά παρατείνει τη διεξαγωγή του. Ακόμη κι αν αύριο ο Τραμπ «τραβήξει την πρίζα», τι θα γίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Η Γάζα είναι πλέον αβίωτη, αλλά κανείς δεν μπορεί να τους διώξει!
● Το μεγάλο πρόβλημα του Ισραήλ και των 7,3 εκατομμυρίων Ισραηλινών είναι λοιπόν πως όσες θηριωδίες και αν διαπράξουν δεν μπορούν να ξεφορτωθούν δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιους από τη Γάζα και πολύ περισσότερο 7,3 εκατομμύρια Παλαιστίνιους από την οιονεί επικράτειά τους. Η στρατιωτική ισχύς δεν μπορεί ποτέ να λύσει πλήρως τα πολιτικά προβλήματα!
● Το ισραηλινό λόμπι στις ΗΠΑ έχει εξαντλήσει την επιθετικότητά του, έχει υπερεκτεθεί και αδυνατεί να συντηρήσει την προπαγανδιστική κυριαρχία του. Η κατάσταση στα πανεπιστήμια και τα ΜΜΕ είναι νοσηρή και δεν μπορεί να συνεχιστεί!
