Βιβλίο: Δημήτρης Ζαϊμίδης “Εφ Λοχ Του Θου”/ φύλλα στρατιωτικής ζωής με χιούμορ και ευαισθησία
Καθώς έρχεται στα χέρια σου το βιβλίο του Δημήτρης Ζαϊμίδη “Εφ Λοχ Του Θου”, εκδόσεις Φυλάτος, το πρώτο πράγμα που σε κάνει να απορείς, (αν είσαι γυναίκα), είναι ο τίτλος, που αποκρυπτογραφείται κάπως με τον υπότιτλο “Καθημερινές περιπέτειες από τη ζωή στον στρατό”. Πρόκειται, λοιπόν για στρατιωτικές αναμνήσεις.
Βέβαια, είναι σε όλους γνωστό πόσο η ζωή στον στρατό κυριολεκτικά σφραγίζει τη ζωή ενός άντρα κι αυτό αποδεικνύεται από το πόσο πολύ αναφέρονται οι άντρες πάντα σ’ εκείνη τη χρονική περίοδο, ιδιαίτερα όταν βρεθούν σε αντροπαρέα. Και, λοιπόν; Μπορεί αυτές οι αναμνήσεις να αποτελέσουν το περιεχόμενο ενός βιβλίου;
Για τον Δημήτρη Ζαϊμίδη ναι, αφού αποτελούν καθοριστικά χρόνια στη ζωή του κι αφού ξετυλίγει τις τότε εμπειρίες του με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια, χιούμορ και ευαισθησία.
Ο συγγραφέας είναι απόφοιτος της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσσαλονίκης, μιλάει αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά και έχει συμμετάσχει σε οικολογικές οργανώσεις. Το διάβασμα αποτελεί γι’ αυτόν μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις του.
Το βιβλίο αποτελεί αφηγήσεις με ημερολογιακό χαρακτήρα ενός νεαρού επιστήμονα που καλείται στον στρατό και μετά την πρώτη επαφή μαζί του στο Κέντρο καλείται να αναλάβει τον ρόλο του λοχία. Ενδιαφέρον; Όχι. Πρωτότυπο; Ούτε. Εκείνο που το κάνει εξαιρετικά συμπαθές είναι η γνησιότητα των συναισθημάτων και η εκφορά τους στο χαρτί.
Πώς ξεκινά ένα παιδί από το χωριό του, τη Σίνδο, να ζήσει σε μια τραχιά πραγματικότητα, όπου η υποταγή στους άνω είναι αδιαπραγμάτευτη, αλλά και η πειθαρχία των κάτω απ’ αυτόν παράλληλα απαραίτητο ζητούμενο;
Χωρίς κοπέλα να απαλύνει τα σκληρά χρόνια της θητείας, με συμπεριφορές όχι εύκολα ανεκτές πανταχόθεν, ο νεαρός στρατευμένος ζει μια πραγματικότητα την οποία μπορεί να μην την αποδέχεται, αλλά σιγά σιγά τη συνηθίζει.
Μέσα στις σελίδες του βιβλίου του, που πλησιάζουν τις 350, καταγράφονται περιστατικά καθημερινής τρέλας, ιδιαίτερα από… “πάνω προς τα κάτω”, με παράλληλα περιστατικά ανάλογης τρέλας μεταξύ φαντάρων, που όμως αντιμετωπίζονται όχι απλά ως αναγκαίο κακό, αλλά ως περιστατικά που περιγράφονται με μια ανάλαφρη δόση χιούμορ.
Η γλώσσα των επικεφαλής, που συχνά σκιτσάρονται πετυχημένα ως καρικατούρες ηγετών, αλλά και η γλώσσα των φαντάρων, που ξεπερνά την αργκό και μετατρέπεται σε βομβαρδισμό επαναλαμβανόμενων μεταξύ τους “προσφωνήσεων”, (σωσίβιο θαρρείς διαφυγής από το καθημερινό πρεσάρισμα), είναι χαρακτηριστική της αφήγησης.
Δεν λείπουν, όμως, και τρυφερές στιγμές από το οικογενειακό περιβάλλον, που αποτελούν φωτεινά διαλείμματα μέσα από άδειες, ή γράμματα που απαλύνουν τις μέρες του χρόνου που δεν κυλά.
Το βιβλίο του Δημήτρη Ζαϊμίδη δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας ή υψηλής αφήγησης. Είναι, όμως, μια συμπαθής κατάθεση συναισθημάτων, που εκφράζει τους περισσότερους απ’ όσους έζησαν τη διαδικασία της στράτευσης και μάλιστα πριν από 40 περίπου χρόνια.
Ο λοχίας Ζαϊμίδης έτσι αποχαιρετά την πόλη των Σερρών στο βιβλίο του, παρηγοριά στις εξόδους του στα χρόνια της στράτευσης:
“Ήρθε η ώρα να φύγω. Με τον μπόγο στον Σιδηροδρομικό Σταθμό, περιμένω να απολαύσω για μια τελευταία φορά αυτήν τη διαδρομή με το τρένο.
Γεια σου, γλυκιά πολιτεία! Σ’ ευχαριστώ και θα σε θυμάμαι πάντα. Δε θα σε ξεχάσω. Θα έρθω ξανά ως πολίτης. Τώρα είμαι πολίτης, ναι, είμαι ελεύθερος πολίτης πια…”
……………….
