Γιώργος Τσιάρας
Στα προηγούμενα «ΔΡOMO-λογια», γραμμένα δυο εικοσιτετράωρα μετά τη βιαστική εκεχειρία στον… τριγωνικό πόλεμο μεταξύ Ιράν, Ισραήλ και ΗΠΑ, υποστήριξα με επιχειρήματα ότι η συγκεκριμένη έκβαση αποδεικνύει αλλά και βαθαίνει το στρατηγικό αδιέξοδο της ατλαντικής υπερδύναμης και των αμετανόητων συμμάχων της, περιλαμβανομένης της Ελλάδας. Υποστήριξα ακόμα ότι μόνον οι Πέρσες βγήκαν νικητές – αλλά και αυτοί μόνο εν μέρει. Πάμε λοιπόν να δούμε γιατί το ιρανικό έθνος βγαίνει από τον Πόλεμο των Δώδεκα Ημερών ισχυρότερο από ό,τι πριν από την ύπουλη επίθεση της 13ης Ιουνίου, αλλά συνάμα και βαριά τραυματισμένο, αφού η κοινή ισραηλινο-αμερικανική επιδρομή ανέδειξε μια σειρά από βαθιά και ίσως άλυτα προβλήματα που εδώ και χρόνια ταλανίζουν το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν.
Η Περσία, λοιπόν, νίκησε στα σημεία – κι αυτό γιατί, ακόμα μια φορά, αποδείχτηκε πως οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές δεν μαθαίνουν από τα λάθη τους. Δεν υπάρχει ισχυρότερη συγκολλητική ουσία από έναν βάρβαρο εξωτερικό εχθρό, και ιδιαίτερα έναν εχθρό που χρησιμοποιεί τρομοκρατικές μεθόδους συλλογικής τιμωρίας. Είδαμε δηλαδή πως ακόμα και τα δεκάδες εκατομμύρια των δυσαρεστημένων από τη σκληρή θεοκρατία Ιρανών πολιτών, που επιθυμούν ένα πιο δημοκρατικό και «κοσμικό» μέλλον, συσπειρώθηκαν γύρω από την ηγεσία και τις ένοπλες δυνάμεις – και πάντως σε καμιά περίπτωση δεν «ξεσηκώθηκαν για να ρίξουν τους αγιατολάδες» και να καλωσορίσουν τον ξεχασμένο γιο του Παχλεβί, όπως ονειρεύονταν οι Τραμπ και Νετανιάχου.
Ήταν άραγε όλοι οι Βιετναμέζοι ή οι Κουβανοί κομμουνιστές; Είναι σήμερα όλοι οι Αφγανοί με τους Ταλιμπάν ή οι κάτοικοι της Υεμένης με τους Χούθι; Οχι βέβαια – αλλά όταν ένας λαός έχει ματώσει από την αποικιοκρατία στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν του, και βρίσκει ένα ισχυρό και κυρίως αποτελεσματικό θρησκευτικό/ιδεολογικό αφήγημα να ακολουθήσει, τότε οι ξένες αποικιοκρατικού τύπου «επεμβάσεις» συχνά ενισχύουν το εκάστοτε καθεστώς, αντί να το ανατρέψουν. Και αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο για έναν λαό σαν τον περσικό, που θυμάται πολύ καλά πως η αδηφάγος Αμερική ανέτρεψε πριν από εβδομήντα δυο χρόνια τον εκλεγμένο πρωθυπουργό Μοσαντέκ και στη συνέχεια υποστήριξε το απολυταρχικό και αιματοβαμμένο καθεστώς του Σάχη, για να αποτρέψει την εθνικοποίηση των πετρελαϊκών πόρων και να διαιωνίσει την αρπαγή του δημόσιου πλούτου των Ιρανών. Όπως βέβαια θυμούνται και πως η Ουάσινγκτον επιχείρησε να πνίξει στο αίμα τη νεαρή ακόμα και επικίνδυνη ιρανική επανάσταση, υποστηρίζοντας παντοιοτρόπως το Ιράκ του «χασάπη» Σαντάμ Χουσέιν στον οκταετή πόλεμο που στοίχισε τη ζωή σε πάνω από ένα εκατομμύριο Ιρανούς.
Όχι, άλλοι είναι που (κάνουν ότι) έχουν ξεχάσει τη βρόμικη Ιστορία των αμέτρητων πολέμων και «επεμβάσεων» – οι ίδιοι δήθεν «ευαισθητούληδες» Δυτικοί πολιτικοί και «δημοσιογράφοι», που χύνουνε τόνους ψηφιακού μελανιού και κροκοδείλιων δακρύων για τα καταπατημένα δικαιώματα των γυναικών και των μειονοτήτων του Ιράν, την ώρα που κωλογλείφουν ξετσίπωτα και κάνουν βρόμικα ντιλ με τους τρισχειρότερους σουνίτες δυνάστες της Σαουδικής Αραβίας και των άλλων σκοταδιστικών, μεσαιωνικών μοναρχιών του Κόλπου.
Ξεχάσαν μάλλον όλοι αυτοί τις πρόσφατες αγκαλιές του Τραμπ με τον «σκοτεινό πρίγκιπα» ΜΒS και τους πολεμοχαρείς εμίρηδες, αλλά και με τον επικηρυγμένο τρομοκράτη αλ-Τζολάνι που έγινε σε μια νύχτα «πρόεδρος» της Συρίας. Και βέβαια ξέχασαν, πολύ βολικά, πόσο ωραία περνάνε οι γυναίκες στη Σαουδική Αραβία και τη Συρία. Πόσοι ξέρουν άραγε ότι, κόντρα στη δυτική προπαγάνδα, η πλειονότητα των αποφοίτων από τα περσικά πανεπιστήμια είναι γυναίκες, ενώ στη Σαουδική Αραβία οι γυναίκες αντιμετωπίζονται σαν πράγματα και δεν μπορούν ούτε να βγουν ασυνόδευτες από το σπίτι;
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα μου έρχεται να ξεράσω κάθε φορά που διαβάζω τις εξοργιστικές γονατογραφίες διάφορων ημεδαπών και ξένων αμερικανοτσολιάδων «αναλυτών», που έχουν το θράσος να υποστηρίζουν άκριτα τη γενοκτονία στη Γάζα και τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς στο Ιράν, τον Λίβανο και τη Συρία στο όνομα δήθεν της… δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων! Ωραία «απελευθέρωση» επιφυλάσσουν στις γυναίκες – απελευθέρωση από τα εγκόσμια, με βόμβες και drones!
Φυσικά, η συσπείρωση είναι η μια πλευρά της εξίσωσης, η πολιτική πλευρά. Η άλλη, και ίσως η σημαντικότερη, είναι η στρατηγική – που δείχνει πως ναι μεν το Ιράν αιφνιδιάστηκε σε τακτικό επίπεδο, αλλά σίγουρα δεν αιφνιδιάστηκε σε επιχειρησιακό και στρατηγικό. Οι Πέρσες, βλέπετε, προετοιμάζονται για αυτή την επίθεση εδώ και δεκαετίες, με υπομονή και επιμονή μυρμηγκιού. Μη έχοντας μέχρι πρόσφατα πρόσβαση σε σύγχρονη αεροπορία, ούτε σε μοντέρνα αντιαεροπορικά συστήματα, οι Ιρανοί αξιοποίησαν τη γεωγραφία και όπως οι Βιετκόνγκ αλλά και οι μαχητές της Χεζμπολάχ και της Χαμάς, έσκαψαν βαθιά στη γη, προστατεύοντας τις πυρηνικές και πυραυλικές τους εγκαταστάσεις με τα απόρθητα –όπως και πάλι αποδείχτηκε– βουνά τους.
Ταυτόχρονα, ετοιμάστηκαν για έναν μακρύ πόλεμο φθοράς, επενδύοντας τεράστιους πόρους και εξελίσσοντας τη δική τους «οικόσιτη» πυραυλική τεχνολογία, και ιδιαίτερα εκείνη των βαλλιστικών υπερηχητικών πυραύλων, που όπως όλοι είδαμε σοκάρισε τους επιτιθέμενους Ισραηλινούς και μετά από λίγες μέρες τους ανάγκασε σε άτακτη υποχώρηση.
Το κυριότερο όμως, από στρατηγική άποψη, είναι πως οι Ιρανοί κατάφεραν να κερδίσουν τον πρώτο γύρο του πολέμου χωρίς να καταφύγουν στο μεγαλύτερο στρατηγικό και οικονομικό υπερόπλο τους, δηλαδή το κλείσιμο των Στενών του Ορμούζ. Και μόνη η απειλή ενός τέτοιου «μπλόκου», που κατά γενική ομολογία θα τριπλασιάσει τις τιμές του πετρελαίου, έκανε τους Δυτικούς να τρέχουν πανικόβλητοι και να παρακαλάνε για εκεχειρία…
Αλλά όλα αυτά είναι προσωρινά – ένα διάλειμμα μέχρι το Ισραήλ να μαζέψει τα κομμάτια του, να ανεφοδιαστεί και, το κυριότερο, να ξαναπείσει τον τρομοκρατημένο πληθυσμό του ότι είναι ο εκλεκτός λαός του Γιαχβέ, σκοτώνοντας μερικές ακόμη χιλιάδες ανυπεράσπιστα γυναικόπαιδα στη Γάζα, τον Λίβανο και αλλού. Οπως διάβασα κάπου στο X, για το Ισραήλ η φράση «κατάπαυση του πυρός» δεν σημαίνει αυτό που νομίζουμε, αλλά μεταφράζεται σε «κατάπαυση» για τους άλλους και «πυρ» για τον IDF! Ούτε ο Νετανιάχου, ούτε ο Τραμπ, αλλά ούτε και οι πιθανοί διάδοχοί τους σε Τελ Αβίβ και Ουάσινγκτον μπορούν να αποδεχτούν μακροπρόθεσμα αυτό το αποτέλεσμα, που βασικά θα σήμαινε το τέλος της αμερικανικής ηγεμονίας σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.
Από αυτή την άποψη, οι «νικητές» Ιρανοί δεν κέρδισαν τίποτε – μόνο λίγο χρόνο για να προετοιμαστούν για τον αναπόφευκτο δεύτερο γύρο, και ίσως για να ανεφοδιαστούν και οι ίδιοι με τη βοήθεια των Ρώσων και Κινέζων συμμάχων τους. Και, κυρίως, για να βρουν μια λύση για τη σοβαρότερη αχίλλειο πτέρνα τους – τις αμέτρητες «τρύπες» στην εσωτερική τους αντικατασκοπεία και την ασφάλεια, που επέτρεψαν ακόμα μια φορά στη Μοσάντ και τη CIA να δράσουν ανεξέλεγκτα στην καρδιά της χώρας, κάνοντας σαμποτάζ και δολοφονώντας με τηλεχειριζόμενα drones αυτοκτονίας δεκάδες στελέχη του καθεστώτος. Αν πιστέψουμε μάλιστα τα όσα λένε οι Ιρανοί, η επιχείρηση αυτή προετοιμαζόταν εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια – για παράδειγμα οι Αφγανοί και Αζέροι φορτηγατζήδες που έβαλαν τα drones μέσα στο Ιράν, φέρονται να είχαν στρατολογηθεί από το 2022! Ποιος μας λέει ότι οι Ισραηλινοί δεν έχουν κρατήσει καβάντζα κι άλλους τέτοιους βρόμικους άσους στο μανίκι;
–
