Για σένα γεννήθηκα
δεύτερη φορά φωτιά.
Άνεμος με σκόρπισες, εσύ.
Βοριά μανία!
Τίποτα δεν κρατώ,
μόνο το χαμένο όνειρο,
το λουλούδι που άντεξε στη θύελλα.
Εκεί που το πρώτο του ήλιου φως είδα
βαθύ μπλε το πέλαγος κι εγώ λευκό κύμα.
Σε σιωπηλό βυθό σ’ αγάπησα.
Τώρα
ψίθυρος, κραυγή και δάκρυ,
θάλασσα κι άνεμος, μια πένθιμη συγχορδία.
Τίποτα δεν κρατώ,
παρά μόνο το “σ’ αγαπώ”,
εκείνο που σαν άνεμος με χτύπησε
κι απογυμνώθηκα.
Μια ουτοπία.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ποίηση
Κώστας Βάρναλης [“Ανάσταση”]
Ποίηση
Μιχάλης Γκανάς “Προσωπικό”
Ποίηση
