Οι «αποκαλύψεις» των New York Times και πώς η fake Ιστορία γράφεται από τους ηττημένους / γράφει ο Γιώργος Τσιάρας

Πριν από λίγες μέρες, στις 30 Μαρτίου, οι New York Times δημοσίευσαν ένα συγκλονιστικό κατεβατό -πάνω από 13.000 λέξεις- με τίτλο The Partnership: The Secret History of the War in Ukraine. Δηλαδή «Η συνεργασία: η μυστική ιστορία του πολέμου στην Ουκρανία». Το συγκλονιστικό, αλλά όπως θα δούμε παρακάτω ανατριχιαστικά ρατσιστικό και κυνικό αυτό κείμενο, που ουσιαστικά διαμορφώνει τις βάσεις για ένα μελλοντικό ιστορικό αφήγημα του πολέμου από αμερικανικής πλευράς, υπογράφεται από τον βραβευμένο με Πούλιτζερ δημοσιογράφο Ανταμ Εντους, ειδικό σε θέματα εθνικής ασφαλείας. Σύμφωνα με τον ίδιο, το εκτενές άρθρο πήρε πάνω από έναν χρόνο για να γραφτεί, καθώς βασίζεται σε περισσότερες από 300 συνεντεύξεις με κυβερνητικούς αξιωματούχους, στρατιωτικούς και στελέχη μυστικών υπηρεσιών από τις ΗΠΑ, την Ουκρανία, τη Βρετανία, τη Γερμανία, την Πολωνία, τις Βαλτικές Χώρες και την Τουρκία.

Έκατσα και το διάβασα όλο, και δεν σας κρύβω ότι μου σηκώθηκε η τρίχα από αυτά που ομολογεί για την εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους σε αυτόν τον αχρείαστο και αδελφοκτόνο πόλεμο με τις εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς. Όχι μόνο για τα όσα τρομερά παραδέχεται, στην προσπάθειά του να «ξεπλύνει» την άμεση και ενεργή συμμετοχή των Αμερικανών και λοιπών ΝΑΤΟϊκών κυριολεκτικά σε κάθε βήμα της σύρραξης, αλλά κυρίως για τα όσα δεν αποκρύπτει ή διαστρεβλώνει και για το πώς επιχειρεί να ρίξει όλη την ευθύνη για την ήττα στο μεγαλύτερο θύμα όλων, την ίδια την… ανυπάκουη Ουκρανία. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Όπως κάθε καλό προπαγανδιστικό κείμενο, έτσι κι αυτό ξεκινά σαν ένα κλασικό ψυχροπολεμικό κατασκοπευτικό θρίλερ του Χόλιγουντ – κάτι σαν τη «Γέφυρα των Κατασκόπων» του Σπίλμπεργκ, ας πούμε. «Ένα ανοιξιάτικο πρωινό, δυο μήνες αφότου οι στρατιές εισβολής του Βλαντίμιρ Πούτιν προέλασαν στην Ουκρανία, ένα κομβόι από αυτοκίνητα χωρίς διακριτικά ξεγλίστρισαν σε ένα σταυροδρόμι του Κιέβου και παρέλαβαν δυο μεσήλικες άνδρες με πολιτικά ρούχα. Το κομβόι –επανδρωμένο από βαριά οπλισμένους Βρετανούς κομάντος που δεν φορούσαν τις στολές τους– άφησε πίσω του την πόλη και ταξίδεψε 400 μίλια προς Δυσμάς, στα πολωνικά σύνορα. Οι ταξιδιώτες πέρασαν γρήγορα, χωρίς διατυπώσεις, χάρη στα διπλωματικά τους διαβατήρια, και κατευθύνθηκαν στο αεροδρόμιο Ρζεζόβ, όπου τους περίμενε ένα αεροσκάφος C-130. Οι επιβάτες ήταν δυο κορυφαίοι Ουκρανοί στρατηγοί. Και προορισμός τους ήταν η Clay Kaserne, το αρχηγείο της αμερικανικής στρατιωτικής διοίκησης Ευρώπης και Αφρικής στη γερμανική πόλη Βιζμπάντεν. Αποστολή τους, να φτιάξουν αυτό που εξελίχτηκε σε ένα από τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά του πολέμου στην Ουκρανία».

Το «καλά κρυμμένο μυστικό» είναι πως στο αμφιθέατρο-κλειστό γυμναστήριο της αμερικανικής βάσης του Βιζμπάντεν, το «Tony Bass Auditorium», είχε στηθεί και λειτουργούσε ήδη το ουσιαστικό στρατηγείο του πολέμου. Εκεί, επιτελικοί αξιωματικοί από τις ΗΠΑ και τις συμμαχικές χώρες στο ΝΑΤΟ είχαν ήδη διαμορφώσει μια σειρά από αυτοσχέδια γραφεία και οργάνωναν, την ώρα που έφτασαν εκεί οι Ουκρανοί στρατηγοί, τη μεταφορά των πρώτων από τα πάμπολλα αμερικανικά «wunderwaffen», τα θαυματουργά όπλα που υποτίθεται πως θα τσάκιζαν τον ρωσικό στρατό και θα κέρδιζαν τον πόλεμο για λογαριασμό της Ουκρανίας. Ήταν τα οβιδοβόλα ακριβείας Μ777, με ενεργό βεληνεκές περίπου 25 χιλιομέτρων και σύστημα στόχευσης μέσω δορυφόρου: η πρώτη τους επιτυχία ήταν, λέει, η ανατίναξη ενός επίγειου ρωσικού ραντάρ με τον κωδικό Zoopark, η δεύτερη, η καταστροφή του κέντρου διοίκησης μιας ρωσικής ταξιαρχίας πίσω από την πρώτη γραμμή, που οδήγησε στον θάνατο πολλών αξιωματικών.

Το σύστημα, που σύντομα εξελίχτηκε σε μια πολυάνθρωπη killing machine, φονική μηχανή, λειτουργούσε ως εξής: Για τα επόμενα τρία χρόνια, και μέχρι σήμερα, οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους στο μυστικό «παρατηρητήριο» του Βιζμπάντεν παρακολουθούσαν τις κινήσεις των ρωσικών δυνάμεων μέσα από δορυφόρους, drones, ιπτάμενα ραντάρ αλλά και κατασκόπους στο έδαφος και στη συνέχεια μετέφεραν πληροφορίες και ακριβείς συντεταγμένες των στόχων στους Ουκρανούς επιτελείς, που έπρεπε απλά να πατήσουν τυφλά ένα κουμπί.

Υπεύθυνος από πλευράς Αμερικανών ήταν ο Ντόναχιου και από ουκρανικής πλευράς ο υποστράτηγος και δεξί χέρι του αρχιστράτηγου Ζαλούζνι, ο Μιχάιλο Ζαμπρότσκι. Μαζί, αυτοί οι δυο στρατηγοί και οι διάδοχοί τους, συνεπικουρούμενοι βέβαια από ολόκληρη τη γιγαντιαία ΝΑΤΟϊκή πολεμική μηχανή, διεξήγαγαν έναν κολοσσιαίας κλίμακας πόλεμο φθοράς απέναντι στη Ρωσία, σκότωσαν με τα προηγμένα όπλα τους δεκάδες χιλιάδες Ρώσους αξιωματικούς και στρατιώτες, και παρ’ όλα αυτά συνέχισαν να διατρανώνουν επίσημα ώς και σήμερα ότι δεν βρίσκονταν σε πόλεμο με τη Μόσχα…

Φυσικά, το άρθρο παραδέχεται πως οι Ρώσοι γρήγορα προσαρμόστηκαν, άλλαξαν τις τακτικές τους, απομάκρυναν τα διοικητήρια και τις αποθήκες πυρομαχικών και μοίρασαν διαφορετικά τις δυνάμεις τους. Τότε άρχισε η κούρσα για τα επόμενα wunderwaffen – από τα Μ777 περάσαμε στους εκτοξευτήρες ρουκετών HIMARS και από εκεί στους πυραύλους ATACMS και Storm Shadow/ SCALP, με βεληνεκές που ξεπερνά τα 300 χιλιόμετρα. Μαζί άλλαζε και το εύρος των στόχων – όσο χειρότερα πήγαινε ο πόλεμος για την Ουκρανία, όσο περισσότερα στρατεύματα και εδάφη έχανε, τόσο οι Αμερικανοί πολιτικοί και στρατηγοί ανέβαζαν τα «πονταρίσματα» στο πυραυλικό πόκερ του θανάτου.

Με αποκορύφωμα την άδεια του Μπάιντεν για χρήση των ATACMS, ενός όπλου που προγραμματίζεται και κατευθύνεται αποκλειστικά από Αμερικανούς στρατιωτικούς εναντίον στόχων βαθιά μέσα στη Ρωσία – παρά τη ρητή προειδοποίηση του Πούτιν ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να οδηγήσει στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ίδιοι οι Αμερικανοί στρατηγοί, σύμφωνα με τους New York Times, προειδοποίησαν κάποια στιγμή τον Μπάιντεν ότι η πιθανότητα χρήσης πυρηνικών από τον Πούτιν είχε αυξηθεί από το 5% στο 50%. Και αυτός έδωσε την άδεια για τη μεταφορά 180 πυραύλων ATACMS, λίγες εβδομάδες πριν από την έξωση από τον Λευκό Οίκο…

Αλλά η πυραυλική «συνεργασία» είναι ένα μόνο σκέλος των αποκαλύψεων. Από το άρθρο προκύπτει ξεκάθαρα ότι όλες οι επιχειρήσεις των Ουκρανών, και ιδιαίτερα οι περίφημες αντεπιθέσεις του 2022 και του 2023, έγιναν με βάση αμερικανικά σχέδια των στρατηγών Ντόναχιου, Καβόλι και Μίλεϊ, που προσαρμόζονταν σε πραγματικό χρόνο με βάση το δίκτυο πληροφοριών που κατέληγε στο «νευρωνικό κέντρο» του Βιζμπάντεν. Οσο για τους Ρώσους επιτελείς, παρουσιάζονται στο κείμενο σχεδόν αξιολύπητοι, επιρρεπείς σε διαδοχικά λάθη και γκάφες και χωρίς ουσιαστική στρατηγική, ανίκανοι να προστατεύσουν τους στρατιώτες τους, που πέθαιναν κυριολεκτικά σαν τις μύγες.

Γιατί λοιπόν απέτυχαν όλα αυτά τα εκπληκτικά δυτικά σχέδια; Γιατί ηττήθηκε τόσο δραματικά η Ουκρανία και δεν έχει σήμερα καμιά απολύτως πιθανότητα να ανακτήσει την πρωτοβουλία και τα χαμένα εδάφη της; Ε λοιπόν, η κατάπτυστη και βαθιά ρατσιστική απάντηση του άρθρου των New York Times είναι, τι άλλο, πως φταίνε οι Ουκρανοί που δεν τήρησαν τις «συμβουλές» των ανωτέρων τους. Κάτι η φαγωμάρα μεταξύ των στρατηγών Ζαλούζνι και Σίρσκι, που οδήγησε τελικά στην καρατόμηση του πρώτου και τη διαδοχή του από τον δεύτερο, κάτι η επιμονή του Ζελένσκι να θέτει ανέφικτους πολιτικούς στόχους -όπως την υπεράσπιση του Μπαχμούτ ή την ανακατάληψη της Κριμαίας- πάνω από κάθε στρατιωτική λογική, οδήγησαν, λέει, στο σημερινό φιάσκο, με την έλευση της κυβέρνησης Τραμπ να βάζει ουσιαστικά ταφόπλακα σε κάθε πιθανότητα ουκρανικής πολεμικής αντεπίθεσης. Αν είχαν ακούσει τους Αμερικανούς, η νίκη ήταν βέβαιη!

Ίσως το πιο εμετικό σημείο ολόκληρου του κειμένου, όμως, είναι εκεί που περιγράφει μια επίσκεψη του στρατηγού Καβόλι στο Κίεβο, όπου ο Αμερικανός επικυρίαρχος απόρησε, λέει, γιατί είδε τόσους εικοσάρηδες στους δρόμους. Γιατί δεν πολεμούσαν κι αυτοί στο μέτωπο; Πώς περιμένει μια χώρα να νικήσει το θηρίο χωρίς να θυσιάσει (και) τους 18χρονους πολίτες της;

Αλλά ας βάλω τελεία, δεν έχω άλλο χώρο. Διαβάστε μόνοι σας τις «αποκαλύψεις» των New York Times και δείτε πως η fake Ιστορία γράφεται από τους ηττημένους.

 efsyn.gr