Όσο απομακρυνόμαστε από ένα γεγονός, τόσο αυτό ξεθωριάζει και τόσο αποκτά άλλες διαστάσεις, ιδιαίτερα αν πρόκειται για ιστορικό γεγονός. Από κει και πέρα δουλεύει η ίδια η Ιστορία, όχι πια η μνήμη
Βέβαια, όσο κι αν λέγεται ότι η Ιστορία γράφεται από τους νικητές, ειδικά στην εποχή μας όλο και περισσότερες ιστορικές απόψεις καταγράφονται, πολλές φορές αντικρουόμενες, όλο και μεγαλύτερος γίνεται ο διάλογος ανάμεσα στους ερευνητές.
Πόσο, όμως, εμείς και πολλοί περισσότερο τα παιδιά αισθανόμαστε το ιστορικό βάρος των δύο μεγάλων επετείων μας, της 28ης Οκτωβρίου και της 25ης Μαρτίου;
Ζώντας σε μια εποχή που όλο και απομακρύνει τους λαούς από τους εθνικούς τους πυρήνες, μετατρέποντάς τους σε έναν παγκόσμιο… χυλό, όπου η εθνική μνήμη ελάχιστα λειτουργεί, (και κακά τα ψέματα δεν τη θέλουν να λειτουργεί!), γινόμαστε μέρα με τη μέρα μια παγκόσμια αγορά, όπου μεθοδικά μετατρεπόμαστε σε άβουλους αγοραστές…
Για φουστανέλες και καριοφίλια να μιλάμε, τώρα που ο Ίλον Μασκ ετοιμάζεται να κατακτήσει και να αποικίσει το φεγγάρι; Ανούσιοι ρομαντισμοί!!
Κι έτσι βλέπουμε να ρωτιούνται παιδιά για το τι έγινε την 25η Μαρτίου και να μας προκαλεί όχι απλά έκπληξη, αλλά πόνο η απάντηση. Και δε φταίνε αυτά, ούτε το σχολείο. Οι εθνικές μας επέτειοι γιορτάζονται πάντα στα σχολεία την παραμονή. Και μετά; Μετά τα παιδιά και οι νέοι ξαναγυρίζουν στην καθημερινότητα, όπου η ζωή τους βρίσκει τις πραγματικές της διαστάσεις και ήρωες πια δεν είναι ούτε ο Κολοκοτρώνης, ούτε ο Νικηταράς, αλλά το είδωλο με την Πόρσε του και το χτισμένο μυικό του σύστημα, ή η γόησσα influenser με τους χιλιάδες ακολούθους, που βγάζει λεφτά ακριβώς απ’ αυτό! Εύκολα πράγματα!
Κι οι μεγάλοι; Πού να σηκώσουν κεφάλι οι μεγάλοι. Θα παν στην παρέλαση, θα δουν τα παιδιά ή τα εγγόνια τους και μετά θα κοιτάξουν οι περισσότεροι να κάνουν τους λογαριασμούς για τον επόμενο μήνα, ανακουφισμένοι που μόλις πληρώθηκαν, αν πληρώθηκαν.
Άλλωστε, για ποια εθνική ανεξαρτησία να μιλάμε τώρα που από τη μια σερνόμαστε πίσω από τους έχοντες σ’ όλη την Ελλάδα τις βάσεις τους κι από την άλλη ακολουθούμε την μιλιταριστική πορεία των Ευρωπαίων εταίρων μας, που θέλουν ν’ αυξήσουμε κι άλλο τις στρατιωτικές μας δαπάνες, κόντρα στους αιώνιους φίλους μας, γιατί όλη η Ευρώπη κινδυνεύει; Τι παραζάλη είν’ αυτή για την Κυβέρνησή μας; “Απ΄την Κική και την Κοκώ ποια να διαλέξω;”
Και για να ξαναθυμηθούμε τον Καβάφη, δεν θα πούμε “Για Λακεδαιμονίους να μιλάμε τώρα;” αλλά δυστυχώς “Για φουστανελοφόρους να μιλάμε τώρα;”
Ή ακόμη “Καημένη, Ελλάδα, κάπως αλλιώς σε ονειρευτήκανε όσοι αγωνίστηκαν και πέθαναν για σένα…”.
far
…………….
