“Πόλεμος και Ειρήνη στην Ευρώπη” / γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Σε προηγούμενο άρθρο μας υπογραμμίσαμε τον (φαινομενικά και εκ πρώτης όψεως) αντιφατικό χαρακτήρα της εξωτερικής πολιτικής του Ντόναλντ Τραμπ. Από τη μια διαπιστώνουμε έναν εξτρεμιστικό επεκτατισμό που θυμίζει τη δεκαετία του 1930 (Γροιλανδία, Καναδάς, Παλαιστίνη, Παναμάς), από την άλλη ένα μεγάλο άνοιγμα προς την ειρήνη στην Ουκρανία και τη διακοπή της φοβερής τραγωδίας που έχει πλήξει τη χώρα αυτή.

Τα ανοίγματα του Τραμπ προς τη Μόσχα σχετικά με την Ουκρανία είναι καταρχήν, για όποιο λόγο κι αν γίνονται, τα πιο ελπιδοφόρα και για τον ουκρανικό λαό, που πεθαίνει άνευ λόγου στα χαρακώματα κατά εκατοντάδες χιλιάδες, βλέποντας τη χώρα του να καταστρέφεται, αλλά και για όλη την ανθρωπότητα, με δεδομένο τον αυξημένο κίνδυνο να χρησιμοποιηθούν στο τέλος πυρηνικά όπλα ή άλλα μέσα μαζικής καταστροφής, αλλά και να συνεχίζονται οι τεράστιες, άμεσες και έμμεσες, οικολογικές καταστροφές λόγω της σύγκρουσης αυτής.

Ο Τραμπ, αναγνώρισε ότι η Ουκρανία δεν θα μπει ποτέ στο ΝΑΤΟ, κάτι που, αν το είχε πει ο Μπάιντεν ή και ο ίδιος ο Τραμπ στην προηγούμενη θητεία του, ή οι Ευρωπαίοι δήθεν δημοκράτες ιμπεριαλιστές, δεν θα είχε σημειωθεί ποτέ η σύρραξη και δεν θα είχε καταστραφεί η δεύτερη σε μέγεθος ευρωπαϊκή χώρα.

Ο Τραμπ είπε επίσης ότι δεν θα ανακτηθούν από την Ουκρανία τα εδάφη του Ντονμπάς και της Κριμαίας, θα γίνει δηλαδή σεβαστή η βούληση των Ρώσων στη συντριπτική πλειοψηφία κατοίκων τους. Η Ουκρανία σημειωτέον δεν θα είχε «χάσει» την Κριμαία αν οι Αμερικανοί δεν είχαν κάνει πραξικόπημα στο Κίεβο το 2014. Δεν θα είχε επίσης «χάσει» το Ντονμπάς, αν το Κίεβο, το Βερολίνο και το Παρίσι είχαν τιμήσει τις υπογραφές τους κάτω από τις συμφωνίες Μινσκ 1 και Μινσκ 2 και αν ο κ. Μπάιντεν ή και ο κ. Τραμπ στην προηγούμενη θητεία του είχαν φροντίσει να πιέσουν το Κίεβο να τις εφαρμόσει. Όχι μόνο δεν θα είχε «χάσει» αυτά τα εδάφη, αλλά  θα είχε επιπλέον αποφύγει τη μεγαλύτερη καταστροφή που σημειώθηκε στην Ευρώπη μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Όπως υποστηρίξαμε και στο προηγούμενο άρθρο μας, κάνοντας αυτές τις δηλώσεις και αίροντας σε μεγάλο βαθμό την υποστήριξη προς το καθεστώς Ζελένσκι, ο κ. Τραμπ αναγνωρίζει στην πραγματικότητα ότι το ΝΑΤΟ έχει ηττηθεί από τη Ρωσία, ότι δεν είναι δυνατή η επίτευξη των σκοπών του, που ήταν η ανατροπή του καθεστώτος Πούτιν και ο διαμελισμός της χώρας.

Επομένως, αντί να συνεχίζεται ένας πόλεμος που δεν μπορεί να κερδηθεί και προκαλεί αντιδυτικές συσπειρώσεις παγκοσμίως, είναι καλύτερα να αναγνωριστεί η πραγματικότητα και να επιχειρηθεί ένας νέος μεγάλης κλίμακας στρατηγικός ελιγμός.

Παράλληλα ο κ. Τραμπ απαιτεί, με έναν μάλλον πειρατικό, γκαγκστερικό τρόπο να αρπάξει και τα ορυκτά της Ουκρανίας -η συμφωνία παραχώρησης που πιέζεται τώρα να υπογράψει ο Ζελένσκι είναι χειρότερη από τις πολεμικές επανορθώσεις που υποχρεώθηκε να καταβάλει η Γερμανία το 1918 στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Oι Αμερικανοί διαπραγματευτές μάλιστα εκβιάζουν ασύστολα τους Ουκρανούς για να υπογράψουν τη συμφωνία παραχώρησης του ορυκτού πλούτου τους.

Αλήθεια όλες αυτές οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που θέλουν να συνεχιστεί ο πόλεμος, γιατί δήθεν τους ενδιαφέρουν τα δικαιώματα των Ουκρανών, γιατί δεν λένε τίποτα, γιατί δεν διαμαρτύρονται για τη ληστεία που οργανώνει ο κ. Τραμπ μπροστά στα μάτια όλων;

Στην πραγματικότητα, οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους οφείλουν να αποζημιώσουν την Ουκρανία για τις καταστροφές που υπέστη εξαιτίας κυρίως της δικής τους πολιτικής και του πολέμου στον οποίο την έσπρωξαν (χωρίς βέβαια να υποτιμάμε και τις ευθύνες του εγχώριου νεοφασιστικού στοιχείου, αλλά και του έξαλλου υπερεθνικισμού, της δυτικής ιδίως Ουκρανίας). Αυτό που συμβαίνει τώρα δεν έχει πάντως ξανασυμβεί. Κάνει η CIA πραξικόπημα σε μια χώρα, την οδηγεί σε πόλεμο με μια γειτονική και σε ανείπωτες καταστροφές και εν συνεχεία οι Ηνωμένες Πολιτείες της ζητάνε και αποζημίωση από πάνω, αντί να τη βοηθήσουν κάπως να συνέλθει! (*)

Αυτή η «λεπτομέρεια» είναι αποκαλυπτική για τις πραγματικές επιδιώξεις των Ηνωμένων Πολιτειών υπό τον Τραμπ και είναι καλό να τη συγκρατήσουν όσοι έχουν τυχόν αυταπάτες για το είδος των πολιτικών που σκοπεύει να ασκήσει ο νέος Αμερικανός Πρόεδρος. Πολιτικές που είναι μεν πολύ θετικές στην περίπτωση της Ουκρανίας, γιατί σταματάνε μια τρομερή καταστροφή, αλλά κινδυνεύουν να αποδειχθούν πολύ καταστροφικές σε άλλες περιοχές του κόσμου.

Απίθανοι υπερεξοπλισμοί – Ετοιμάζοντας τον επόμενο πόλεμο!

Αλλά και σε ότι αφορά και την ίδια την Ευρώπη, η πολιτική του κ. Τραμπ δεν στερείται αντιφάσεων. Για παράδειγμα από τη μια εμφανίζεται να δρα για την ειρήνη στη γηραιά ήπειρο, από την άλλη απαιτεί την αύξηση των ευρωπαϊκών αμυντικών δαπανών στο θηριώδες, το απολύτως εξωφρενικό 5% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (αύξηση που, αν σημειωθεί, θα αποτελέσει τη χαριστική βολή σε κάθε προσπάθεια αγώνα για τη διάσωση του φυσικού περιβάλλοντος και για ότι απομένει από το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος).

Κανένας όμως δεν απειλεί στην πραγματικότητα την Ευρώπη (**), αλλά και αν την απειλούσε δεν θα ήταν ασφαλώς λύση τα αμυντικά συστήματα που σχεδιάζει να προμηθευθεί, αμυντικά συστήματα που, αν τυχόν χρησιμοποιηθούν, εξασφαλίζουν όχι μόνο την καταστροφή του αντιπάλου, αλλά και εκείνου που τα χρησιμοποιεί και που, στην πραγματικότητα, έχουν σχεδιαστεί όχι για την άμυνα της Ευρώπης, αλλά για τους παγκόσμιους πολέμους της Αμερικής.

Η Ρωσία μόνο μια φορά και σε πολύ περιορισμένη κλίμακα εκστράτευσε προς Δυσμάς (δεν υπολογίζουμε βέβαια τις περιπτώσεις που το έκανε αντιδρώντας σε επίθεση που δέχτηκε). Αντίθετα, από τον 13ο αιώνα και την εισβολή των Τευτόνων ιπποτών είναι η Ρωσία που διαρκώς δέχεται επιθέσεις εκ Δυσμών, όπως, μεταξύ άλλων η εκστρατεία του Ναπολέοντα, η επέμβαση 21 κρατών στον ρωσικό εμφύλιο πόλεμο, η επίθεση του Χίτλερ και η επίθεση του ΝΑΤΟ με όχημα και εργαλείο την Ουκρανία. ‘Όχι μόνο η Ρωσία είναι αυτή που κατά κανόνα δέχεται μονίμως εκ δυσμών επιθέσεις, ήταν αυτή που διέλυσε, με δική της μονομερή πρωτοβουλία, και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και την ίδια τη Σοβιετική ‘Ενωση.

Η πρώτη και κύρια χρήση αυτού του υπερεξοπλισμού λοιπόν της Ευρώπης είναι, και δεν μπορεί να είναι, παρά ένας μελλοντικός νέος πόλεμος, από καλύτερες θέσεις, κατά της Ρωσίας. Επικουρικά και μόνο είναι και η επικούρηση του ΝΑΤΟ, δηλαδή των Αμερικανών στις άλλες αποστολές εκτός Ευρώπης.

Δεν υποστηρίζουμε ότι ένας τέτοιος πόλεμος θα γίνει υποχρεωτικά. Απλά επισημαίνουμε ότι η πολιτική Τραμπ ουδόλως συνεπάγεται -και δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο- οποιαδήποτε παραίτηση των Ηνωμένων Πολιτειών από τον δυτικό Ιμπεριαλισμό και Μιλιταρισμό, που συνιστούν δομικά στοιχεία του δυτικού συστήματος, γιατί χωρίς αυτά δεν μπορεί να εξασφαλισθεί η τελείως αναγκαία διοχέτευση σημαντικού μέρους του παγκόσμιου πλεονάσματος στη Δύση, χωρίς την οποία δεν μπορεί να εξασφαλισθεί η εύρυθμη λειτουργία του δυτικού Καπιταλισμού. Η βασική αιτία των πολέμων είναι οικονομική, όχι ιδεολογική. Οι ιδεολογίες εφευρίσκονται για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα, αν και είναι αλήθεια ότι διατηρούν μια ορισμένη αυτονομία απέναντι στις αρχικές αιτίες της δημιουργίας τους.

Στο επόμενο άρθρο μας θα εξετάσουμε τα σχέδια Τραμπ για ένα νέο «Πόλεμο των Άστρων» και το νέο στρατηγικό πλαίσιο στο οποίο κινούνται οι Αμερικανοί και που ερμηνεύει ενδεχομένως τις φαινομενικές αντιφάσεις τους.

(*) Μια ενδιαφέρουσα πρόταση, να επαναληφθεί η ροή ρωσικού αερίου στην Ευρώπη και να προβλεφθεί ένας ειδικός δασμός για την ανοικοδόμηση της Ουκρανίας έκανε σε ένα πρόσφατο άρθρο του ο Ελληνογάλλος Καθηγητής Πανεπιστημίου Δημήτρης Σκαρπαλέζος. Κανονικά πάντως πρέπει οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους να συμβάλλουν επίσης στην αποζημίωση της Ουκρανίας για όσα προκάλεσε η πολιτική τους.

 (**) Μόνο δύο ευρωπαϊκά κράτη απειλούνται πραγματικά, η Ελλάδα και η Κύπρος, και αυτά δεν απειλούνται από τη Ρωσία, αλλά από ένα μέλος του ΝΑΤΟ και υποψήφιο μέλος της ΕΕ, που σχεδόν κατέλαβε πρόσφατα τη Συρία, κατέχει τη μισή Κύπρο εδώ και πενήντα χρόνια και εισβάλλει κατά καιρούς στο Ιράκ, χωρίς αυτό να ενοχλεί υπέρμετρα τις ηγεσίες του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.! Τις ίδιες που δήθεν ανησυχούν τόσο πολύ για τη Ρωσία και τη φανταστική απειλή της κατά της Ευρώπης.