Μας χωρίζουν πολλά χρόνια από την εποχή που το Καρναβάλι, όπως κι όλες οι άλλες εκδηλώσεις της παράδοσης, ήταν ζωντανές και τροφοδοτούσαν με τους χυμούς τους το δέντρο της ζωής.
Με τις ρίζες του στη Διονυσιακή Λατρεία και εκφράζοντας την ανάγκη του ανθρώπου να ξεφύγει από τις καθημερινές δεσμεύσεις και την πίεση, το Καρναβάλι ήταν πάντα μια διέξοδος χαράς και γλεντιού.
Εκφράζοντας περισσότερο τα λαϊκά στρώματα, που έτσι κι αλλιώς δεν είχαν τις ευκαιρίες των αστών να διασκεδάσουν, καταπιεσμένα από το άγχος της επιβίωσης όλη τη χρονιά, μετατρεπόταν σε ένα ποτάμι από χρώμα και τραγούδι.
Οι μανάδες έραβαν πρόχειρα καρναβαλίστικα ρούχα για τα παιδιά τους, που περνούσαν μεγαλώνοντας στα μικρότερα αδέλφια, ξαδέλφια ή και γειτονόπουλα. Ακόμη κι ένα καπέλο, κυρίως καουμπόϊκο, (μιας και τα western είχαν την τιμητική τους στον κινηματογράφο που μόλις ανέτειλε), ήταν σήμα κατατεθέν της αλλαγής σε άλλο ρόλο.
Και η γλώσσα λυμένη, ελεύθερη, να πλησιάσει όλα τα θέματα, του έρωτα κυρίως, όχι τόσο του ψυχικού, όσο του καταπιεσμένου τότε σαρκικού, με ένα σωρό έξυπνες και πρωτότυπες παρλάτες και τραγούδια. Ο χορός και τα όργανα μέχρι το ξημέρωμα…
Και το κρασί άφθονο, και το κρέας, εφόσον υπήρχε, μπόλικο, γιατί περίμενε η καθαρά Δευτέρα στη γωνία, που θα υπενθύμιζε πως έπρεπε να ξαναθυμηθούν όλοι τις χριστιανικές τους υποχρεώσεις, για να οδηγηθούν καθαροί στη Μεγάλη Εβδομάδα και στη συνέχεια στην Ανάσταση. Πέρασαν εκείνες οι εποχές.
Το Καρναβάλι ζει ακόμα. Άλλαξε όμως τόσο πολύ, όπως και οι άνθρωποι. Τα παιδιά ντυμένα πια με στολές που αγοράζονται ή νοικιάζονται, μπορούν να μετατραπούν από μαρκησίες μέχρι batman εύκολα, υποδυόμενα ρόλους. Διοργανώνονται παιδικά πάρτι και γίνονται εκδηλώσεις που προσπαθούν να κρατήσουν το παλιό πνεύμα.
Παρελάσεις που προετοιμάζονται στις μεγάλες πόλεις μιμούνται περισσότερο το Καρναβάλι στο Ρίο και τις εκρηκτικές του χορεύτριες που επιδεικνύουν το καλλίγραμμο σώμα τους στους ρυθμούς latin.
Ο κόσμος βλέπει, χειροκροτεί, αλλά κοιτάζει,( κυρίως οι νέοι), και το κινητό του που έχει γίνει δεύτερη φύση του.
Βέβαια, δεν λείπουν και εκείνες οι πόλεις ή και τα χωριά που αντιστέκονται, κρατώντας με πείσμα τα τιμαλφή της παράδοσης.
Είναι, όμως, τόσο αλλιώτικα όλα. Οι άνθρωποι έπαψαν να τραγουδούν, να χαίρονται, κι αν γίνεται είναι σε πολύ μικρό ποσοστό. Όχι πως δεν το θέλουν, αλλά είναι τόσα αυτά που τους απασχολούν και βλέπουν μια τόσο άγρια πραγματικότητα γύρω τους να πληθαίνει και να τους πνίγει…
Εκείνο που λείπει είναι η αλήθεια, η γνησιότητα, στις περισσότερες περιπτώσεις. Είναι η εποχή του αμπαλάζ και όχι του περιεχομένου. Κι έχουμε τόσο ανάγκη από την ουσία.
Κάθε προσπάθεια αναβίωσης των εθίμων είναι μια μάχη και στον πόλεμο αυτόν της παράδοσης καλούνται όλοι να πάρουν ο καθένας τα όπλα του, αναβιώνοντας όμως την ουσία και όχι την πλαστικοποιημένη εκδοχή της. Μπορούμε;
far
………………………
(Η φωτογραφία είναι του Πάρη Παπακανάκη)
………………………………………………
