Η ατμοσφαιρική Ελένη Καραΐνδρου και η μουσική της για τον κινηματογράφο – videos

Η Ελένη Καραΐνδρου γεννιέται το 1941 σε μια εποχή σκοτεινή, που τη σφραγίζουν η Κατοχή και ο Εμφύλιος. Εποχή που επιδρά στον συναισθηματικό κόσμο ενός ευαίσθητου παιδιού και προδιαγράφει ίσως την καλλιτεχνική του πορεία.

Με πατέρα Μαθηματικό και ορφανή από μητέρα μόλις στα 7 της χρόνια, δίνεται στη Μουσική και τις σπουδές της  για 17 ολόκληρα χρόνια, αποκτώντας ένα εύρος μουσικής παιδείας που θα της χαρίσει στη συνέχεια αλλεπάλληλες διακρίσεις.

Η γνωριμία της με τον Μάνο Χατζιδάκι στο Παρίσι είναι καθοριστική, αλλά  πολύ περισσότερο καθοριστική  είναι η γνωριμία της με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και η ταύτιση της μουσικής της με τις ταινίες του.

Δεν ξέρουμε αν ο Αγγελόπουλος, αυτός ο ποιητής της ανθρώπινης περιπέτειας, έτσι όπως τον γνωρίσαμε όλοι μέσα από τις ταινίες του, θα είχε την ίδια συναισθηματική εμβέλεια στους αποδέκτες του έργου του χωρίς τη μουσική της Καραΐνδρου.

Μπορεί εκείνη να έγραψε κι άλλη μουσική για ταινίες, όπως για την “Τιμή της αγάπης” της Τόνιας Μαρκετάκη, μουσική εξαιρετική, ή για την τηλεοπτική σειρά “10” του Καραγάτση της Πηγής Δημητρακοπούλου, δουλειές κορυφαίες, αλλά η Μουσική για τις ταινίες του Αγγελόπουλου υπήρξε πραγματικά συναρπαστική.

Εικόνα και μουσική σε ανεπανάληπτη ταύτιση!

Ποιος δε θυμάται τη μουσική για το “Λιβάδι που δακρύζει”, για το “Μία αιωνιότητα και μία μέρα”, για το “Ταξίδι στα Κύθηρα”, που ντύθηκε και με δυο υπέροχα τραγούδια από τη φωνή του Νταλάρα…

Μουσική ατμοσφαιρική, που συλλαμβάνει τα κρυφά μηνύματα της εικόνας και τα μετατρέπει σε νότες, δημιουργώντας ένα ενιαίο καλλιτεχνικά σύμπαν.

Οι ταινίες του Αγγελόπουλου εκπροσωπούσαν την Ελλάδα σε διεθνή Φεστιβάλ όπως των Καννών ή της Βενετίας και βραβεύονταν. Χωρίς τη μουσική της Καραΐνδρου, όμως, θα ήταν μισές.

Η Ελλάδα που περνά μέσα από τη μουσική της και τις ταινίες του δεν είναι η Ελλάδα του φολκλόρ και του φτηνού τουρισμού, είναι η Ελλάδα του στοχασμού και του πόνου για ό,τι μοιραία χάθηκε και ίσως ποτέ δεν θα  ξαναβρεθεί…

Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια
που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να τ’ ακουμπήσω. (Γιώργος Σεφέρης)

 ………………..

…………………………………