Λαμπιόνια, δώρα, τραγούδια…Κι εκείνοι; Σε κάποιο παγκάκι να κοιμούνται τις παγωμένες νύχτες ή σε κάποια γωνιά του δρόμου με το χέρι απλωμένο…
Ποιοι ήταν κάποτε; Ήταν κι αυτοί νοικοκυραίοι; Ήταν μαζεμένοι στο σπίτι περιμένοντας τα Χριστούγεννα; Είχαν γονείς; Είχαν παιδιά; Είχαν αξιοπρέπεια;
Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη πληγή απ’ αυτό το τελευταίο, να χάσεις αυτό που σε κάνει να ζεις ισότιμα δίπλα στους άλλους, την αξιοπρέπεια.
Και θα έλεγε κανείς, είναι αξιοπρεπείς όσοι εκμεταλλεύονται τους άλλους με κάθε τρόπο; Λαούς ολόκληρους, που τους σπρώχνουν στο όριο της απλής επιβίωσης; Όσοι τους καταδικάζουν στην ανέχεια παριστάνοντας μάλιστα τους μεγαλόψυχους και προσφέροντας απλόχερα επιδόματα στους… ωφελούμενους;
Τι είναι αξιοπρέπεια, τι είναι δικαιοσύνη, τι είναι ανθρωπιά;
Σ΄ένα κόσμο που των έπλασαν οι ίδιοι οι άνθρωποι στα μέτρα των δυνατών, οι αξίες, οι ιδέες, και το φως έχασαν τη λάμψη τους.
“Καλά Χριστούγεννα” ευχόμαστε, αλλά για ποιους; Πόσοι θα τα ζήσουν, όπως το αληθινό νόημα του Χριστιανισμού θα επέβαλλε;
Ας ευχόμαστε! Τουλάχιστον οι ευχές λειτουργούν ιαματικά σ’ ένα κόσμο πληγωμένο θανάσιμα από την αδικία. Ιαματικά, έστω γι αυτές τις μέρες. Μια μικρή δέσμη από φως μέσα στο σκοτάδι…
far