“Κατάπαυση του πυρός και διδάγματα από την αντίσταση του Λιβάνου” / γράφει ο Μαρουάν Τουμπάσι

Τελικά, τέθηκε σε ισχύ η κατάπαυση του πυρός στο μέτωπο του Λιβάνου στο πλαίσιο μιας συμφωνίας της οποίας η βιωσιμότητα παραμένει αβέβαιη, δεδομένης της φύσης του ισραηλινού κράτους κατοχής και των πολιτικών του.

Έτσι, ενώ ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου ανακοίνωσε την αποδοχή της κατάπαυσης του πυρός, η ομιλία του δεν είχε καμία αναφορά σε ξεκάθαρη νίκη ή απτό στρατηγικό επίτευγμα. Έμοιαζε περισσότερο με δικαιολογία παρά με γιορτή θριάμβου, αντανακλώντας μια αίσθηση αυτοπεποίθησης, σύγχυσης και διχασμού εντός της ισραηλινής ηγεσίας πολιτικής και ασφάλειας. Αυτό επιβεβαιώνεται από έρευνες που δείχνουν ότι το 70% των Ισραηλινών αισθάνεται ότι δεν επιτεύχθηκε νίκη. Παρά τις προσπάθειες του Ισραήλ να παρουσιάσει την αποδοχή του ως κίνηση τακτικής, η πραγματικότητα έγκειται στις πολλαπλές, συσσωρευμένες απώλειές του σε όλα τα μέτωπα.

Τα επιτεύγματα της αντίστασης του Λιβάνου σε αυτήν την αντιπαράθεση ξεπερνούν την πρόκληση απωλειών στο Ισραήλ. Η πραγματική νίκη της αντίστασης δεν έγκειται με παραδοσιακούς στρατιωτικούς όρους, αλλά στην ικανότητά της να εμποδίζει το Ισραήλ να πραγματοποιήσει πλήρως τους διακηρυγμένους στόχους του, ακόμη και όταν υπέμεινε σημαντικές δικές του θυσίες. Αυτό ευθυγραμμίζεται με το ιστορικό προηγούμενο των κινημάτων αντίστασης σε όλο τον κόσμο, που συχνά έχουν υποστεί μεγάλες θυσίες για τους σκοπούς τους, όπως έχει πει στο παρελθόν ο Αμερικανός αρχιτέκτονας διπλωματικής στρατηγικής, Χένρι Κίσινγκερ.

Ενώ το Ισραήλ πέτυχε να δολοφονήσει αρκετούς ανώτερους ηγέτες της αντίστασης, απέτυχε να ακρωτηριάσει πλήρως τις υποδομές και τις μαχητικές ικανότητες της αντίστασης, όπως ήλπιζε. Αντίθετα, η αντίσταση διατήρησε τις αποτρεπτικές της ικανότητες και κλιμάκωσε τις επιτόπιες επιχειρήσεις της, ιδιαίτερα τις τελευταίες ημέρες, στοχεύοντας με ακρίβεια κρίσιμα ισραηλινά μέσα. Η αποτυχία του Ισραήλ να επιτύχει τους δεδηλωμένους στρατηγικούς του στόχους το ώθησε να επαναξιολογήσει τις στρατηγικές του και τελικά να αποδεχτεί μια συμφωνία κατάπαυσης του πυρός, αποτέλεσμα μιας περίπλοκης διαδικασίας διαπραγμάτευσης χωρίς αποφασιστική νίκη για καμία πλευρά.

Αύξηση του κόστους της κατοχής: Το αποτελεσματικό εργαλείο της αντίστασης

Αυτή η αντιπαράθεση έδειξε την επιτυχία της λιβανικής αντίστασης στην αύξηση του κόστους της κατοχής σε πρωτοφανή επίπεδα.

Εκατομμύρια Ισραηλινοί αναγκάστηκαν σε καταφύγια, η καθημερινή ζωή διαταράχθηκε σε μεγάλες περιοχές και το Ισραήλ υπέστη τεράστιες υποδομές, οικονομικές και ανθρώπινες απώλειες. Αυτοί οι παράγοντες, σε συνδυασμό με την αυξανόμενη αμερικανική και διεθνή πίεση, επιδείνωσαν την απομόνωση του Ισραήλ και έκαναν πιο ευάλωτη τη θέση του σε διεθνή νομική δράση, μετά την έκδοση ενταλμάτων σύλληψης από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης εναντίον του πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου και του πρώην υπουργού Άμυνας Γιοάβ Γκαλάντ για εγκλήματα πολέμου, ιδιαίτερα στη Γάζα, όπου οι φρικαλεότητες συνεχίζονται αμείωτες χωρίς καμία διεθνή παρέμβαση.

Το αυξημένο κόστος για το Ισραήλ δεν ήταν μόνο το αποτέλεσμα των στρατιωτικών χτυπημάτων ακριβείας της αντίστασης. Προήλθε επίσης από τον εσωτερικό πολιτικό συντονισμό σε αντικατοπτρισμό της εθνικής ενότητας στον Λίβανο, σε όλη την κυβέρνηση, τον στρατό και το κοινοβούλιο. Αυτή η στάση ενίσχυσε τη νομιμότητα της αντίστασης τόσο σε εσωτερικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Η ενοποιημένη λιβανική αντίσταση όχι μόνο πολέμησε αποτελεσματικά στο έδαφος, αλλά διατήρησε επίσης ένα συνεκτικό εσωτερικό μέτωπο, το οποίο έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να προκαλέσει αμηχανία στο Ισραήλ σε στρατιωτικό και διπλωματικό επίπεδο.

Μαθήματα για την Παλαιστινιακή Αντίσταση

Η περίπτωση του Λιβάνου (λιβανέζικο μοντέλο) προσφέρει κρίσιμα μαθήματα για τη Χαμάς και την ευρύτερη παλαιστινιακή αντίσταση. Νίκη δεν σημαίνει αποφυγή απωλειών ή διαφυγή από τη στόχευση, αλλά έγκειται στην αποτροπή της κατοχής από την επίτευξη των στρατηγικών της στόχων. Η Χεζμπολάχ έχει επιδείξει μια εξαιρετική ικανότητα να εξισορροπεί τη στρατιωτική δράση με το πολιτικό της ανάστημα εντός του κράτους, διατηρώντας ισχυρή λαϊκή και επίσημη υποστήριξη παράλληλα με ένα ευνοϊκό περιβάλλον για τις επιχειρήσεις της.

Η Χαμάς πρέπει να εξετάσει αυτό το μοντέλο για να αποφύγει να κατηγορηθεί αποκλειστικά για τα δεινά που προκαλούνται στους Παλαιστίνιους από τα καθημερινά εγκλήματα και τις σφαγές της κατοχής, που έχουν καταστήσει τη Γάζα αβίωτη. Αυτό απαιτεί την εγκατάλειψη του φραξιονισμού και την υιοθέτηση μιας συνολικής εθνικής στρατηγικής που βλέπει την Παλαιστίνη ως μια γη, έναν λαό και έναν αγώνα. Απαιτεί επίσης σοβαρές προσπάθειες για την αναδιάρθρωση της παλαιστινιακής πολιτικής σκηνής, μέσω γνήσιων εθνικών εταιρικών σχέσεων, που εδραιώνονται στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), τον νόμιμο εκπρόσωπο του παλαιστινιακού λαού.

Η ανοικοδόμηση της PLO ως ένα ευρύ, δημοκρατικό και αποτελεσματικό εθνικό μέτωπο, όπως είχε αρχικά σχεδιαστεί το 1964, θα εδραίωσε τη λήψη αποφάσεων της Παλαιστίνης και θα επέτρεπε την επιδίωξη της απελευθέρωσης μέσω ενός ενοποιημένου πολιτικού προγράμματος χωρίς αποκλεισμούς. Ο Πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς, ως ηγέτης του παλαιστινιακού λαού και της PLO, θα πρέπει επειγόντως να ζητήσει μια ευρεία εθνική συνάντηση στην οποία θα συμμετέχουν όλες οι φατρίες και οι κοινωνικοί τομείς, συμπεριλαμβανομένης της νεολαίας. Αυτή η συνάντηση θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως προπομπός για τη σύνοδο του εθνικού συμβουλίου για την ανάπτυξη ενός ενιαίου οράματος, τη διασφάλιση των παλαιστινιακών αρχών και τη χάραξη στρατηγικών για την αντιμετώπιση των κατοχικών σχεδίων για διαίρεση της Γάζας, διαιώνιση του αποκλεισμού της και προσάρτηση τμημάτων της Δυτικής Όχθης.

Προς έναν Νέο Ορίζοντα Αντιπαράθεσης

Ο αγώνας κατά της ισραηλινής κατοχής υπερβαίνει τις στρατιωτικές διαστάσεις, καλύπτοντας πεδία πολιτικής, οικονομικής, νομικής και κοινής γνώμης. Αυτό απαιτεί ένα ενιαίο παλαιστινιακό όραμα και μια σαφή ώθηση για μια ευρύτερη αραβική και ισλαμική στάση, ιδίως με τη συμμετοχή της Τουρκίας και του Ιράν. Η αξιοποίηση των περιφερειακών τους φιλοδοξιών και ο συνεχής διάλογος με τη Δύση θα μπορούσαν να συμβάλουν στη διαμόρφωση μιας ενιαίας θέσης που να ταιριάζει με τους ιστορικούς κινδύνους που αντιμετωπίζει η παλαιστινιακή υπόθεση και η περιοχή.

Η αποτυχία της Χαμάς να αναθεωρήσει τις θέσεις της και να ευθυγραμμιστεί με αυτό το ολοκληρωμένο εθνικό όραμα θα άφηνε την παλαιστινιακή κατάσταση αδύναμη μπροστά στις επεκτατικές φιλοδοξίες της κατοχής, υποστηριζόμενες από την αταλάντευτη υποστήριξη των ΗΠΑ. Η επικείμενη αναζωπύρωση των σχεδίων της εποχής Τραμπ, συμπεριλαμβανομένης μιας δεύτερης επανάληψης της «Συμφωνίας του Αιώνα», απειλεί να διαλύσει πλήρως την παλαιστινιακή υπόθεση.

Η αντίσταση του Λιβάνου έχει αποδείξει ότι ακόμη και ο πιο ισχυρός κατακτητής είναι ευάλωτος στην αποτυχία όταν έρχεται αντιμέτωπος με μια ενωμένη και οργανωμένη εθνική αντίσταση που ενσωματώνει τους κρατικούς θεσμούς και αυξάνει το κόστος της επιθετικότητας. Αυτή η προσέγγιση απομονώνει το Ισραήλ ως αδίστακτο κράτος διεθνώς και εκθέτει την αποικιακή και κατοχική φύση του σιωνιστικού του σχεδίου. Οι εσωτερικές αντιφάσεις στην ισραηλινή κοινωνία, σε συνδυασμό με τη διεθνή πίεση, θα μπορούσαν τελικά να οδηγήσουν τους Ισραηλινούς να συνειδητοποιήσουν ότι η καταπίεση ενός άλλου λαού δεν θα τους φέρει ποτέ ελευθερία, σταθερότητα ή διαρκή ειρήνη. Το Σιωνιστικό σχέδιο στην Παλαιστίνη, όχι μόνο δεν προσφέρει σταθερότητα, αλλά είναι πηγή συνεχιζόμενων συγκρούσεων και ανασφάλειας για όλους.