Κείμενο-φωτογραφίες: Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος
« Εκεί που παν οι αετοί…
ψηλά και αλητεύουν…
πηγαίνουνε οι σκέψεις μου
συχνά και σε γυρεύουν.
Εκεί στα σύννεφα ψηλά…
και στου Θεού το κάστρο
Άγγελος έγινες και εσύ
Και το δικό μας άστρο.» (Stamatina)
–
Σάββατο 19-10-2024
Φίλε μου Θανάση ( Αθανάσιος Συργιάννης ).
Ένας χρόνος φιλαράκι μου χωρίς τη φυσική σου παρουσία.
Πόσο γρήγορα, συνοδοιπόρε μου στα βουνά, πέρασε αυτό το χρονικό διάστημα από τη μέρα εκείνη που η Μοίρα, με το έτσι «θέλω», σε «πήρε» από το χέρι και σε «οδήγησε» μέσα από το μονοπάτι, που δεν έχει γυρισμό, στην…αιωνιότητα.
Αγαπούσες την ορειβασία και είχες αμέτρητες αποδράσεις και δράσεις στα βουνά προσθέτοντας, κάθε τόσο, όμορφες εμπειρίες στο «ορειβατικό σου βιογραφικό».
Είχες ανέβει πάμπολλες φορές στο ‘‘Οροπέδιο των Μουσών’’ του Ολύμπου, εκεί που βρίσκεται το…σπίτι των θεών, περπατώντας μονοπάτια που είχαν, όμως, και επιστροφή.
Ήταν, φιλαράκι μου, εκείνες οι φορές που ήθελες να ικανοποιήσεις τα «θέλω» σου και με χαρούμενη διάθεση ακολουθούσες, βήμα-βήμα, την ομάδα μας.
Και να που στην τελευταία σου απόδραση, στον ορεινό όγκο του ‘‘Βόρα’’ Ν. Πέλλας και κοντά στα Ελληνοσκοπιανά σύνορα, η Μοίρα «θέλησε», στις 22-10-2023, να σε «ανεβάσει», παρά τη θέλησή σου, από τα 1.600 μέτρα υψόμετρο και λίγο πιο κάτω από την κορυφή ‘‘Σοκόλ’’ ή ‘‘Γεράκι’’, ακόμη…ψηλότερα.
Σε «οδήγησε» εκεί, στο ‘‘Οροπέδιο του Παράδεισου’’, για να «βρεθείς» με τους αγγέλους και με όλα εκείνα τα συγγενικά σου πρόσωπα που «ταξίδεψαν» πολύ νωρίτερα από σένα.
Η αγάπη, ονοματοδότη και «νονέ» της ονομασίας της ομάδας μας: ‘‘Ορειβατική Ομάδα Βέροιας «Τοτός»’’ δεν πεθαίνει.
Έτσι και η αγάπη, «μετεωρολόγε» της ομάδας -όπως σε αποκαλούσα-, που έτρεφα στο πρόσωπό σου δεν πέθανε μετά το «ταξίδι» σου στην αιωνιότητα και ούτε, να το ξέρεις, θα πεθάνει.
Θα παραμείνεις για πάντα στη σκέψη μου γιατί είχαμε ένα όμορφο δέσιμο αληθινής ανθρώπινης αγάπης φίλου προς φίλο.
Θα παραμείνεις, κι ας πήρες τη στράτα των αγγέλων, γιατί ήσουν ένας άνθρωπος καλός, ένα άτομο με ομορφιά ψυχής, ένας συμβουλάτοράς μου και πάνω απ’ όλα ήσουν ο «εξομολογητής» μου την κάθε φορά που βρισκόμασταν προσκυνηματικά και ορειβατούσαμε μαζί στο ‘‘Περιβόλι της Παναγίας’’ Αγίου Όρους.
Μπορεί όλο αυτό το διάστημα, που βρίσκεσαι εκεί ψηλά, να διηγείσαι, σε αυτούς που πλέον έχουν τη δυνατότητα να σε ακούσουν, όλες τις όμορφες εμπειρίες σου ζωής και εκείνες των ορειβατικών σου δραστηριοτήτων…εγώ, όμως, να το ξέρεις, αν και δεν σε έχω κοντά μου δια ζώσης, σε «ακούω» και σε «βλέπω» μέσα από τις…χιλιάδες φωτογραφίες και τα δεκάδες βιντεάκια του ψηφιακού μου άλμπουμ.
Σε «βλέπω» σε όλες εκείνες τις στιγμές που «αιχμαλώτισε» ο φακός κατά τη διάρκεια των ορειβατικών μας κοινών εξορμήσεων και σε «ακούω» μέσα από τις εικόνες των ολιγόλεπτων βίντεο.
Μάς λείπει και θα μάς λείψει η φυσική σου παρουσία…αλλά, να ξέρεις φιλαράκι μου ότι ποτέ δεν θα σβήσει η ανάμνησή σου από τη σκέψη μου και από εκείνη του αρχηγού μας, του Τοτού που κάθε τόσο μιλάει για σένα.
Του λείπεις, να ξέρεις, πραγματικά.
Εύχομαι υγεία στην αγαπημένη σου Στέλλα, τη γυναίκα της ζωής σου.
Να ναι καλά τα παιδιά σου, οι γαμπροί και τα εγγόνια σου.
Να έχουν όλοι οι πιο πάνω υγεία.
Να ζήσουν και να σε θυμούνται.
Αιωνία σου η μνήμη Θανάση φίλε μου.
[Σαν ελάχιστο φόρο τιμής, σου αφιερώνω κάποιες από τις χιλιάδες φωτό, που έχουν αποτυπώσει τις όμορφες στιγμές στις ορειβατικές κοινές μας δραστηριότητες.]
