Ο Γουίλιαμς καταδικάστηκε το 2001, για τη δολοφονία μιας γυναίκας, ένα έγκλημα που ο ίδιος υποστήριξε πως δεν διέπραξε ποτέ. Δεν βρέθηκαν στοιχεία που να τον συνδέουν με τον φόνο και το δικαστήριο δεν κατάφερε ποτέ να παρουσιάσει ένα επαρκές κίνητρο για την δολοφονία. Αντ’ αυτού, καταδικάστηκε από τις αντιφατικές καταθέσεις δύο μαρτύρων, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό αναιρούσαν και η μία την άλλη.
Το 2016, σε μια εκ νέου εξέταση από δείγματα DNA προέκυψε πως γενετικό υλικό από τον Γουίλιαμς δεν βρέθηκε ποτέ στο χώρο του εγκλήματος. Εξετάστηκε από ένα σώμα, 12 ενόρκων, 11 λευκών Αμερικανών. Μαύροι ένορκοι εκδιώχθηκαν από τον αρμόδιο δικαστή, με τη δικαιολογία πως έμοιαζαν υπερβολικά πολύ με τον κατηγορούμενο και μπορεί να ήταν συγγενείς.
Η οικογένεια της δολοφονημένης γυναίκας, μαζί με τον προηγούμενο Κυβερνήτη ζήτησαν να μην προχωρήσει η θανατική ποινή, ακόμη και η ομάδα νομικής υποστήριξης του Γουίλιαμς προσπάθησε να κάνει ένα διακανονισμό προκειμένου η ποινή να μετατραπεί σε ισόβια. Ενώ ο διακανονισμός βρισκόταν σε εξέλιξη (η διαδικασία προκειμένου να συσταθεί επιτροπή, να εξετάσει εκ νέου τα στοιχεία κλπ είναι μεγάλη διαδικασία, μπορεί να διαρκέσει έως και δεκαετία) ο νέος κυβερνήτης του Μιζούρι, αποφάσισε να διακόψει τις διαδικασίες και να προχωρήσει έκτακτα στην εκτέλεση του Γουίλιαμς, σφραγίζοντας στην ουσία τη θανατική ποινή του.
Τα θολά στοιχεία, η έλλειψη κινήτρου αλλά και οι πιέσεις από διαφορετικά μέτωπα (πρώην πολιτικοί, νομικές ομάδες, η οικογένεια του θύματος, διάφοροι ακτιβιστές) δεν ήταν αρκετά για να σταματήσουν την, στην ουσία, δολοφονία ενός κρατουμένου.
Το μέτρο της θανατικής ποινής, με ένεση, χρησιμοποιείται αυτή τη στιγμή σε 21 Πολιτείες των ΗΠΑ. Περισσότεροι από 2.200 άνθρωποι αυτή τη στιγμή περιμένουν να εκτελεστούν, ως μελλοθάνατοι. Από το 1973 μέχρι σήμερα, έχουν εκτελεστεί πάνω από 200 άνθρωποι, οι οποίοι σε δεύτερο χρόνο, μετά την εκτέλεσή τους δηλαδή, αθωώθηκαν, λόγω DNA ή αμφιβολιών.
Ο Γουίλιαμς μέσα στη φυλακή ασπάστηκε το Ισλάμ, έγινε ιμάμης και ξεκίνησε να γράφει ποιήματα. Αρκετά από τα τελευταία ποιήματα του αφορούσαν και το ζήτημα της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης. Η θανατική ποινή αποτελεί ένα βαθιά ρατσιστικό μέτρο, μια νομιμοποιημένη εκδοχή του λιντσαρίσματος, η οποία δεν προσφέρει δικαιοσύνη σε κανένα επίπεδο και πάντοτε, στρέφεται κατά των αδύναμων και εκείνων που δεν μπορούν να αποφύγουν την «ποινή» με άλλα μέσα.
Ο καπιταλισμός, πέρα από όλα τα υπόλοιπα, είναι και ένα βαθιά τιμωρητικό σύστημα για εκείνους που θεωρεί πως περισσεύουν, εκείνους των οποίων ο θάνατος δεν συγκινεί πλήθη ή δεν επιτρέπει έντονες συναισθηματικές ταυτίσεις ή δεν διαφημίζεται στα ΜΚΔ.
Ταυτόχρονα είναι και ένας αρκετά καλός τρόπος για να «φανεί» πως το, πλήρως ιδιωτικοποιημένο, σύστημα απονομής δικαιοσύνης, λειτουργεί και παράγει αποτελέσματα, αφού ο σκοπός δεν ήταν ποτέ ο σωφρονισμός αλλά η τιμωρία.
Και αυτό ενδεχομένως, σιγά σιγά, να αφορά και εμάς ή και άλλες δυτικές χώρες, όπου ο δημόσιος λόγος έχει μετατοπιστεί τόσο πολύ προς τα ακροδεξιά, γύρω από την εγκληματικότητα και την «ανικανότητα» των εγκληματιών να προσαρμοστούν ( σε τι να προσαρμοστούν άραγε), ώστε η αυστηροποίηση των ποινών να είναι μονόδρομος. Και αυτός ο μονόδρομος, σχεδόν αποκλειστικά οδηγεί προς ολοένα και πιο απάνθρωπα μέτρα, τα οποία, ποιος ξέρει, ακόμη και εδώ μπορεί να μας φέρουν προ εκπλήξεως.
Όσο περισσότερο συντηρητικοποιείται ο δημόσιος λόγος και όσο περισσότερο κυριαρχεί η ιδεολογία της «περιστρεφόμενης πόρτας» ( δηλαδή της αντίληψης πως ένας εγκληματίας άπαξ και καταδικαστεί θα επιστρέφει συνεχώς στις φυλακές) τότε αναπόφευκτα, κάποια στιγμή, οι ακραίες φωνές ( που πληθαίνουν) και ζητούν υστερικά το αίμα των Άλλων, θα αρχίσουν να μην είναι και τόσο ακραίες.
