Η «ώρα της Καμπούλ» πλησιάζει για το Κίεβο / γράφει ο Γιώργος Τσιάρας

Ουδέν… καλό νεώτερον από το Ανατολικό Μέτωπο: κάπως έτσι μπορεί να συνοψιστεί η ολοένα και ζοφερότερη κατάσταση στην Ουκρανία, τη μεγάλη χώρα που έγινε μοιραίο πιόνι στα ηγεμονικά αντιρωσικά σχέδια της Δύσης και σήμερα συντρίβεται κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας.

Μετά την παταγώδη αποτυχία της απερίσκεπτης «ζαριάς» Ζελένσκι με την εισβολή στο Κουρσκ, που ήταν –σύμφωνα με φρεσκότατη ανάλυση του Foreign Policy– η ύστατη προσπάθεια του Κιέβου να αλλάξει το αφήγημα και να πείσει τους χορηγούς του σε ΗΠΑ και Ευρώπη πως μπορεί ακόμη να κερδίσει τον πόλεμο, οι ρωσικές δυνάμεις προελαύνουν ταχύτατα κατά μήκος ενός γιγαντιαίου μετώπου σχεδόν χιλίων χιλιομέτρων, από το Χάρκοβο στον Βορρά ώς το Ουγκλεντάρ στον Νότο, δημιουργώντας στον δρόμο τους πολυάριθμους «θύλακες φωτιάς» και απειλώντας να περικυκλώσουν μέσα σε αυτούς τις εξαντλημένες και χωρίς εφόδια ουκρανικές ταξιαρχίες.

Ο Ουκρανός πρόεδρος και η αυλή του μοιάζει να έχουν πανικοβληθεί και αντιδρούν σπασμωδικά «καρατομώντας» το μισό υπουργικό και άλλα κορυφαία στελέχη και… γκρινιάζοντας στους Δυτικούς συμμάχους πως δεν τους έχουν δώσει όλα τα διαθέσιμα F-16 και Patriot, ούτε την άδεια για να χτυπήσουν με τα δυτικά δωράκια στόχους βαθιά μέσα στη Ρωσία. Αλλά οι περισσότεροι ανεξάρτητοι στρατιωτικοί αναλυτές παραδέχονται πλέον ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη και μετά το υπουργικό «πογκρόμ» των τελευταίων ημερών στο Κίεβο, αρκετοί έχουν πειστεί ότι η «ώρα της Καμπούλ» πλησιάζει!

Μια ματιά στον χάρτη αρκεί για να καταλάβει κανείς όχι μόνο το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει ο ουκρανικός στρατός, αλλά και πόσο τεράστια στρατηγική σημασία είχε τελικά η απώλεια της πόλης Αβντίιβκα, στα δυτικά του Ντονέτσκ, πριν από λίγους μήνες. Πολλοί φανατικοί φιλοουκρανοί αναλυτές, ημεδαποί και ξένοι, είχαν τότε προσπαθήσει να μειώσουν την αξία της, αλλά σήμερα είναι, νομίζω, πλέον πασιφανές ότι η κατάληψη της Αβντίιβκα από τους Ρώσους ήταν το «κλειδί» για την αποδιοργάνωση ολόκληρης της ουκρανικής αμυντικής γραμμής.

Κάτι που ο υπογράφων βέβαια είχε υποστηρίξει από τότε – όχι γιατί κατέχω κάποια φοβερή στρατιωτική γνώση ή διαίσθηση, αλλά γιατί γνωρίζω καλά λόγω επαγγέλματος και… βίτσιου την ιστορία της ρωσο-ουκρανικής σύρραξης από το 2014 ώς και σήμερα και τον κρίσιμο ρόλο που έπαιζε η Αβντίιβκα όλα αυτά τα χρόνια, ως προκεχωρημένο φυλάκιο για τον καθημερινό βομβαρδισμό της πρωτεύουσας και μεγαλύτερης πόλης του ρωσόφωνου Ντονμπάς.

Ταυτόχρονα, δεκάδες ρωσικοί πύραυλοι και drones πλήττουν σε καθημερινή βάση τα ουκρανικά μετόπισθεν, καταφέρνοντας συντριπτικά χτυπήματα στις ουκρανικές ενεργειακές και συγκοινωνιακές υποδομές, αλλά και στο έμψυχο δυναμικό των Ουκρανών: πριν ακόμη κατακάτσει η σκόνη από τα τρομερά πλήγματα στο κέντρο εκπαίδευσης ηλεκτρονικού πολέμου στην Πολτάβα και στον σιδηροδρομικό σταθμό του Λβιβ, οι Ρώσοι ανατίναξαν χτες ένα τεράστιο φορτίο πυρομαχικών την ώρα που διερχόταν από σιδηροδρομικό σταθμό κοντά στο Ντνιπροπετρόφσκ, με κατεύθυνση το υπό κατάρρευση μέτωπο στη βαριά οχυρωμένη πόλη Ποκρόφσκ, στο δυτικό Ντονέτσκ.

Εκεί όπου όπως όλα δείχνουν θα ξεκινήσει μέσα στα ερχόμενα 24ωρα μία από τις μεγαλύτερες μάχες της σύγχρονης Ιστορίας, καθώς στον συγκεκριμένο θύλακα των περίπου 70 χιλιομέτρων που χωρίζουν το Ποκρόφσκ από το Ουγκλεντάρ έχουν «στριμωχτεί» τουλάχιστον τρεις ουκρανικές ταξιαρχίες.

Για τους λάτρεις της Ιστορίας, σαν και του λόγου μου, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι η «μητέρα των μαχών», που πιθανότατα θα κρίνει τον ουκρανικό πόλεμο, προαλείφεται να γίνει στη συγκεκριμένη ρωσόφωνη πόλη -σπουδαίο σιδηροδρομικό και γενικώς συγκοινωνιακό κόμβο ήδη από την εποχή των τσάρων- και η οποία μέχρι το 2016 είχε βέβαια άλλο όνομα – λεγόταν Κρασνοαρμέισκ, δηλαδή «Πόλη του Κόκκινου Στρατού»…

Όνομα που πιθανότατα θα ανακτήσει σύντομα, καθώς όπως διαβάζουμε παρά τις ασφυκτικές πιέσεις των Ουκρανών, χιλιάδες ρωσόφωνοι κάτοικοι αρνούνται πεισματικά να εγκαταλείψουν την πόλη και περιμένουν υπομονετικά μέσα στα υπόγεια την έλευση των συμπατριωτών τους.

Αλλωστε το Κρασνοαρμέισκ, όπως και ολόκληρο το θρυλικό Ντονμπάς, δεν έπεσε χτες από τον ουρανό – οι ντόπιοι ξέρουν καλά τι πέρασαν στα χέρια των ναζί, που αρχικά απήγαγαν μεγάλο μέρος του πληθυσμού για να δουλέψουν ως σκλάβοι στην Αυστρία και στη συνέχεια κατέσφαξαν ολόκληρη την εβραϊκή κοινότητα αλλά και χιλιάδες ρωσόφωνους κατοίκους.

Ο Κόκκινος Στρατός ανακατέλαβε προσωρινά την πόλη με τ’ όνομά του τον Φλεβάρη του ’43, μετά τη γερμανική συντριβή στο Στάλινγκραντ, και πήρε φρικτή εκδίκηση για τις γερμανικές θηριωδίες τουφεκίζοντας πάνω από 500 Γερμανούς, Ιταλούς, Ρουμάνους και Ούγγρους στρατιώτες του Αξονα και 88 Ουκρανούς συνεργάτες τους, πριν αναγκαστεί να υποχωρήσει μετά την περίφημη αντεπίθεση του Φον Μάνσταϊν, γνωστή και με τον τενιστικό όρο «ρεβέρ του Μάνσταϊν».

Η πόλη απελευθερώθηκε οριστικά στα μεθεόρτια της αποφασιστικής μάχης του Κουρσκ, της μεγαλύτερης ολόκληρου του πολέμου, και αυτό έγινε ακριβώς σαν σήμερα πριν από 81 χρόνια, στις 7 Σεπτεμβρίου 1943: μόνον στις μάχες για την απελευθέρωσή της σκοτώθηκαν σχεδόν εννιά χιλιάδες Σοβιετικοί στρατιώτες, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι θαμμένοι σε μαζικό τάφο σε κεντρική πλατεία της πόλης…