Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ – Χαρίλαος Φλωράκης: Ο επικήδειος της Συμφιλίωσης / Συνομίλησαν και οι δυο με την Ιστορία
Συμμαθητές και φίλοι στο Γυμνάσιο Καρδίτσας. Τέκνο του Θεσσαλικού κάμπου ο Σεραφείμ, τέκνο των Θεσσαλικών Αγράφων ο Χαρίλαος. Χώρισαν οι δρόμοι τους, ακολούθησαν διαφορετικές κοσμοθεωρίες και αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Τους ένωσε όμως ο κοινός σκοπός, ο αγώνας για την απελευθέρωση της πατρίδας.
Του Άγγελου Ζαχαρόπουλου
Αντάρτες και οι δύο, του ΕΔΕΣ ο Σεραφείμ, του ΕΛΑΣ ο Χαρίλαος, πολέμησαν από διαφορετικά ταμπούρια. Ανέβηκαν και οι δύο, στην κορυφή της Εκκλησίας ο Σεραφείμ, στην κορυφή του ΚΚΕ ο Χαρίλαος. Και οι δύο έδειξαν αλληλοσεβασμό στα πιστεύω του καθενός.
Θα μείνει αξέχαστος ο επικήδειος που εκφώνησε ο Χαρίλαος Φλωράκης μπροστά στο σκήνωμα του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ. Παράβλεψε το γεγονός ότι ο Σεραφείμ είχε αγωνιστεί στην κατοχή στους κόλπους του ΕΔΕΣ, που ήταν ο μεγάλος αντίπαλος του ΕΛΑΣ, στους κόλπους του οποίου είχε αγωνιστεί ο Χαρίλαος Φλωράκης.
Τόνισε ότι ο Σεραφείμ συνέβαλε και αυτός σημαντικά στο “χτύπημα της μισαλλοδοξίας και στο άνοιγμα της εθνικής συμφιλίωσης.” Η συγκλονιστική εντύπωση που προξένησε στο πανελλήνιο ο λόγος του Χ.Φ. εκφράστηκε με ενθουσιώδη πρωτοσέλιδα στον αθηναϊκό Τύπο. Αναφέρω περικοπές δύο εφημερίδων :
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (14.4.98)
Τίτλος: Ύμνος στη συμφιλίωση στην κηδεία του Σεραφείμ.
ΞΑΦΝΙΑΣΕ Ο ΧΑΡΙΛΑΟΣ
“Πατριώτες υπήρξαν σε όλες τις οργανώσεις της αντίστασης”
“Συγκλονιστικός ήταν ο επικήδειος που εκφώνησε χθες ο Χαρίλαος Φλωράκης στην κατάμεστη από ρασοφόρους και επισήμους Μητρόπολη, αποχαιρετώντας τον αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ. Ήταν ένας ύμνος στην εθνική συμφιλίωση και ένα χτύπημα στη μισαλλοδοξία από έναν αντάρτη του ΕΛΑΣ, που απευθυνόταν σ’έναν άλλον, του ΕΔΕΣ. Ήταν “ιστορική πράξη” επισημαίνουν οι “Απόψεις” της “Ε”. “Σεραφείμ-Χαρίλαος, οι αντάρτες της συμφιλίωσης”.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (14.4.98)
ΣΥΝΟΜΙΛΗΣΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
“Μόλις άρχισε να μιλάει ο Χαρίλαος Φλωράκης, κατευοδώνοντας τον μακαριστό ιεράρχη, όλοι όσοι άκουγαν μέσα στο ναό ή από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, ένιωσαν έναν κόμπο στο λαιμό. Κι ύστερα, με τον δίκαιο, λιτό επιτάφιο, ο κόμπος λύθηκε και οι πάντες αισθάνθηκαν μίαν από τις ελάχιστες συγκινήσεις που δικαιούνται να χαρακτηρισθούν ανεπανάληπτες. Συντοπίτης σε συντοπίτη μιλούσε. Συναγωνιστής σε συναγωνιστή. Αδελφός σε αδελφό. Και οι δύο μαζί, εκείνη την ώρα, συνομιλούσαν με την ιστορία, με τη φωνή του ο ένας, με τη μορφή του ο εκδημήσας. Και οι δύο, ουσιωδώς παρόντες σε μία στιγμή που θα καταγραφεί σαν το ύστατο, μεγάλο δώρο προς την πατρίδα από τον άνθρωπο που έγινε αρχιεπίσκοπος χωρίς να πάψει να είναι ξωμάχος και αντάρτης.”
Ιδού το κείμενο του συγκλονιστικού επικήδειου :
“Μακαριστέ Σεραφείμ,
Διπλό χρέος μου υπαγορεύει τα στερνά τούτα λόγια στο σημερινό ξόδι σου. Είναι το χρέος του κοντοχωριανού και συντοπίτη, καθώς και το χρέος του συναγωνιστή.
Μαζί ξεκινήσαμε στη δεύτερη δεκαετία του αιώνα, από τα χωριά του κάμπου της Καρδίτσας εσύ, και των Αγράφων εγώ. Και οι δύο αγωνιστήκαμε για την πατρίδα, από διαφορετικό ταμπούρι, φυσικά, ο καθένας αλλά ενάντια στον κοινό κατακτητή, στον κοινό εχθρό. Η ζωή και η πορεία σου επιβεβαιώνουν μια ιστορική αλήθεια : Ότι δηλαδή, έντιμοι αγωνιστές και πατριώτες υπήρξαν σε όλες τις οργανώσεις της εθνικής αντίστασης.
Στο τέλος της δεκαετίας του 20 χωρίστηκαν οι δρόμοι μας. Ύστερα από χρόνια ανέβηκες ψηλά, κι έγινες αρχηγός της Εκκλησίας. Όσο ψηλά όμως κι αν έφθασες, δεν χάθηκε από μέσα σου ο ξωμάχος του Θεσσαλικού κάμπου και η ντομπροσύνη του, ούτε φυσικά, η παλικαριά του αντάρτη. Και παρά τη μακρά θητεία σου και στη δημόσια ζωή δεν ενέδωσες στο πειρασμό της υποκρισίας και της μισαλλοδοξίας. Η στάση σου απέναντι στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα στη χώρα μας, η εθνική σου περηφάνια, οι χωρίς προκαταλήψεις σχέσεις σου απέναντι σ’εκείνους που είχαν διαφορετική θρησκευτική, φιλοσοφική ή πολιτική θεώρηση, συνέβαλε στο χτύπημα της μισαλλοδοξίας και στο άνοιγμα του δρόμου της εθνικής συμφιλίωσης. Η ιστορία θα στο αναγνωρίσει αυτό”.
