Η πολιτική της ΕΕ για την πράσινη ανάπτυξη με στόχο να εμφανιστεί η βιομηχανοποίηση των βουνών και των βραχονησίδων με ΑΠΕ, με ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά ως φυσικό φαινόμενο…
Η κατάσταση με την ακρίβεια στο ηλεκτρικό ρεύμα, θυμίζει το παλιό, αλλά πάντα αγαπημένο τραγούδι απ’ τα Ξύλινα Σπαθιά: “Κι όμως είμαι ακόμα εδώ, και αυτό το καλοκαίρι…”, ενώ μαζί με τον καύσωνα, τη νέα “τάση” του staycation (γιατί οι τσέπες είναι άδειες, όχι γιατί ο κόσμος πείστηκε απ’ τον γνωστό “φουνταριστό” δημοσιογράφο του κεφαλαίου που εξηγούσε γιατί δεν είναι για “τα μούτρα μας” οι διακοπές) και τον κλιματισμό με τη “σταγόνα” εξηγούν, ίσως, γιατί το παγωτό είναι λιωμένο…
Για μια ακόμα φορά, παρατηρούμε, με απόγνωση, τα τιμολόγια του ηλεκτρικού ρεύματος να εκτοξεύονται, εντρυφούμε σε πολύπλοκους υπολογισμούς για το “χρώμα” του τιμολογίου, ενώ ολοένα και περισσότεροι παρακολουθούν την ημερήσια διακύμανση της χονδρεμπορικής αγοράς με ζέση που θυμίζει την παρακολούθηση αγώνων του Euro.
Σε αυτές τις συνθήκες, η κυβέρνηση της ΝΔ, αποδεικνύεται επικοινωνιακή -ενδεχομένως αναβαθμισμένη σε σχέση με τις προηγούμενες- όταν προσπαθεί να “εξηγήσει” με τον, ομολογουμένως συνεκτικό, λόγο του αρμόδιου υπουργού, ότι (και) οι νέες αυξήσεις στα τιμολόγια του ηλεκτρικού ρεύματος οφείλονται, λίγο πολύ, σε “φυσικά φαινόμενα”, έξω και πέρα από προθέσεις και δράσεις, και πως μόνο η κυβέρνηση με τη μεγάλη… αγάπη που τρέφει για το “λαϊκό νοικοκυριό”, θα βάλει τα στήθια της μπροστά και σαν από “μηχανής θεός” θα έρθει, να μας προστατέψει με τα διάφορα μέτρα. Και απέναντι τους, η “αντιπολίτευση” που φωνάζει πως τα μέτρα δεν είναι αρκετά, ή πως οι ίδιοι θα τα έκαναν καλύτερα.
Ωστόσο, και οι δυο τους επιχειρούν να αποπροσανατολίσουν απ’ το πραγματικό πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ο εργαζόμενος λαός. Και το πρόβλημα αυτό έχει ονοματεπώνυμο: Λέγεται ΕΕ και η πολιτική της στον τομέα της Ενέργειας, η “απελευθέρωση”, η “ενιαία αγορά ενέργειας” και η λεγόμενη “πράσινη μετάβαση”.
Το κυβερνητικό αφήγημα, για τις νέες αυξήσεις, δεν ήταν φυσικά ολοσχερώς ψευδές. Η ίδια η κυβέρνηση αναγκάστηκε να παραδεχτεί πως για τις νέες αυξήσεις ευθύνεται η διασύνδεση με τα Βαλκάνια και η διαμόρφωση μιας ενιαίας τιμής, αλλά και οι μεγάλες διακυμάνσεις της παραγωγής που είναι χαρακτηριστικό των ΑΠΕ, ενώ παράλληλα εξήγησε πως η ΕΕ και το τέλος CO2 απαγορεύει την παραγωγή ενεργείας από λιγνίτη, που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.
Ωστόσο, η κυβέρνηση ψεύδεται και ψεύδεται ασύστολα, όταν ισχυρίζεται πως οι πλευρές που αντικειμενικά οδηγούν σε αύξηση στις τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος αποτελούν “φυσικά φαινόμενα”.
Στην πραγματικότητα, η σημερινή κατάσταση δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια εκκωφαντική απόδειξη της συνολικής χρεοκοπίας της πολιτικής της ΕΕ για την απελευθέρωση της ενέργειας, για την πράσινη ανάπτυξη, για τη διαμόρφωση “ενιαίας αγοράς”. Το Χρηματιστήριο Ενέργειας και οι διεθνείς διασυνδέσεις για αγοραπωλησία ενέργειας είναι αποφασιστικά στοιχεία της πολιτικής της ΕΕ για την απελευθέρωση. Ενώ, το τέλος CO2 είναι ο βασικός μηχανισμός που επιβάλλει η πολιτική της ΕΕ για την πράσινη ανάπτυξη με στόχο να εμφανιστεί η βιομηχανοποίηση των βουνών και των βραχονησίδων με ΑΠΕ, με ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά ως φυσικό φαινόμενο. Θυμίζουμε πως η Πτολεμαΐδα 5, ο υπερσύγχρονος σταθμός της ΔΕΗ που παράγει ενέργεια από λιγνίτη με υψηλότατο βαθμό απόδοσης, εκτός του “εσωτερικού” κόστους για την ηλεκτρενέργεια της τάξης των 3-4 λεπτών ανά kwh, επιβαρύνεται με ένα “εξωτερικό” κόστος, το τέλος CO2 που αγγίζει -με τις σημερινές τιμές- τα 6-7 λεπτά ανά kwh καθιστώντας το συνολικό κόστος λειτουργίας του σταθμού σχεδόν μεγαλύτερο απ’ τη μέση τιμή του ρεύματος.
Με απλά λόγια, το ακριβό ρεύμα οφείλεται στην απελευθέρωση, στις διασυνδέσεις που οδηγούν το κεφάλαιο να πουλά στην υψηλότερη τιμή, στις πανάκριβες ΑΠΕ που “παράγουν” αμύθητα κέρδη για τους επενδυτές στον χώρο της ενέργειας. Και στη πραγματικότητα, ο πυρήνας της πολιτικής της ΕΕ για την πράσινη ανάπτυξη είναι ακριβώς αυτό: Να διαμορφωθούν όροι κερδοφορίας για το κεφάλαιο στο τομέα της ενέργειας, πράγμα που μεταφράζεται, μονοσήμαντα, σε υψηλό κόστος για τους λαϊκούς καταναλωτές. “Πράσινη” ενέργεια σημαίνει τιμολόγια στα ύψη και περιβαλλοντική καταστροφή σε όλα τα βουνά και τις βραχονησίδες της χώρας μας.
Γι’ αυτό άλλωστε και η κριτική ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ στα κυβερνητικά μέτρα είναι εξίσου παραπλανητική και ψευδεπίγραφη. Είναι εξίσου συνυπεύθυνοι για τον ενεργειακό σχεδιασμό που υλοποιείται τώρα, όχι μόνο γιατί γενικά “πίνουν νερό” στην πολιτική της ΕΕ για την πράσινη ανάπτυξη, αλλά γιατί διαγκωνίζονται με τη ΝΔ για το ποιος θα υλοποιήσει ευρύτερο σχεδιασμό ανάπτυξης των ΑΠΕ και της απελευθέρωσης. Γι’ αυτό άλλωστε και αυτοί συγκαλύπτουν τον πραγματικό ένοχο για την ακρίβεια στο ρεύμα: Την ΕΕ, την πράσινη ανάπτυξή της, τους μονοπωλιακούς ομίλους της ενέργειας.
Τα ίδια τα μέτρα δήθεν ανακούφισης ακόμα αναμένονται. Δεν πρόκειται να λύσουν το θέμα για τα εργατικά – λαϊκά στρώματα, αφού όπως και τα προηγούμενα είναι περιορισμένης έκτασης και κυρίως “αυτοχρηματοδοτούμενα”… Φορολογούνται τα κέρδη – που έχουν ήδη πληρωθεί απ’ τους εργαζόμενους – και ένα μικρό κομμάτι χρησιμοποιείται για να ενισχύσει ελάχιστα ορισμένους απ’ τους πιο ευάλωτος.
Περισσότερο, δε, τα μέτρα αποτελούν μια ακόμα συνιστώσα στο μεγάλο παζάρι της ενέργειας. Η κυβέρνηση, φορολογώντας τη μία ή την άλλη εκδοχή, προσπαθεί να μοιράσει τη πίτα της ενέργειας με τρόπο που να είναι όλοι οι όμιλοι χαρούμενοι.
Έτσι οι εργαζόμενοι δεν έχουν να κερδίσουν περιμένοντας τα κυβερνητικά μέτρα ή τον… Γκοντό μιας “φιλολαϊκής” πράσινης διακυβέρνησης. Σήμερα, αποφασιστικά, οφείλουν να διεκδικήσουν μεταξύ άλλων φθηνή ενέργεια για όλους, σύγκρουση με τα κέρδη των ομίλων, κατάργηση του ΦΠΑ και των ειδικών φόρων, σύγκρουση με την πολιτική της ΕΕ για τα πράσινα τέλη που απαγορεύει την ηλεκτροπαραγωγή με λιγνίτη, απαγόρευση των διακοπών του ρεύματος. Αυτοί οι σημερινοί αγώνες μπορούν να ανοίξουν το δρόμο για την μοναδική φιλολαϊκή λύση, για έναν ενεργειακό σχεδιασμό προς όφελος του λαού που μπορεί να γίνει μόνο στο πλαίσιο της ριζικά διαφορετικής πρότασης του ΚΚΕ, του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού, της εργατικής εξουσίας, του σοσιαλισμού.
Ο *Γρηγόρης Λιονής είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ
