Και να θυμάστε ότι πολεμάμε απέναντι στην προδοσία των διανοούμενων και των πανεπιστημιακών για το παλαιστινιακό ζήτημα, απέναντι στη δειλία τους να πούνε ανοιχτά αυτά που ξέρουν πως είναι αλήθεια. Και το ίδιο ισχύει και για τους δημοσιογράφους και τους πολιτικούς
Γιώργος Τσιάρας
Επιστροφή στα Δρομο-λόγια μετά από μια σύντομη περιπέτεια: ευτυχώς ανάρρωσα πάνω στην ώρα για να ακούσω από κοντά και κυρίως να σφίξω το χέρι ενός από τους ήρωές μου, του Ισραηλινού ιστορικού και διανοητή Ιλάν Παπέ, ο οποίος βρέθηκε πριν από λίγες μέρες στην Αθήνα για την παρουσίαση της ελληνικής μετάφρασης του βιβλίου «Για την Παλαιστίνη» που είχε συγγράψει το 2015 με τον Αμερικανοεβραίο Δάσκαλο Νόαμ Τσόμσκι.
Για τον γενναίο Παπέ έχω ξαναγράψει με αφορμή τις καίριες παρεμβάσεις του για τη συνεχιζόμενη γενοκτονία στη Γάζα –παρεμβάσεις που βέβαια αποκτούν πολλαπλάσια αξία λόγω της προσωπικής ιστορίας του. Γιατί, πιστέψτε με, είναι εξαιρετικά δύσκολο να βαφτίσεις «αντισημίτη» και να δαιμονοποιήσεις έναν βέρο Ισραηλινό που γεννήθηκε στη Χάιφα, παιδί Γερμανοεβραίων που γλίτωσαν από τα κρεματόρια των αυθεντικών ναζί. Εναν άνθρωπο που υπηρέτησε στον στρατό κατά τη διάρκεια του πολέμου του Γιομ Κιπούρ και σαν τον συμπατριώτη του τον Σαούλ «είδε το φως» για την πραγματική, αιματοβαμμένη ιστορία του Ισραήλ, μελετώντας τα βρετανικά αρχεία ως μεταπτυχιακός φοιτητής Ιστορίας στην Οξφόρδη. Μελέτη που οδήγησε στο πρώτο του βιβλίο «Britain and the Arab-Israeli Conflict, 1948-1951» και τον μετέτρεψε σε έναν από τους σπουδαιότερους πολέμιους του σιωνισμού, αλλά και στον κορυφαίο ίσως υπέρμαχο της δημιουργίας ενός ενιαίου παλαιστινιακού κράτους όπου Αραβες και Εβραίοι θα ζούνε μαζί.
Από τότε έχει γράψει άλλα 18, αν τα μετρώ σωστά, βιβλία για την παλαιστινιακή τραγωδία, έχει κυνηγηθεί όσο λίγοι από τους συμπατριώτες του και ιδίως από τους συναδέλφους του πανεπιστημιακούς που τον αποκάλεσαν ανοιχτά προδότη και τον έδιωξαν από την έδρα του στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα το 2006, αναγκάζοντάς τον ουσιαστικά να αυτοεξοριστεί στην Αγγλία και το Πανεπιστήμιο του Εξετερ.
Το τελευταίο του, φρεσκότατο, πόνημα λέγεται «Lobbying for Zionism on Both Sides of the Atlantic», κυκλοφόρησε πριν από λίγες εβδομάδες από την One World Publications και το περιμένω πώς και πώς, αφού -όπως διάβασα- «εξερευνά τα πολυπλόκαμα και ισχυρά δίκτυα που εκπροσωπούν τα σιωνιστικά συμφέροντα τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη.
[…] Ο Παπέ καταγράφει σχολαστικά πώς αυτό το λόμπι επηρεάζει εδώ και δεκαετίες την εξωτερική πολιτική, τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης και τα μιντιακά αφηγήματα γύρω από την αποικιοκρατική κατάκτηση της Παλαιστίνης από το Ισραήλ». Μέχρι να το διαβάσω, όμως, επιτρέψτε μου να παραθέσω σε δική μου μετάφραση ένα μικρό απόσπασμα απ’ όσα μας είπε την Τετάρτη ο σοφός Παπέ –αν και σας συνιστώ να αναζητήσετε ολόκληρη την ομιλία στο διαδίκτυο και βέβαια να αγοράσετε το πάντα επίκαιρο βιβλίο.
«Μάθαμε όλα αυτά τα χρόνια πάρα πολλά από τον Τσόμσκι για το ποια είναι η σύνδεση ανάμεσα στην Εξουσία, τα ΜΜΕ και τα Πανεπιστήμια και πώς επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο λέγεται μια ιστορία. Και συμφωνώ μαζί του πως ένας τρόπος να αντιμετωπίσουμε αυτή την ανίερη τριπλή συμμαχία είναι να επιμείνουμε στη χρήση μιας διαφορετικής γλώσσας όταν μιλάμε για την Παλαιστίνη.
[…] Καταρχήν πιστεύουμε ότι ο σωστός πολιτικός, αλλά και επιστημονικός τρόπος να ορίζουμε τον Σιωνισμό είναι να τον εξισώνουμε πάντα με την Αποικιοκρατία, την εποικιστική αποικιοκρατία. […] Στον παγκόσμιο Βορρά, τη Δύση, κανείς δεν διδάσκει τον Σιωνισμό ως τμήμα των Αποικιοκρατικών Σπουδών. Εργαζόμαστε λοιπόν για να εξασφαλίσουμε πως όποιος θέλει να σπουδάσει την ιστορία του Σιωνισμού θα τη σπουδάσει στο ίδιο πανεπιστημιακό τμήμα που διδάσκει την ιστορία της Αποικιοκρατίας, του Ιμπεριαλισμού, αλλά και των αντι-αποικιακών αγώνων. Αυτό θα είναι μια πραγματική επανάσταση, που ήδη αρχίζει να συντελείται: δυστυχώς δεν θα σταματήσει αύριο τη γενοκτονία, αλλά μακροπρόθεσμα θα αλλάξει τον τρόπο που γίνεται η συζήτηση για την Παλαιστίνη σε όλο τον κόσμο.
Πιστεύουμε επίσης πως θα βοηθήσει τους ανθρώπους που κατηγορούνται πως είναι αντισημίτες επειδή χαρακτηρίζουν το Ισραήλ αποικιακή δύναμη ή αποκαλούν την παλαιστινιακή αντίσταση ως αντι-αποικιακή δύναμη. Ξέρω ότι πολλοί από εσάς έχετε κατηγορηθεί για αντισημιτισμό επειδή αναφέρεστε στα ιστορικά αίτια πίσω από τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου στη Γάζα ή αν απλώς επικρίνετε το Ισραήλ.
Είναι λοιπόν πολύ καλύτερο αντί να λέτε “όχι, όχι, δεν είμαι αντισημίτης!”, να λέτε πως “είμαι αντι-αποικιοκράτης, είμαι αντιρατσιστής και γι’ αυτό είμαι αντισιωνιστής”. Δοκιμάστε το, δεν θα πάθετε τίποτε –δεν θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι σας, το πολύ πολύ να σας συλλάβει η ελληνική αστυνομία, αλλά όλοι πρέπει να ρισκάρουμε! (γέλια, χειροκροτήματα).
Είναι εξίσου σημαντικό να χρησιμοποιούμε τον όρο απαρτχάιντ όταν μιλάμε για την Παλαιστίνη: και να θυμάστε πάντα ότι όταν μιλάει κανείς για απαρτχάιντ στο Ισραήλ δεν εκφράζει τα προσωπικά του συναισθήματα, αλλά πατάει πάνω σε στέρεα και επαγγελματική επιστημονική ανάλυση και βάση. Και να θυμάστε ότι πολεμάμε απέναντι στην προδοσία των διανοούμενων και των πανεπιστημιακών για το παλαιστινιακό ζήτημα, απέναντι στη δειλία τους να πούνε ανοιχτά αυτά που ξέρουν πως είναι αλήθεια. Και το ίδιο ισχύει και για τους δημοσιογράφους και τους πολιτικούς.
Σε αυτό το βιβλίο, που γράφτηκε πολύ πριν από την 7η Οκτωβρίου, μιλάμε ήδη για γενοκτονία στην Παλαιστίνη. Καταγράφουμε την ισραηλινή πολιορκία της Γάζας. Το Ισραήλ αποφάσιζε πόσα τρόφιμα, πόσα φάρμακα θα έμπαιναν στη Λωρίδα. Το Ισραήλ επιτέθηκε τέσσερις φορές από αέρα, ξηρά και θάλασσα στην πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του κόσμου.
Όταν ένα F-16 ρίχνει μια βόμβα σε μια πυκνοκατοικημένη αστική γειτονιά, δεν υποφέρουν μόνο όσοι σκοτώνονται ή πληγώνονται, αλλά όλοι όσοι βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή και τραυματίζονται ψυχικά για όλη τους τη ζωή. Η συνολική βομβιστική στρατηγική του Ισραήλ από το 2007 και μετά είναι γενοκτονική, γιατί αποσκοπεί στην πρόκληση μαζικής βλάβης στον πληθυσμό, πέρα από τις μαζικές δολοφονίες.
Και ο Τσόμσκι μάς βοήθησε πολύ να καταλάβουμε πώς τα μεγάλα ΜΜΕ χρησιμοποιούν τη γλώσσα για να παραποιήσουν την πραγματικότητα. Και αλήθεια, όταν μιλάμε για εποικισμό, για απαρτχάιντ, για γενοκτονία, μπορούμε αλήθεια να μιλάμε για ειρήνη; Όχι, πρέπει να μιλάμε για το πώς θα τερματίσουμε τον εποικισμό, το απαρτχάιντ και τη γενοκτονία. Πρώτα πρέπει να βάλουμε τέλος σε αυτές τις πολιτικές και μετά ίσως μπορούμε να αρχίσουμε να μιλάμε για την ειρήνη»!
