Την Παρασκευή στις 9 το βράδυ, στο θεατράκι της Κυψέλης , στην οδό Ηπείρου, οι Τσιριτσάντσουλες παρουσίασαν τη θεατρική παράσταση: “Πονάει το Μυαλό μου». Μια παράσταση καμπαρέ* βασισμένη σε κείμενα των Άντον Τσέχοφ, Καρλ Βαλεντάιν, Μόντυ Πάιθον και Δημητρίου Παπαρρηγόπουλου
Το έργο αυτό έκανε πρεμιέρα την Τετάρτη 5 Ιουνίου 2024 στις 21:00 στο θεατράκι του Λόφου Στρέφη στην Αθήνα.
Συνεχίζονται οι παραστάσεις αυτών των περιφερόμενων καλλιτεχνών που κλείνει ο κύκλος τους στις 22 του Ιούνη.
Όλες οι παραστάσεις που κάνουν οι Τσιριτσάντσουλες έχουν είσοδο με ελεύθερη συνεισφορά.
Στη Βέροια κλήθηκαν να έρθουν από τον αυτοοργανωμένο αθλητικό σύλλογο Άχθος Αρούρης που είναι ενάντια στο μοντέρνο ποδόσφαιρο και στους ντοπαρισμένους “αθλητες”, που πληρώνονται εκατομμύρια, ενάντια στο φασισμό και υπέρ της Αυτοοργάνωσης και της Αλληλεγγύης και δεν ενδιαφέρονται μόνο για το ποδόσφαιρο, αλλά έχουν κι άλλες πολιτιστικές και κοινωνικές ανησυχίες, όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν.
Έπαιξαν οι: Ντίνα Μαυρίδου, Νίκος Γλυκόπουλος, Μαρίνος Μουζάκης
Πρωτότυπη μουσική: Μαρίνος Μουζάκης
Διεύθυνση παραγωγής: Ντίνα Μαυρίδου
Αφίσα: Δημήτρης Καρλαφτόπουλος
“Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε μια κωμωδία που καταρρίπτει τις φόρμες, ανατρεπτική, σχεδόν παράλογη, που είναι δυνατόν τόσο να σε απελευθερώσει και να φέρει την κάθαρση, όσο και να σου… κάψει ολοκληρωτικά τον εγκέφαλο.”
Τσιριτσάντσουλες
Η παράσταση ξεκινούσε με τις selfie φωτογραφίες των ηθοποιών σηματοδοτώντας την εποχή μας…
Διακωμωδώντας τη συνήθεια αυτή!
Οι τρεις ηθοποιοί δύο άντρες και μία γυναίκα τα κάνουν όλα!
Παίζουν μουσική, τραγουδάνε, χορεύουν , παίζει η Ντίνα η Μαυρίδου άλλοτε αντρικούς ρόλους κι άλλοτε γυναικείους, με τεράστια επιτυχία!
Ο Νίκος Γλυκόπουλος, κι ο Μαρίνος Μουζάκης, κάνουν το ίδιο. Τρεις ηθοποιοί όλους τους ρόλους.
Τα σκηνικά, ένα πτυσσόμενο τραπεζάκι, ένα τηλέφωνο, ένα ποτήρι κρασί, ένα χειροκίνητο κουδούνι, μουσικά όργανα, ένα κουτί ραδιόφωνο από όπου ακουγόταν μια σειρά στην οποία πρωταγωνιστούσε η… βασίλισσα Φρειδερίκη. |
Κυρίαρχες δύο συρόμενες, μεταλλικές κρεμάστρες, φορτωμένες με ρούχα, καπέλα κι άλλα αξεσουάρ, απαραίτητα για την παράσταση, αλλά και σαν παραβάν χρήσιμες, αφού πίσω τους άλλαζαν σε χρόνο ρεκόρ οι ηθοποιοί, προσθέτοντας κατάλληλα ρούχα, σε αυτά που από την αρχή φορούσαν…
Το φόντο τρία ίδια κοστούμια.
Μαύρο κοντό, στενό παντελόνι με τιράντες, άσπρα μακρυμάνικα πουκάμισα και ίδιες σκουρόχρωμες γραβάτες, μαύρες πλαστικές μπότες κι άσπρες, τρουακάρ κάλτσες…
Η παράσταση ξεκινούσε με τις selfie φωτογραφίες των ηθοποιών, σηματοδοτώντας την εποχή μας…
Διακωμωδώντας επίσης αυτή τη συνήθεια!
Μας γυρίζουν χρόνια πίσω, στον 17ο, 18ο αιώνα τότε που οι εργασιακές συνθήκες ήταν τρισάθλιες και οι άνθρωποι δουλεύανε από νύχτα σε νύχτα.
Υπάρχει μία υπερβολή όσον αφορά τους χώρους της εργασίας τους, αφού λένε για το τι τραβάνε στη δουλειά του ο καθένας, υφαίνοντας σουρεαλιστικές εικόνες.
Σε έναν έχουν δώσει μέχρι και σβόλους από δηλητήριο να φάει, δεν προλαβαίνουν να κοιμηθούν ούτε μια ώρα, και ο πατέρας τους στο σπίτι τους χτυπάει, ή και τους σκοτώνει…
Είναι συμβολική αυτή η προσέγγιση, καθώς θίγει την πατριαρχική εξουσία και γενικά την Εξουσία που τους κλέβει τις ζωές.
Αυτό βέβαια παραπέμπει και στη σύγχρονη εποχή του 21ου αιώνα, καθώς πολλές φορές οι εργασιακές συνθήκες, ένας βραχνάς καθημερινός ,είναι αιτία υποβάθμισης της ζωής των ανθρώπων, η οποία γίνεται εκμεταλλεύσιμη και μπορεί να εκβιαστεί ποικιλοτρόπως, σε έναν κόσμο στημένο έτσι, ώστε να μεγαλώνει διαρκώς η προσφορά και να μικραίνει η ζήτηση.
Και ποιος ξέρει τι θα ακολουθήσει στο μέλλον…
Ένα μέλλον που δεν διαγράφεται και τόσο ελπιδοφόρο, αν αναλογιστούμε τι συνέβη και στις πρόσφατες εκλογές, τι συνέβαινε και πριν τις εκλογές, και τι συμβαίνει τώρα στην Ευρώπη…
Ένας πόλεμος στα σκαριά που επιθυμούν και δεν ξέρουμε πού θα μας οδηγήσει αυτή τους η επιθυμία.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία που ενορχηστρώνει εφιάλτες, αλλά και από την άλλη μεριά η γενοκτονία στη Γάζα…
Ήταν μία παράσταση εξαιρετική, από αυτές τις παραστάσεις που θα ήθελες πολύ να ξαναδείς, γιατί δεν πρόλαβες να αφομοιώσεις και να αναλύσεις όλον αυτόν τον πλούσιο φιλοσοφικό λόγο, γεμάτο ανθρώπινο αυτοσαρκασμό, σάτιρα τολμηρή, γλυκόπικρο χιούμορ.
Εξάλλου οι κωμωδίες, οι παραστάσεις που έχουν κωμικά στοιχεία κρύβουν πάντοτε δραματικές σκέψεις και δραματικά γεγονότα…
Έμπλεκε το παρελθόν με το παρόν.
Το παρελθόν έμπαινε στο παρόν και το παρόν στο παρελθόν με τρόπο ανατρεπτικό και έξυπνο.
Ένα διαρκές ταξίδι στον χωροχρόνο…
Οι ηθοποιοί παίζοντας ρόλους της σύγχρονης εποχής συνομιλούν μαζί τους ή τους έχει δει κάποιος από αυτούς και αναφέρονται σε χαρακτηριστικά γεγονότα, διακωμωδώντας κι απομυθοποιώντας προσωπικότητες του παρελθόντος.
Εμφανίζεται, ο Ρισελιέ, που το 1608, σε ηλικία 23 ετών, χειροτονήθηκε επίσκοπος και αργότερα ασχολήθηκε με την πολιτική. Αναρριχήθηκε τόσο στην Καθολική Εκκλησία όσο και στη γαλλική κυβέρνηση, καθώς το 1622 έγινε καρδινάλιος και το 1624 πρωθυπουργός του Λουδοβίκου ΙΓ’, με πολιτική αυταρχική κι επιθετική.
Ο Ρισελιέ, ο οποίος αποδυναμώθηκε με την κατάλληλη ενδυμασία και την ελαφρώς γελοία γλώσσα του σώματος, βγήκε φορώντας ένα κόκκινο κασκόλ, μαύρη τραγιάσκα και κόκκινο γαρύφαλλο στο μέρος της καρδιάς.
Ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Πωλ Σαρτρ, που αποστρεφόταν τις επίσημες τελετές και τα αξιώματα και γι’ αυτόν τον λόγο, το 1964, αρνήθηκε να παραλάβει το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας, πήρε μέρος κι αυτός!
Αναφέρονται στον φιλόσοφο και στη μεγάλη αγάπη που είχε να μιλάει πάντα στα έργα του για την ελευθερία και τι είναι ελευθερία για αυτόν, αλλά τον απομυθοποιούν, όταν τάχα έχουν ακούσει ότι σε ένα πάρτι που ήταν και η Σιμόν εκεί, τον έβαλαν να καθίσει πάνω σε μια φάρσα μαξιλαράκι που ηχεί με… φυσικά αέρια!
Να και ο επίσκοπος της Ιεράς Εξέτασης ο οποίος έπρεπε να κανονίσει μία σύγχρονη υπόθεση την οποία ο δικαστής αδυνατούσε να διεκπεραιώσει, καθώς ο κατηγορούμενος φουκαράς που είχε έξι παιδιά, είχε εμπλακεί σε μία ομάδα, κι αποχώρησε από αυτήν επειδή έκανε κάτι παράνομο σύμφωνα με τους κανόνες της ομάδας!
Είχε βάλει το αυτοκίνητό με το οποίο θα κουβαλούσαν τα κλεψιμέικα σε ιδιωτικό παρκινγκ, το ξέχασε εκεί ξεφεύγοντας από το χρονικό όριο.
Αυτό ήταν παράνομο για την ομάδα που ήτανε ενάντια στην ιδιοκτησία την οποία θεωρούσε κλεψιά, ενώ οι ίδιοι προετοιμαζόταν με πλάνο οργανωμένο για να κλέψουν!
Φοβισμένος μπροστά στον δικαστή, νομίζει ότι δικάζεται για τη συμμετοχή του στην ομάδα…
Ο δικαστής βέβαια του λέει:
Μα… αγαπητέ μου! για ένα πρόστιμο των 30€, είσαι εδώ!
Δεν εμπιστεύεται τον δικαστή και ζητάει από τον δικαστή να έρθει και ο επίσκοπος…
Έρχεται ο επίσκοπος της καθολικής εκκλησίας , που εκπροσωπεί και την Ιερά Εξέταση, ντυμένος με κόκκινη χλαμύδα, και κόκκινο καπέλο κρατώντας κι ένα μαστίγιο…
Δημιουργούνται τραγελαφικές καταστάσεις…
Εμπλέκονταν απλοί άνθρωποι όλων των ηλικιών στους ρόλους .
Ο ανεγκέφαλος ποδοσφαιριστής που το μόνο που ήξερε να λέει φωνασκώντας σαν ηλίθιο ρομπότ σε κάθε ερώτημα που του έθεταν, ήταν:
“Εγώωω, δεν ξέρω τι έγινε!
Εγώ κλώτσησα την μπάλα και αυτή μπήκε στα δίχτυα.”
Η διαμάχη ανάμεσα σε ζευγάρια στις αρχές του 20ου αιώνα ,που το ένα ήταν καθολικοί και το άλλο ήταν προτεστάντες..
Μέσα από την κουβέντα τους, έβγαινε η κοινή, πικρή αλήθεια στη σχέση τους, αφού η γυναίκα ήταν απλά μια παραγωγική μηχανή που συνευρισκόταν με τον σύζυγο μόνον όταν έπρεπε να κάνει παιδί και ο σύζυγος το επιθυμούσε.
Τα μηνύματα αξιοσημείωτα και διαχρονικά!
Ο συρμός..
Ότι γίνεται συρμός, όλοι δίχως κριτική σκέψη το ακλουθούνε, γιατί αλλιώς νιώθουν κοινωνικά αποκλεισμένοι!
Οι τυφλοί, που ενώ δεν είναι τυφλοί, και φορώντας και ειδικά σκούρα γυαλιά, έχουν πειστεί πως δε βλέπουν!
Το Σύστημα Υγείας και το φακελάκι…
Οι νεόπλουτοι και η δήθεν φιλοζωία τους…
Λέει μία κυρία…
“Άσε! 6 ώρες έκανα να θάψω τη γάτα μου.”
Αναρωτιέται η άλλη κυρία…
“Μα γιατί 6 ώρες για να θάψεις τη γάτα σου;
Γιατί τόσο πολύ;”
“Κουνιότανε δεν μ’ άφηνε να τη θάψω!”
“Καλά, ζωντανή την έθαψες;”
“Ναι, γιατί έπρεπε να πάω διακοπές και στην επιστροφή θα την έβρισκα νεκρή. Δεν ήταν προτιμότερο να τη θάψω;”
Και η κουβέντα διαρκώς… βαθαίνει.
Παπαγαλάκια που τα πνίγουνε, παπαγαλάκια που τα πετάνε στις τουαλέτες λίγο πριν τις διακοπές και εκεί μέσα στους υπονόμους …πολλαπλασιάζονται και κάνουν ολόκληρα σμήνη… Άρα… μια χαρά είναι!
Υπερβολές θα μου πείτε.
Ναι, υπερβολές που στο θέατρο που πρέπει να είναι ένας χώρος ελεύθερος, αποκτούν άλλη σημασία…
Αλλά… δεν είναι αλήθεια;
Μήπως δεν γίνεται αυτό κάθε καλοκαίρι;
Πόσα αδέσποτα δεν εγκαταλείπονται για τον λόγο των διακοπών;
Η συζήτηση σχεδόν πάντα τελείωνε με το εξής μότο:
Άντε… πάμε!
Πού να πάμε;
Κάπου να χαζέψουμε!
Ή πάμε εκεί;
Πού εκεί;
Εκεί!
Πάλι στο εκεί θα πάμε;
Τελείωσε αυτή η μιάμισης ώρα παράσταση συγκλονιστικά, όπου για ακόμη μία φορά οι τρεις αυτοί ηθοποιοί φανέρωσαν την αναμφίβολη δεξιότητα τους, το ταλέντο τους, την ενεργητικότητα τους και τη συγκινησιακή τους φόρτιση, αφού ταυτίστηκαν πλήρως με τον ρόλο τους.
Ντυμένοι με στρατιωτικά, κάνοντας μία αναφορά στον πόλεμο και όχι μόνο στον πόλεμο του παρελθόντος, αλλά και στον πιθανό επικείμενο πόλεμο, αναφέρθηκαν και στον μεγάλο ενορχηστρωτή των πολέμων την Αμερική.
Κι άρχισε το αντιπολεμικό παραλήρημα…
– Δεν θέλω να μείνω στο στρατό… Θέλω να φύγω.
Είδα ότι κρατούν αληθινά όπλα, δεν θέλω .
– Ε, εντάξει! όπλα είναι!
– Είδα όμως και άρματα μάχης!
Δεν θέλω να πολεμήσω για αυτούς τους Μεγάλους.
Για ποιους θα πολεμήσω;
Αυτοί ήταν οι προβληματισμοί του Κλάσεμεντεσόπουλου πού προτιμάει να είναι δειλός, παραδέχεται ότι είναι δειλός και δεν ντρέπεται για αυτό.
Προσπαθεί να του αλλάξει τη γνώμη και να τον εμψυχώσει ένας στρατιωτικός βετεράνος που έχει χάσει τα χέρια του από τους αγκώνες και κάτω σε προηγούμενους πολέμους…
Του λέγει πόση υπερηφάνεια ένιωσε όταν το αίμα έτρεχε από το σκοτωμένο του χέρι…
Είναι σα να έχει μισοτρελαθεί τονίζοντας διαρκώς τις ηρωικές του πράξεις…
Σε αυτό λοιπόν το τελευταίο μέρος αυτής της διαφορετικής θεατρικής παράστασης, ένας εκ των τριών ηθοποιών σιωπώντας την κιθάρα του, είπε συγκινημένος:
“Είμαστε με το λαό της Παλαιστίνης…”
Στη συνέχεια μετά από τα μπράβο και το δυνατό, παρατεταμένο χειροκρότημα των θεατών, μας πληροφόρησε πώς αυτοί πιστεύουν στην αυτοργάνωση και την ελευθερία.
“Είμαστε μια ομάδα θεατρική, συνέχισε, που χωρίς χορηγούς, εκ των ενόντων αναλαμβάνουμε εξίσου τα έξοδα και ότι άλλο χρειάζεται για να στηθεί μία παράσταση.
Έτσι λοιπόν, ο καθένας από σας, ας βάλει στα καπέλα που θα έρθουν κοντά σας, ότι νομίζει και ότι μπορεί…”
Σαν το θέατρο του δρόμου…
Η ομάδα Άχθος Αρούρης, πέτυχε να προσφέρει μία ανάσα πολιτιστική σε ένα πανέμορφο φυσικό περιβάλλον, μία καλοκαιριάτικη, γαλήνια βραδιά του Ιούνη, στο θεατράκι της Κυψέλης, που ζωντάνεψε και έμοιαζε με κομμάτι μιας άλλης πόλης…
Σαν ένα μέρος διακοπών!
Ήταν τόσο άμεση η επαφή των ηθοποιών με το κοινό.
Ένιωθες τόσο ελεύθερος να εκφραστείς, να γελάσεις, να επιβραβεύσεις, χωρίς αναστολές, σα να ήσουν τουρίστας στην πόλη σου …
Κάποιοι είχαν φέρει και τα κατοικίδια τους
Μπορούσαν να το κάνουν.
Καθόταν ήσυχα κι αυτά υπακούοντας στην γλυκιά προστακτική των αγαπημένων τους…
Από το κείμενο των Τσιριτσάντσουλων…
“Τι συμβαίνει; Τι είναι η ελευθερία; Τι αφυπνίζει το ναρκωμένο βερίκοκο; Τι είναι αυτό το περίεργο συναίσθημα πως ζούμε κάτι που έχουμε ξαναζήσει στο παρελθόν;”
Έξαλλου όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι και οι Τσιριτσάντσουλες αυτό που ψάχνουν κι εκφράζουν διαρκώς μέσα από το έργο τους, χωρίς ποτέ να δίνουν πλήρη και σαφή απάντηση, είναι η ελευθερία που ακολουθεί τα ανθρώπινα αχνάρια και προσαρμόζεται σε αυτά, περιπαίζοντας την ανθρώπινη σκέψη που είναι ασταθής και αβέβαιη και γι’ αυτό δημιουργεί και ανατρέπει.
καλή εβδομάδα με υγεία!
Ει. Δα.
*Ξεκίνησε ως πρωτοποριακό όχημα έκφρασης, μέσα από το οποίο οι καλλιτέχνες ασκούσαν έντονη πολιτική κριτική, έκαναν σχόλια για την κοινωνία.
