Αστέρης Γκέκας “Λάιστα… Το Τάμα” / εικαστική έκθεση στα 1150 μέτρα από 23/6 έως 28/10

ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΠΟΛΥΦΩΝΙΑ
 
Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος – ΕΟΣ – Λάϊστας Ζαγορίου
 
Μία έκθεση στα 1150 μέτρα, στο Δημοτικό Σχολείο Λάιστας από 23/6-28/10/2024
 
……………………..

Εκεί που η πατρίδα ερημώνει, κρύβει και την ζητούμενη αρχοντιά της. Στη σιωπή, στη σιγαλιά, θ’ ακουστεί το νερό του ρυακιού δίπλα στο προσκεφάλι και ο αχός του βαθιού ποταμού που παρασέρνει συνεχώς τα δάκρυα, τα βογγητά και τα “ωχ, μάνα μου” του παρελθόντος .
Η ανάσα της ομόκλινης στο κρεβάτι γίνεται συγκαθιστός ρυθμός και μια χαρούμενη καλημέρα τραγούδι ημερήσιας ανάστασης.
 
Στα ψηλώματα δύσκολα πας, γιατί έχει ανήφορο, όπως κάθε κατάκτηση αξίας και αρετής. Είναι αραιά τα πράγματα και η αστραπή διαλέγει τα ψηλά γέρικα δέντρα να χτυπήσει, να υπενθυμίσει ότι υπάρχει και η νέμεσις .
 
Οι λεηλασίες γίνονται στα βολεμένα ισιωματα, όπου οι άνθρωποι μοιάζουν και υπολογίζονται σαν μερμήγκια, στη Λάιστα η μόνη λεηλασία που μπορεί να συμβεί είναι για μια στιγμή να περάσει ο διπλανός σου και να σου κόψει στιγμιαία τη θέα στις κορφές .
Στα ΑΚΡΑΤΑ, λοιπόν, στη άκρια ψηλά και το τάμα.

Εξαγνισμό προκαλεί η προσέγγιση του πιο απομακρυσμένου Ζαγοροχωρίου, η έκπληξη του έλατου,του χιονιού και των κορφών. Το βλέμμα στήνει μνημόσυνο στις στροφές, στο αγνάντευα των Λαϊστινών που άφηναν το αγαπημένο τους κεφαλοχώρι, για να βρεθούν Θράκη και Μακεδονία, μακριά από τους Νταβελαίους κάθε εποχής .
 
Εδώ στον Γκοτζιά ο αποχαιρετισμός του πατέρα για τα παιδιά που διάβηκαν σαρανταπέντε στο βαθύ ποτάμι. Στο ρέμα μέσα από το κελάρυσμα των νερών ακούγονται αναστεναγμοί και οιμωγές από τις ψυχές όλων των πολέμων, ληστειών και επιθέσεων. Εδώ και οι κρυμμένες αγάπες και οι ανολοκλήρωτοι έρωτες, ζωή και θάνατος μαζί περνούν από τη μέρα στην νύχτα .
 
Σαν βγεις στο διάσελο μια γαλήνη απέραντη. Ακούγεται μόνο το αέρι. Εκεί νιώθεις ότι πανηγυριώτες είναι οι ήρωες όλοι,οι λατρεμένοι των απογόνων τους .
 
Ένα κερί στην πανέμορφη εκκλησία για ζωντανούς και πεθαμένους, με το “αιώνια τους η μνήμη”. Ο Σαρέας ακούγεται άφαντος στο καφενείο,παίζει την ΜΠΟΥΛΟΝΑΣΑΙΝΑ .
Ο οδοδείκτης του Γιώργου Μυλωνά μάς οδηγεί στο αρχαίο ιστορικό σχολείο. Στην αυλή μικρά παιδιά του σχολείου παλιότερων δεκαετιών χορεύουν το “ξενιτεμένο μου πουλί” με τον Γρήγορη Καψάλη .
 
Όλα αυτά ήταν μια εισήγηση και προετοιμασία με διαφάνειες του τοπίου ,του καλύτερου -εισηγητή ιστορικού Τέχνης, για να αντικρίσει τις ενωμένες αίθουσες με την πολυφωνική χορωδία Ηπειρωτών ποιητών .

Τους συνάντησα μακρυά από το λευκό χιόνι, αλλά στις άσπρες σελίδες των ποιημάτων τους. Αγάπησα. Δεν διάλεξα, δεν αξιολόγησα και προπαντός δεν ανθολόγησα. Δηλώνω την παρουσία τους στο μέλλον,δεν μπορώ να τους τιμήσω… Πώς μπορείς στην υδάτινη πανοπλία των Ηπειρωτών ποιητών να κρεμάσεις μετάλλια τιμής… ουτοπία… είναι σαν να προσπαθώ με ένα αγκίστρι δίχως δόλωμα να παγιδεύσω ένα κύμα στον Ξερόκαμπο της ΣΗΤΕΙΑΣ …αδύνατον .
 
Εδώ οι Δρύες ρίχνουν σκιά και φως, να στηθεί ένα εικαστικό πανηγύρι με εξακόσια μάτια ορχήστρα για τους ολίγιστους κατοίκους,τους ξωμάχους,τους περιπατητές, διαβάτες, ονειροβατες, τους περιηγητές, τους εξαγνισμένους του βουνού, ίσως και για τους φιλότεχνους, τους απαλλαγμένος από το σκουπιδότοπο του art market που έχει στηθεί παντού στα βρώμια .
 
Σαν ξωκκλήσι είναι το σχολείο αυτό, και εποχιακοί άγνωστοι άγιοι οι ποιητές και λίγες μαζεμένες λέξεις τους.

Ξέρω ότι ταπεινά στις βραδινές ώρες περνάει προσεκτικά με βαθιά εστία βλέμματος , κι άλλο κοινό ξεχασμένο …οι άταφοι, οι αμνημόνευτοι , οι άγνωστοι ….των μαχών ,οι αδικαίωτοι όλοι της πατρίδας μας και ίσως και μελλούμενοι άνθρωποι που δεν μπορούμε να τους υπολογίσουμε τώρα,τα δισέγγονα των εγγονιών μας.
 
Εδώ στο Ορυχείο των χρωμάτων και το χαράξεων, στο Βόλο, σήμερα, μια βδομάδα από την έναρξη ολοκλήρωσα το “ευχαριστώ” μου στους Ηπειρώτες ποιητές της ενδοχώρας μας που γνώρισα και μένει να ολοκληρώσω με ένα “ευχαριστώ” στον ιστορικό ορειβατικό Σύλλογο που χρόνια πρωτοστατεί για ό,τι ανθίζει στην Λάιστα και στις μέλισσες του χωριού, που μαζεύουν το νέκταρ και το δωρίζουνε στους άλλους .

Τέτοιο νέκταρ της Λάιστας μου το χάρισε ο Μάνθος Παλαιογιάννης με την φαμελιά του και ο αείμνηστος μπαρμπα Κώστας Παλαιογιάννης.
 
Να αξιωθείτε να θελήσετε να πάτε στην μακρινή και αρίφνητη ΛΑΙΣΤΑ.
Στα Ζαγοροχώρια, τα σπίτια και οι καρδιές είναι ορθάνοιχτες.