ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ
Ἀρ. Πρωτ.: 219
Βέροια, 22 Ἀπριλίου 2024
† ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ
ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης
τῆς Ἱερᾶς καί Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας
πρός τόν ἱερόν κλῆρον καί τόν εὐσεβῆ λαόν
τῆς καθ᾽ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας
«Τί οὖν μοι ἀνταποδίδοτε; Εἰς τί ἀμνημονεῖτε μου;»
Ὥρα ἀπολύτου σιγῆς ἡ ὥρα πού ἡ κτίση, κατά τόν ἱερό ὑμνογράφο, «ἠλλοιοῦτο φόβῳ» βλέποντας τόν Χριστό «ἐν σταυρῷ κρεμάμενον». Ὥρα ἀπολύτου σιγῆς, γιατί κανείς δέν μπορεῖ νά συλλάβει τό μυστήριο τῆς θείας ἀγάπης, πού φθάνει μέχρι τοῦ Σταυροῦ, μέχρι τῆς θυσίας μέ τόν πιό ἐπώδυνο καί ταπεινωτικό τρόπο γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, πού ἀποστάτησαν καί ἁμάρτησαν. Ὥρα ἀπολύτου σιγῆς, γιατί κανείς δέν μπορεῖ νά κατανοήσει πῶς εἶναι δυνατόν αὐτοί πού εὐεργετήθηκαν τόσο πολύ ἀπό τόν Ἰησοῦ, νά ζητοῦν πρίν ἀπό λίγο τή σταύρωσή του. Ὥρα ἀπολύτου σιγῆς γιά νά ἀκούσουμε ὅλοι, εἴτε εὑρισκόμεθα ἐνώπιον τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου μας εἴτε ὄχι, τά ἐρωτήματα πού διατυπώνει σιωπηρά ὁ Χριστός μας καί ἐκφράζει ὁ ἱερός ὑμνογράφος.
«Τί οὖν μοι ἀνταποδίδοτε; Εἰς τί ἀμνημονεῖτε μου;»
Τί μοῦ ἀνταποδίδετε γιά τίς εὐεργεσίες μου, γιά τά θαύματα πού σᾶς ἔκανα, γιά τίς θεραπεῖες πού σᾶς χάρισα; Γιά ποιόν λόγο μέ ξεχνᾶτε;
Δέν εἶναι ἀνθρώπινο παράπονο αὐτό! Ὁ Χριστός ὡς Θεός γνώριζε τήν ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων, γνώριζε τήν ἀγνωμοσύνη τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά αὐτό δέν τόν ἐμπόδιζε φυσικά νά προσφέρει πρός ὅλους τήν ἀγάπη του. Ἀπό ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο ἔγινε, ἄλλωστε, ἄνθρωπος. Ἀπό ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο δίδαξε καί θαυματούργησε. Ἀπό ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο καί τή σωτηρία του θυσιάζεται τώρα ἐπί τοῦ Σταυροῦ. Ἐπιλέγει γιά τόν ἑαυτό του τόν πιό σκληρό καί ἐπονείδιστο θάνατο, γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν αἰώνιο θάνατο. Γίνεται ὁ ἴδιος κατάδικος τῶν ἀνθρώπων, γιά νά λυτρώσει τούς ἀνθρώπους ἀπό τήν αἰώνια καταδίκη.
«Τί οὖν μοι ἀνταποδίδοτε; Εἰς τί ἀμνημονεῖτε μου;»
Τά ἐρωτήματα αὐτά δέν ἐκφράζουν ἕνα δικαιολογημένο γιά τά ἀνθρώπινα δεδομένα παράπονο, ἀλλά ἀποτελοῦν ἕναν ἀκόμη τρόπο ἐκφράσεως τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου μας πού ἐπιδιώκει μέ τή θυσία του καί μέ τή σιωπή του νά ἀφυπνίσει τίς νωθρές συχνά καί ἀδιάφορες συνειδήσεις μας, πού ἐπιδιώκει νά μᾶς κάνει νά κατανοήσουμε ὅτι δέν ἀρκεῖ νά στεκόμαστε ἀπέναντι στόν Σταυρό του καί νά συγκινούμεθα, χωρίς νά συνειδητοποιοῦμε ὅτι ὁ Χριστός δέν θυσιάσθηκε γενικά καί ἀόριστα γιά τούς ἀνθρώπους, ἀλλά γιά τόν καθένα μας προσωπικά. Ἐπιδιώκει νά μᾶς παρακινήσει νά ἐξετάσουμε ὁ καθένας τόν ἑαυτό του πῶς ἀνταποκρίνεται στή θυσία τοῦ Κυρίου μας γιά τή δική του σωτηρία, ἀλλά καί γιά τίς πολλές εὐεργεσίες πού καθημερινά μᾶς χαρίζει.
Ἐνώπιον τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας καί ἐνώπιον τοῦ ἑαυτοῦ μας αὐτήν τήν ὥρα, ἄς ἐλέγξουμε ὁ καθένας μας ποιά εἶναι ἡ στάση μας ἀπέναντι στόν δι᾽ ἡμᾶς καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν Σταυρωθέντα Κύριό μας.
Ἀνταποδίδουμε μέ τίς πράξεις μας, μέ τήν ἀγάπη μας, μέ τήν ὑπακοή μας στό θέλημά του τή δική του ἀγάπη καί τίς εὐεργεσίες του; Ἀξιοποιοῦμε τή μεγάλη δωρεά τῆς σωτηρίας πού μᾶς προσφέρει ἐργαζόμενοι γι᾽ αὐτόν τόν σκοπό ἤ ἀδιαφοροῦμε; Εἶναι ἡ σκέψη μας καί ἡ ψυχή μας μόνιμα στραμμένες πρός τόν Σωτήρα καί Λυτρωτή μας ἤ μήπως οἱ καθημερινές φροντίδες μας, οἱ ἐπιδιώξεις μας, τά συμφέροντά μας, οἱ ἀδυναμίες καί τά πάθη μας μᾶς κάνουν νά τόν ξεχνοῦμε καί ἴσως κάποιες φορές νά τόν ἀρνούμεθα; Μήπως κατακρίνουμε καί καταδικάζουμε μέ τά λόγια μας τούς σταυρωτές του ἤ ἀκόμη καί τούς συγχρόνους μας ἀρνητές του, ἀλλά μέ τίς πράξεις μας καί μέ τή ζωή μας κάνουμε καί ἐμεῖς τό ἴδιο;
Ἐνώπιον τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου μας σήμερα ἄς εἴμεθα εἰλικρινεῖς μέ τόν ἑαυτό μας. Ἄς μήν ἀρκεσθοῦμε στή συγκίνηση, ἀλλά ἄς προχωρήσουμε στή μετάνοια. Ἄς ζητήσουμε σάν τόν εὐγνώμονα ληστή καί ἐμεῖς τό ἔλεός του καί ἄς μιμηθοῦμε τό παράδειγμα τῆς ἀφοσιώσεως τῆς Παναγίας Μητέρας του, τοῦ ἠγαπημένου μαθητοῦ του, τοῦ εὐσχήμονος Ἰωσήφ καί τοῦ πιστοῦ Νικοδήμου καί τῶν εὐσεβῶν μαθητριῶν του, γιά νά τόν αἰσθανθοῦμε ἀναστημένο μέσα στήν ψυχή μας καί γιά νά ἀναστήσει καί ἐμᾶς ἀπό τίς πτώσεις καί τίς ἁμαρτίες μας.
Διάπυρος πρός τόν δι᾽ ἡμᾶς παθόντα Κύριον εὐχέτης
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας Παντελεήμων
–
