Καταιγισμός περιστατικών βίας. Βία στα γήπεδα, βία στην οικογένεια, βία στα σχολεία. Γινόμαστε αποδέκτες καθημερινά ειδήσεων, που σοκάρουν κι αναρωτιόμαστε γιατί…
Γιατί πριν από 10 -15 χρόνια δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο; Ήταν η κοινωνία, οι άνθρωποι καλύτεροι;
Πριν από 14 χρόνια άρχισε η οικονομική κρίση. Όσο κι αν δεν το βλέπουμε, η οικονομική ανισότητα που επικράτησε έκανε τους πολίτες αυτής της χώρας να αγριέψουν. Άλλοι από πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι κι άλλοι από φτωχοί φτωχότεροι. Και τα παιδιά των δεύτερων ή έφευγαν για μια καλύτερη ζωή έξω, ή ζούσαν την όλο και μεγαλύτερη υποβάθμιση.
Τα γήπεδα έγιναν ο χώρος, όπου, μια μεγάλη μερίδα αυτών των ανθρώπων, εκφράζανε την οργή τους. Εκεί ένιωθαν βασιλιάδες. Είχαν τα δικά τους είδωλα και τα υποστήριζαν μέχρι θανάτου. Κι αυτό το μέχρι θανάτου σε λίγο άρχισε να σημαίνει το θάνατο του άλλου, του αντιπάλου, του οπαδού της άλλης ομάδας… Και το ζήσαμε κι αυτό ανατριχιαστικά…
Στην οικογένεια η βία πήρε διαστάσεις ανεξέλεγκτες. Δεν μπορεί να μετριούνται τα περιστατικά σε χρονική συχνότητα μιας καταγγελίας κάθε τέταρτο της ώρας… Εντάξει, μεσολάβησε ο covid , που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ψυχολογία της οικογένειας, αλλά είναι μόνο αυτό;
Είναι η φτώχεια, που αγριεύει τους ανθρώπους. Είναι μόνο αυτό;
Είναι τα ναρκωτικά, που έγιναν δεύτερη φύση. Είναι μόνο αυτό;
Και τα παιδιά; Η σχολική βία; Αυτό είναι το πιο ανησυχητικό για όσους καταλαβαίνουν πώς θα είναι το αυριανό μας μέλλον.
Πέρασαν οι εποχές που το σχολείο έπαιζε καθοριστικό ρόλο. Οι δάσκαλοι, και οι καθηγητές πολύ περισσότερο, γιατί έχουν να κάνουν με μεγαλύτερες ηλικίες, είναι δέσμιοι των προγραμμάτων, που τούς έχουν επιβληθεί. Γεμίστε τους τα κεφάλια με πληροφορίες όχι με γνώσεις. Η κριτική σκέψη, με επιλογή των κυβερνήσεων, σκόπιμα δεν καλλιεργείται. Θα μπορούσε ώρες να μιλά κανείς για το κυνήγι της πληροφορίας, που έτσι κι αλλιώς τους δίνεται αφειδώς και μέσα από το internet.
Και το θέμα δεν είναι η πληροφορία, το θέμα είναι τι είδους πληροφορία. Πού βρίσκεται η αλήθεια στο internet και πού το ψέμα; Πού η ομορφιά και πού η ασχήμια;
Τα είδωλα των παιδιών, όχι μόνο των νέων, αλλά των παιδιών, είναι είδωλα θνησιγενή. Ανατέλλουν και δύουν για να πάρουν τη θέση τους άλλα. Και τα παιδιά στροβιλίζονται σ’ αυτά τα παιχνίδια της δήθεν διασημότητας, ελπίζοντας πως δικαιούνται κι αυτά ένα μέρος της.
Πώς; Με κάθε τρόπο. Το αρχηγιλίκι είναι ο πιο εύκολος τρόπος. Αρχηγιλίκι με επίδειξη δύναμης. Αρχηγιλίκι στα σχολεία. Διοργανώνονται, όμως λέει, και αγώνες ξύλου πια, προγραμματισμένα! Ο δυνατός αναδεικνύεται εδώ, όταν ο νικητής στείλει αιμόφυρτο τον νικημένο στο έδαφος!
“Αίμα, αίμα” φωνάζει ηδονισμένο από το θέαμα το νεανικό πλήθος, “σταματήστε, αίμα!”, αφού, βέβαια έχει τραβήξει τις σχετικές φωτογραφίες του αγώνα, για να διοχετευτούν σ’ όλα τα κινητά, επιδιώκοντας το ζητούμενο, την πληροφορία…
Αν νομίζουμε πως είμαστε περισσότερο πολιτισμένοι από τις προηγούμενες γενιές, απ’ αυτές που πολεμούσανε για τις ιδέες τους και σκοτώνονταν, εμείς, οι “μισθοφόροι του αύριο”, είμαστε γελασμένοι.
Αν νομίζουμε πως περισσότεροι αστυνομικοί θα λύσουν το πρόβλημα; Μπορεί; Είναι δυνατόν; Ίσως είμαστε και πάλι γελασμένοι, αφού είμαστε η πρώτη χώρα σε αναλογία αστυνομίας και πληθυσμού.
Το πρόβλημα είναι θέμα Παιδείας. Παιδείας που δεν υπάρχει. Παιδείας που ασυνείδητα ή συνειδητά κάποιοι, βρίσκοντας κερκόπορτες, μπήκαν και την εξαφάνισαν στο όνομα του νέου, του μοντέρνου του in, στήνοντας ψεύτικα είδωλα και λατρεύοντας τον καινούριο θεό, το θεό του κέρδους, που υμνείται ποικιλοτρόπως!
Κι εμείς; Κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου; Τι κάνουμε εμείς;
far
……………….
