☆Το Πρόσωπο και το Προσωπείο μας στον Καθρέφτη της Ζωής μας.
**Μία “εν δυνάμει” αυτοβιογραφία μας ενάντια στον ολετήρα χρόνο.
“Eς το έσοπτρον εμβλέψαντα δει, ει μεν καλώς φαίη, καλά ποιείν, ει δε αισχρός, το της φύσεως ελλιπές διορθούσθαι τη καλοκαγαθία” (Βίας ο Πριηνεύς, Κοίταξε τον καθρέφτη σου, και αν φαίνεσαι ωραίος, πρέπει να κάνεις όμορφα πράγματα, αν φαίνεσαι άσχημος, πρέπει να διορθώνεις τη φυσική σου έλλειψη με ευγένεια και καλοσύνη).
Πόσες και πόσες φορές δεν κοιτάζουμε τον καθρέφτη αναζητώντας κάποια άσπρη τρίχα στο κεφάλι μας ή μία ρυτίδα στο πρόσωπό μας. Πόσες και πόσες φορές, όμως, πάλι μπροστά σε έναν άλλο καθρέφτη για μια στιγμή καταλάβαμε ποιοι πραγματικά είμαστε και αμέσως σπάσαμε αυτόν τον καθρέφτη γιατί δεν ταίριαζε σε αυτό που νομίζαμε ότι είμαστε ή θα θέλαμε να είμαστε!
Για τα ευρήματα του πρώτου καθρέφτη οι λύσεις είναι πάμπολλες, εύκολες, γρήγορες και άκρως αποτελεσματικές, έστω και κάπως παραπλανητικές αφού μας καθησυχάζουν πως κερδίσαμε την πρώτη μάχη με το χρόνο. Έτσι βαυκαλίζονται οι περισσότεροι και συνεχίζουν τον αγώνα για την αιώνια νεότητα.
Για τον δεύτερο καθρέφτη δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις και συνταγές. Η αυτογνωσία και η αποδοχή κάποιων στοιχείων της εσωτερικής μας πραγματικότητας προϋποθέτουν και μία ανάλογη ψυχική και πνευματική δύναμη. Για να πας μπροστά, όμως, πρέπει πρώτα να αναγνωρίσεις το λάθος σου, να απαλλαγείς από τα βάρη του παρελθόντος, να ξαναχαράξεις την πορεία σου και να βλέπεις μακριά.
“Εδιζησάμην εμεωυτόν…Ψυχής πείρατα ιών ουκ αν εξεύροιο πάσαν επιπορευόμενος οδόν. Ούτω βαθύν λόγον έχει..Αναζήτησα τον εαυτό μου…Τα πέρατα της ψυχής δεν θα βρεις προχωρώντας, όσο μακριά και αν σε φέρει ο δρόμος σου. Τόσο βαθύ λόγο περιέχει, Ηράκλειτος).
Γενικά πρέπει να αλλάζουμε, όπως τα φίδια αλλάζουν το δέρμα τους. Και να μην ξεχνάμε, όμως, πως τα φίδια όσο μεγαλώνουν ηλικιακά τόσο πιο αραιά αλλάζουν το δέρμα τους. Έτσι κι εμείς θα μετρήσουμε την ηλικία μας από την ανάγκη και την βούλησή μας να αλλάζουμε – αλλάξουμε και να μην εμπιστευόμαστε και τόσο πολύ τους καθρέφτες.
“Μακάρι οι καθρέφτες να φωτογράφιζαν και τις ψυχές μας… Τότε θα ήξερε ο καθένας μας τι είναι αυτό που πρέπει να αλλάξει, για να μείνει πάντα νέος και φωτεινός” (Κίκκα Ουζουνίδου, “Ανορεκτικά Όνειρα”).
Η πάλη με το χρόνο και την πραγματικότητα είναι σκληρή και προαπαιτεί συνεχή εγρήγορση, γρήγορη απόφαση, ατέλειωτη καρτερία, ψυχρή υπομονή και όχι άγονες εμμονές και ιδεοληψίες. Η θέση-προτροπή του Μπρεχτ είναι πάντα επίκαιρη:
“Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μάς μάθει πως / την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε”.
Η πραγματικότητα με τη διπλή της εκδοχή (εξωτερική και εσωτερική) μάς διδάσκει όχι μόνον τα όριά μας αλλά και τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει ως ανθρώπινα όντα να την ερμηνεύουμε αλλά και να επιλέγουμε ή την άκριτη αποδοχή και συμμόρφωση προς αυτήν ή την αλλαγή και ανατροπή της.
Άλλες οι ευθύνες των “γονιδίων” (κληρονομικότητα) μας και άλλες οι δικές μας γι αυτό που “είμαστε-γίναμε”. Στη ζωή μας δεν είναι όλα “έτσι γεννηθήκαμε” ή “έτσι τα βρήκαμε”. Τις τυχόν ισορροπίες ή ανισορροπίες της ζωής μας μπορεί και εμείς να τις επιλέξαμε με την ανοχή μας ή με την δράση μας.
“Δεν είμαι αυτό που μου συνέβη. Είμαι αυτό που επέλεξα εγώ να γίνω” (Καρλ Γιουνγκ).
“Όταν γεννιόμαστε δεν κάνουμε παραγγελία το πως θέλουμε να είμαστε… Όλα πάνω μας είναι μια τυχαία ισορροπία ή μια τυχαία ανισορροπία! Άλλος θα γεννηθεί κοντός, άλλος ψηλός, άλλος με χρωματιστά μάτια, ενώ άλλος με πρόβλημα στα μάτια και πάει λέγοντας…
Ποιος δεν θα ήθελε να είναι όλα πάνω του σε αρμονία; Όμως αυτά δεν τα ορίζουμε εμείς! Κι έτσι, γεννιούνται άνθρωποι με μια λιγότερο όμορφη εξωτερική εμφάνιση…
Άνθρωποι που δεν έχουν καλή όραση και όμως βλέπουν μέσα στη ψυχή σου. Άνθρωποι που δεν μπορούν να περπατήσουν κι όμως θα πήγαιναν παντού για να σε βοηθήσουν. Άνθρωποι που δεν μπορούν να ακούσουν κι όμως καταλαβαίνουν όλα σου τα συναισθήματα. Άνθρωποι που δεν μπορούν να μιλήσουν κι όμως έχουν να σου μάθουν τόσα πολλά.
Να αγαπάμε το διαφορετικό και το ίδιο να μάθουμε στα παιδιά μας! Να αγαπάμε τις ψυχές και όχι το περιτύλιγμα... Άλλωστε το περιτύλιγμα μπορεί εύκολα να αλλάξει για τον καθένα μας…(#Κίκκα Ουζουνίδου #Ανορεκτικά Όνειρα)”.
Η ζωή μας χρειάζεται περισσότερο συναίσθημα, λιγότερα υλικά αγαθά, κατανόηση, ενσυναίσθηση, συμπερίληψη, μετριοφροσύνη και ψαλίδισμα του ναρκισσισμού μας. Στον κόσμο αυτό δεν είμαστε μόνοι, ούτε οι “μόνοι”. Η μοναδικότητά μας να γίνει κάλεσμα για συνάντηση και όχι κάστρο για συγκρίσεις και ανάδειξη της ανωτερότητάς μας.
Ο Τσάρλυ Τσάπλιν το είδε καθαρά και γι αυτό συμβούλευε:
«Η μηχανή της αφθονίας μας έδωσε φτώχεια. Η επιστήμη μας έκανε κυνικούς, η απληστία μας έκανε σκληρούς και κακούς. Σκεφτόμαστε πάρα πολύ και αισθανόμαστε πολύ λίγο. Περισσότερο από μηχανές, χρειαζόμαστε ανθρωπιά. Περισσότερο από δεξιότητες, χρειαζόμαστε ευγένεια και ευγένεια. Χωρίς αυτές τις ιδιότητες, η ζωή είναι βία και όλα χάνονται!»
…………….
